<div class="lead">
Herinneringen aan de tien jaar geleden overleden schrijver Louis Ferron.
</div>
Vandaag is het op de kop af tien jaar geleden dat Louis Ferron (1942-2005) ervoor koos te sterven. Hij was dodelijk ziek: kanker. De dag ervoor tekende ik, op zijn verzoek, zijn laatste woorden op. Als ik terugdenk aan die 25ste augustus zie ik hem liggen in zijn huiskamer te Overveen, waar zijn bed was geïnstalleerd. Hij was altijd al tenger, maar zo broos als toen had hij nooit eruitgezien. Slangen in zijn armen en neus.
Hij had duidelijk het verhaal dat hij wilde nalaten in zijn hoofd. Het was mijn makkelijkste interview, omdat ik alleen maar hoefde op te schrijven wat hij zei. Hij gebruikte schrijftaal, ten teken dat hij zijn afscheid in zijn hoofd op dat sterfbed gecomponeerd had. En het was mijn zwaarste. Ik wilde hem niet teveel onderbreken, want hij sprak moeizaam, met pijn. Ik koos in het interview dat die week in Vrij Nederland <a href="https://www.vn.nl/laatste-woorden-van-louis-ferron/" target="_blank">verscheen</a> voor de monoloogvorm – dat deed het meest recht aan die laatste ontmoeting. Het enige dat ik wegliet, zijn uitspraken die uit de morfine voortkwamen: fantasmen, hallucinaties.
Dat interview staat nu in het bij uitgeverij Vreugdenberg liefdevol uitgegeven gedenkboek Een jongensreis. Herinneringen aan Louis Ferron, waarin zijn vele schrijversvrienden die kleine literaire reus eren: van Pieter Waterdrinker, P.F. Thomése tot Jan Siebelink. In al die dierbare herinneringen komt hij weer tot leven zoals hij was.
Hoe wil ik mij Louis Ferron herinneren? Niet op zijn sterfbed. Maar wel de Ferron die een souper genoot tijdens een interview in 2003 dat ik hem als ‘rechtse schrijver’ afnam voor Vrij Nederland. De locatie was de Eerste Klas-restauratie op het Amsterdamse Centraal Station. Hij sprak daar gedenkwaardige woorden, die nu nog actueler zijn dan toen: ‘Ik zie het als mijn taak de wereld van het Bildungsbürgertum te verdedigen – door mijn boeken te schrijven. (&#8230;) Cultureel gezien voel ik mij volstrékt eenzaam. De massacultuur overspoelt ons.’
De stemming zat er goed in die avond. Na terugkomst van de plee sprak hij, tegen de onverstoorbare ober: ‘Je bent een echte arbeider. Je moet nooit verloochenen waar je vandaan komt, jongen.’ Hij balde de vuist, hief de magere arm en riep in die stemmige voormalige Koninklijke Wachtkamer: ‘Rood Front!&#8217;

Jeroen Vullings

Gerelateerd