Intriges en geweld in het theater

Een aantal jaren geleden raakte ik onder de Venetiaanse kroonluchter in de balzaal van de Nederlandse ambassade te Moskou aan de praat met Ksenia, een oogverblindende, petite Russin van begin twintig met witblond haar en hazelnootbruine ogen. Er was een ontvangst van Russische zakenlieden, onder wie twee mini-oligarchen. De hapjes sloeg ze met een trilling van haar wimpers beleefd af; zelfs het glas water dat haar op een zilveren dienblad werd voorgehouden weigerde ze.

Ze vertelde dat ze uit een dorpje in Siberië kwam. En al drie jaar als ballerina verbonden was aan het Bolsjoi Theater. Ik kon me amper staande houden. Hoeveel schoonheid kan een mens verdragen? Ik nam nog een glas witte wijn. Een novelle van Maupassant, waarin de getrouwde protagonist zich op het pad van de zonde begeeft, wolkte op in mijn hoofd. ‘Do svidanija! Tot ziens!’ klonk het plots, en ze ging er met een van de mini-oligarchen vandoor. Een vent met een gezicht als een...