Op een goede ochtend bond een vorstin van een klein Noord-Euro­pees land een blauwe doek om haar hoofd – of eigenlijk: om haar hoed. Zij zou die dag, op bezoek in een zonovergoten Emi­raat, een godshuis bezoeken, hetgeen vrouwen nu eenmaal niet blootshoofds is toegestaan. Vlak voor het verlaten van haar vertrekken keek de vorstin even in de spiegel, en ze was niet ontevreden met wat ze zag. De doek accentueerde de vriendelijke trekken in haar gelaat, het azuurblauw deed haar ogen goed uitkomen.

Een paar uur later hadden de beelden van het moskeebezoek van de vorstin het thuisland bereikt, en binnen luttele minuten trad een mechanisme in werking waarover de Rus­si­sche fysioloog Ivan Pavlov ongetwijfeld razend enthousiast zou zijn geworden. De leider van de De­mo­cra­ten twitterde onmiddellijk dat de leider van de Populisten niet blij zou zijn met de hoofddoek van de koningin. De leider van de Po­pu­lis­ten twitterde vervolgens dat hij niet blij was met de hoofddoek van de...