Tóch naar de intocht, tóch naar het café. Een angstig ‘même pas peur’. In antwoord op de totale gekte van IS wisten we eventjes niets beters te verzinnen dan rustig blijven doorademen.

Dus daar liepen we dan, tijdens de meest mistroostige Sinterklaas-intocht sinds mensenheugenis, fanatiek te knagen op half doorweekte pepernoten en extra hard mee te zingen met feestelijk bedoelde liedjes die telkens weer door de wind aan flarden werden gereten. Of er nu opvallend veel roetpietjes rondliepen, of dat het allemaal verregende blackfaces waren – het was onduidelijk en kon ons ook eigenlijk verdomd weinig schelen. Burgemeester Eberhard van der Laan had de avond ervoor aan tafel bij Jeroen Pauw opgeroepen vooral niet weg te blijven bij het kinderfestijn. Want tja, angst, en dan hadden die klootzakken precies wat ze wilden.

Dus daar liepen we the day after the day after, vóór Eberhard en tegen de angst. Maar eerlijk gezegd voelde het nogal armoedig, het besef dat dit het enige was...