Er zijn allerlei redenen om je te ergeren aan Paul McCartney. Maar zijn concert geeft je wel een fijn museum-gevoel.

‘En nou morgenochtend niet gaan lopen mekkeren,’ zei vriend C tijdens de afsluitende omhelzing op het metrostation.

Hij kent me. Nu, vlak nadat Paul McCartney bijna drie uur voor ons had opgetreden, mekkerde ik nergens over. Hij was energiek en goed bij stem geweest. Hij had vele van mijn favorieten gespeeld. We hadden voluit meegezongen met het nanananááá van ‘Hey Jude’. Ik was net zo euforisch als C. Maar inderdaad, de neiging tot achterafgemekker is mij niet vreemd.

‘Niet gaan zeggen dat sommige van die nummers toch wel mierzoet waren.’

Mier- en mierzoet waren die nummers, vooral de greep uit het Wings-repertoire. Of al te gezellige meedeiners. Is ie ook een meester in, Paul. Aan de andere kant: zoveel waren het er niet, en dan kon je tenminste bier halen zonder een Beatles-nummer te missen.

‘Niet gaan roepen dat het eigenlijk een beetje een...