<div class="lead">
Bij onze zuiderburen is hij uitzinnig populair, sterauteur Dimitri Casteleyn. Wie? Geen zorgen, Jeroen Vullings had ook nog nooit van hem gehoord. Dat heb je tegenwoordig wel vaker, met Belgen.
</div>
Brekend: zijn nieuwe roman, z’n tweede, is zeventien dagen uit, is toe aan de derde druk en staat in de top tien van best verkochte boeken. Een filmpje van de ‘boekvoorstelling ‘ van Witte warmte, die verleden woensdag plaatsvond, toont een aandachtig luisterende, volle zaal met allemaal nette mensen van middelbare leeftijd. We zien beelden van hoe de hoofdredactrice van De Morgen vriendelijkheden debiteert over het boek, we slaan gade hoe de schrijver in een interview mag verklaren dat hij een literair boek dat tevens een spannend verhaal is beoogde te schrijven. Daarna zien we hem licht japinesk, dus met de nodige inleving in zijn personages, voorlezen uit Witte warmte; het publiek luistert ademloos, zoals dat heet. Ja, het zijn gouden tijden voor Dimitri Casteleyn, sterauteur bij uitgeverij Manteau.
Wie? Di-mi-tri Cas-te-leyn. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar uit het feit dat de Vlaamse krant De Morgen eind december al een groot profilerend interview met hem afdrukte, terwijl het boek nog moest verschijnen, begreep ik dat hij een Bekende Vlaming is. Dat interview was een toonbeeld van gedienstigheid (van de journalist) en na afloop vroeg ik mij af waarom eigenlijk. Dit zal de verklaring wel zijn, tekenend voor deze tijd waarin de televisie voor de Olympus doorgaat: Casteleyn liep eerst binnen als zakenman, om daarna schrijver te worden; hij was televisiemaker voor de VRT en had van doen met de succesvolle producties Drie generaties, Meneer de burgemeester en Grand Central Belge – allemaal gemist, beken ik. Enfin, hoe je het wendt of keert, ik raakte door die Vlaamse opwinding toch geïnteresseerd in z’n roman. Dat boek bevat een keurig verhaal over professor Victor, die als zakenman rijkdommen vergaard heeft. Z’n dochter Eline acht zich te beschermd opgevoed en wenst die achterstand als ‘kotstudente’ in te halen. Genoeg.
<q class="pull-left">De Vlamingen vréten Pieter Aspe, zoals dat bij ons gebeurt met Appie Baantjer.</q>
De onbekendheid van die bij onze zuiderburen uitzinnig populaire schrijver Casteleyn staat niet op zichzelf. Er zijn meer lotgenoten, aan beide kanten van de grenzen. De Vlamingen vréten Pieter Aspe, zoals dat bij ons gebeurt met Appie Baantjer. Beide landen lijken daarin met de ruggen naar elkaar toegekeerd te staan &#8211; the twain shall never meet? Wat de Vlaamse schrijver kán helpen is zich laten uitgeven door een Nederlandse uitgever, zie Lanoye, zie Brusselmans, maar ook dat is geen garantie tot succes in Nederland. Je kunt evenmin beweren dat alleen hoogst uitzonderlijke schrijvers de onzichtbare barrière binnen hetzelfde taalgebied weten te slechten. Zo is Griet Op De Beeck in beide landen veelgelezen, door de hordes lezers die gewoonlijk niet lezen, het Fifty Shades-publiek. Niks op tegen, maar daarmee is ze niet automatisch van de eenzame literaire statuur van Hugo Claus.
Nu ik hem toch genoemd heb, Claus was voor mij nooit exotisch. Als het op school (in de jaren zeventig) over Couperus ging, werd Karel van de Woestijne genoemd; Vestdijk en Boon werden in een adem genoemd, Mulisch en Claus – zulke ijkpunten uit hetzelfde taalgebied lieten zich niet begrenzen door beperkte douaniers.
Hier ligt kortom een schone taak voor de docenten Nederlands van nu: lees eens een boek van een Vlaams talent, en vertel erover.

Gerelateerd