Fotograaf Nella Ngingo (32) vluchtte als kind vanuit de genocide in Burundi naar Nederland. Over de doden in haar familie werd nooit gesproken. In Burundi moet ze haar queerness verbergen, in Nederland wordt ze altijd geconfronteerd met haar kleur. Maar in haar werk bepaalt ze zelf wat ze deelt. ‘De censuur die we onszelf opleggen, daar wil ik vanaf.’

De schrijver van het kleinste en beroemdste oeuvre uit de Nederlandse literatuur, Nescio, was een dwangmatig briefschrijver, helemaal in de hongerwinter 1944/45. Die opbeurende brieven over schaarste zijn nu uitgegeven.

Vrij Nederland tipt de expositie De schildpad en de monnik in het Japanmuseum SieboldHuis, een multimediaal project van kunstenaar Anaïs López. De expositie is een waargebeurd sprookje van haar zoektocht naar de gouden schildpad Kami, de godin van de Kamo rivier.

Flitstoerisme is big business in Nederland. Touroperators jagen jaarlijks miljoenen toeristen in hoog tempo langs de Zaanse Schans en via Edam en Volendam naar Marken. Maar is het nog wel houdbaar nu het aantal toeristen dat ons land bezoekt alleen nog maar toeneemt? Een dag mee in de touringcar.

Het coronavirus ontketende in de Spaanse non-binaire schrijver Paul B. Preciado (1970) een essayistische storm die leidde tot de vijfhonderd pagina’s tellende diagnose dat de wereld een alomvattende en diepongelukkige depressie en identiteitscrisis doormaakt, genoemd naar de titel van zijn opwindende en even idiote boek Dysphoria Mundi.

Vrij Nederland tipt de Iraanse film The Seed of the Sacred Fig, een stiekem gedraaid familiedrama dat gaandeweg verandert in een zinderende politieke thriller.

In de kunsten is een moederschapshype bezig. Het aantal romans, films, theaterstukken en kunstwerken dat over moeders gaat, lijkt oneindig. Op de piek van deze hype is er nu de tentoonstelling Good Mom/Bad Mom in het Centraal Museum in Utrecht, een expo die alle kanten van het moederschap belicht – inclusief de uitputting, het zelfverlies en de stront.

De boog kan niet altijd gespannen zijn, er moet ruimte zijn om je even lichtzinnig van de wereld af te wenden, frivool te zijn. Peter Venmans gaat in zijn boek over frivoliteit nog een stap verder.

Meer dan de helft van de zevenduizend levende talen ter wereld wordt met uitsterven bedreigd. Nederlands hoort daar niet bij. Toch zijn er zorgen over het voortbestaan van onze taal.

In 2001 publiceerde Chris van der Heijden zijn boek Grijs verleden waarin hij de termen goed en fout in de Tweede Wereldoorlog relativeerde. Vergoelijkte hij daarmee ook het gedrag van zijn ouders? Met Over de rand laait vuur schreef hij daar boek over.

Onze avonden, de zevende roman van de Brit Alan Hollinghurst, komt duidelijk op het juiste moment: de sterk verharde discussie over afkomst en nationale identiteit snakt naar een krachtige, genuanceerde stem. Maar is het ook het juiste boek, en is Hollinghurst (wit, Engels) wel de juiste schrijver om het levensverhaal op te tekenen van een bruine man van gemengde afkomst?

De verbeelding van het kwaad in televisieseries en thrillers is zo overheersend dat je zou vergeten dat het in de literatuur ook niet bepaald afwezig is, van Louis Couperus tot Oek de Jong. Jaap Goedegebuure schreef een kloek boek over de ‘sympathie voor de duivel’ in de Nederlandse literatuur.

In de rubriek ‘Ja maar’ reageert literatuurcriticus Carel Peeters (1944) op de overwegingen die zijn collega Dieuwertje Mertens (1983) heeft bij het lezen van het Boekenweekgeschenk: De krater van Gerwin van der Werf. Een (soort van) dubbelrecensie.