In de week waarin Frans Timmermans zijn nieuwe koers ontvouwt, keert het kabinet de middenklasse definitief de rug toe. Terwijl Timmermans plannen smeedt om de bestaanszekerheid van gewone mensen te vergroten, kiest de coalitie ervoor om pandjesbazen te pamperen.

Onder het mom van het vergroten van het aantal ‘betaalbare huurwoningen’, wil minister Mona Keijzer van Volkshuisvesting (BBB) de WOZ-waarde van een sociale huurwoning zwaarder laten wegen in het puntenstelsel en tijdelijke huurcontracten herinvoeren. Experts laten geen twijfel bestaan over het effect van deze plannen: met name in de Randstad zullen de huren verder stijgen.

Met deze maatregel zet ze een streep door het beleid van haar voorganger Hugo de Jonge. Door huren strenger te reguleren, hoopte De Jonge een einde te maken aan de praktijk waarin gefortuneerde beleggers flatjes in de steden wegkaapten voor de neus van starters. De wet werkte wonderbaarlijk wel. Door de huren aan banden te leggen, dropen beleggers massaal af. Koopstarters kregen een (iets) betere kans om zelf een woning te bemachtigen, huurders zagen hun woonlasten minder snel stijgen.

Keijzer kiest met haar beleid partij voor de rijken. Zolang Nederland kampt met een tekort van zo’n vierhonderdduizend woningen, is de woningmarkt bovenal een verdelingsvraagstuk. Zijn huizen primair bedoeld om in te wonen? Of zijn huizen bedoeld om de rijken nog rijker te maken, over de rug van hardwerkende huurders?

Feit is dat de minister met het aanmoedigen van huisjesmelken de echte oplossing voor de wooncrisis geen stap dichterbij brengt. Dit vergt tenslotte oplossingen die de BBB al sinds haar oprichting categorisch probeert te frustreren. Zoals het oplossen van de stikstofcrisis, zodat woningcorporaties en pensioenfondsen aan de slag kunnen om snel veel meer betaalbare huurwoningen te bouwen.