<div class="lead">
Meer Jannen Terlouw en minder, minder, minder Annabellen Nanninga! Dan fantaseer ik er op mijn gemak wat nuance en een boswandeling bij. Of klink ik nu als een morsige bejaarde? Shit.
</div>
‘We zijn minder nauw in onze ingewanden dan vroeger,’ zei Jan Terlouw afgelopen weekend in de Volkskrant, en je kon de zachte, beschaafde stem van de oud-politicus, kinderboekenschrijver en natuurkundige er probleemloos bij denken. Even daarvoor was hem de vraag der vragen gesteld: was vroeger alles beter? En hoewel de interviewer hem nog waarschuwde door te stellen dat het hier ‘de oudemannenvraag’ betrof, zei Terlouw gewoon, onomwonden: ja. 
Als je vindt dat vroeger alles beter was, dan heb je A: nog nooit witte Oreo-koekjes gegeten, en B: ben je officieel stokoud. Wat voor Terlouw niet zo’n probleem is, want die ís 84, maar voor mij wel. Ik had splinternieuwe witte sneakers, en die ochtend nog een dansje gemaakt op ‘Drank &amp; Drugs’ van Ronnie Flex en Lil’ Kleine, maar ondertussen zat ik mooi wel instemmend te knikken bij ongeveer alles wat Terlouw zei. Over de almacht van de economie, de perversie van het bancaire stelsel, het gebrek aan integriteit onder politici, de publieke moraal die ‘echt minder is geworden’, de onwil van de politiek om klimaatverandering op te lossen, iets dat volgens de geïnterviewde overigens ‘een peuleschil’ zou zijn? Check, check, dubbelcheck. 
Shit. Was ik zojuist, in joggingbroek op de bank, tijdens het lezen van een verzameling op papier gedrukte artikelen, ongemerkt bejaard geworden? Goddank hadden in Amerika miljoenen mensen onder de dertig op de ietwat morsige 74-jarige Bernie Sanders gestemd, dus helemaal alleen stond ik niet. Maar toch: lekker dan, Jan. 
De kersverse ouderdom werd me nog eens ingewreven toen ik door een ongelukkige speling van het lot terechtkwam bij een <a href="http://politiek.tpo.nl/column/cynisch-en-decadent-sunweb-en-transavia-bieden-vluchtelingen-opdreg-reizen-aan/" target="_blank">stukje</a> van Annabel Nanninga op The Post Online. Iets over Sunweb en Transavia die reizen naar Griekenland aanbieden om aldaar vluchtelingen te helpen. Geloof ik, want door de compleet overspannen toon en de constante stroom van woorden als ‘feelgood Sonderkommando’s’, ‘trutten’, ‘yogakipjes’ en ‘dobbersyriërs’ had ik al snel wat beters te doen.
Serieuze vraag: zou Nanninga er zelf nou nooit genoeg van krijgen om dagelijks haar laptop open te klappen om in het wilde weg woeste beledigingen en afgekloven spitsvondigheden af te vuren op die zo innig gehate drie-eenheid moslims, feministen en linksmensen? Zou er ooit iemand op de redactie aan haar vragen of het die dag misschien heel even een tikje minder hysterisch kan, bijvoorbeeld omdat-ie een kater heeft? ‘Kom op, Bel, moet je nou wéér… helemaal de moeder slopen?’
<q class="pull-left">Zelfs op papier luister ik graag naar die zachte, redelijke stem, en fantaseer er dan een gezamenlijke boswandeling bij.</q>
Het is onwaarschijnlijk, maar niet uitgesloten dat ik het ooit in iets met Nanninga eens ben. Maar daar zal ik dan niet achter komen, want ik heb geen zin meer om me eerst door die al woede heen te ploeteren. Waarschijnlijk vind ik niet echt dat vroeger álles beter was – kijk nog wat vroegerder dan de Jan Terlouw-tijd en het was een stuk ellendiger – maar zelfs op papier luister ik graag naar die zachte, redelijke stem, en fantaseer er dan een gezamenlijke boswandeling bij, met ruime aandacht voor flora en fauna. Ik wil, kortom, meer Jannen Terlouw en minder, minder, minder Boze Bella’s. En ik zou stemmen op degene die dat voor me ging regelen. 
Voorlopig zie ik het nog niet gebeuren, maar het aanstaande verdwijnen van PowNed van tv is alvast een hoopgevend begin. Graag zag ik dat Sander Dekker het gat in de programmering liet opvullen door de gloednieuwe Omroep Tja, met louter programma’s die alles en iedereen helemaal de moeder nuanceren. Een eerste opzetje: The Voice of Reason, de talkshow We Zijn Er Nog Niet Helemaal Uit, de real life-soap Heel Holland Haalt Eerst Effe Adem, waarin je ziet hoe voorgenomen beledigingen op spectaculaire wijze worden ingeslikt. En natuurlijk Komaan, Was Dat Nu Echt Nodig?, een show die op milde toon gewag maakt van het toenemend verval der zeden in het publieke domein. Presentatie: Jan Terlouw, achter een bureautje met een mooie oude weegschaal er op. Eerste gast: Annabel Nanninga. De challenge: het programma gaat net zo lang door totdat de gast zegt: ‘Oké, daar heb je misschien wel een punt’.

Gerelateerd