<div class="lead">
<p class="tekst">Op 11 februari begint de Week van de Euthanasie. Dat moet een progressieve humanist als de Brits-Canadese historicus Kevin Yuill, auteur van <em>Assisted Suicide</em>, toch ook vieren? Niet dus, getuige de ondertitel van zijn boek: <em>The Liberal, Humanist Case Against Legalization</em>.</p>
</div>
<h3 class="vraag">Hoe valt dat te rijmen?</h3>
<p class="vraag">‘De argumenten voor euthanasie zijn niet gebaseerd op rationele waarden of behoefte aan autonomie, maar op emotionele chantage. Niet voor niets begint elk pleidooi voor aanpassing of verruiming van de wet met een droevig persoonlijk verhaal.’</p>
<h3 class="vraag">Voelt u dan geen medelijden met mensen die ondraaglijk lijden?</h3>
<p class="vraag">‘Natuurlijk wel. Soms is euthanasie een humane optie. Maar bij verzoeken om euthanasie gaat het meestal om existentieel lijden. De dood maakt een einde aan dit lijden, maar de dood maakt ook een einde aan hoofdpijn.’</p>
<h3 class="vraag">Mensen willen graag de autonomie om te beslissen over hun levenseinde.</h3>
<p class="vraag">‘Een autonoom persoon die zijn leven wil beëindigen, zal dat doen. Met legalisering geven we bevoegdheden aan een ánder. Dat is geen autonomie.’</p>
<h3 class="vraag">Wat zit er achter de wens om de euthanasiewetgeving telkens te verruimen?</h3>
<p class="vraag">‘We staan steeds makkelijker toe dat mensen zich volledig concentreren op hun lijden. Dat duidt op een groeiend onvermogen om hun moeilijke vragen te beantwoorden, hun situatie betekenis te geven en ze redenen te geven om te leven. Daarom bevestigen wij hun doodswens. Dat is een teken dat onze samenleving moedeloos is geworden. Wie stelt dat de dood een legitieme behandeling is van existentiële twijfel of een kwaal als alcoholisme stelt eigenlijk dat de samenleving zichzelf heeft opgegeven.’</p>


Hoe valt dat te rijmen?

Gerelateerd