Twee jonge intellectuelen schreven boeken met hun ‘droom voor ons land’. De daarin afgekraakte postbabyboomer verbaast zich: ‘Ben ik nou te cynisch?’

Er was iets met het meisje achter de kassa. Ik had het in eerste instantie niet door, ik stond in de rij bij de Hema van Amsterdam-Oost, ik was moe, ze verscheen en verdween weer achter de ongeduldige stedelingen voor me. Het was niet haar hoofddoekje en het was ook niet haar lach, hoewel ik dat even dacht.

Zo blij zie je ze op dit tijdstip niet vaak, ook caissières worden moe. Maar die vrolijkheid trok mijn aandacht. Toen zag ik het: ze droeg een oranje kroontje, een plastic oranje haarband met een rood-wit-blauwe strik erboven. Het danste op haar zwarte hoofddoek toen ze mijn bestelling ging halen.

Ik vond het een mooi statement, ook al heb ik niks met het koningshuis; het was weer een stapje verder in het integratieproces. Zo zei ze tegen de klanten: kijk, ik ben ook Nederlander, dus ik ben ook in oranjesfeer....