het was natuurlijk de week van de volkskeuken. In Den Haag kreeg PVV-fractievoorzitter Machiel de Graaf een reactie op zijn raadsvragen over de Landelijke Naturalisatiedag: waarom werd daar aan de Nieuwe Nederlanders verdorie geen goudeerlijke Hollandse prak voorgeschoteld, maar buitenissigheden als nasi goreng, burrito&#8217;s en caesar salad? Het antwoord: omdat het jaar ervoor was gebleken dat de inburgeraars de stamppotten hadden gemeden als de pest. Dat er ditmaal ook bietensalade, Hollandse haring en gebakken scholfilet op het menu stond, vermocht De Graaf niet tevreden stellen, temeer daar het college zich in zwijgen hulde over de vraag of die wel waren opgegeten.
Het zal u evenmin ontgaan zijn dat heel Limburg op haar grondvesten schudde vanwege &#8216;uitgekotst varken&#8217;-gate. Aan de basis van deze rel stond een bitter conflict over de parel van de Limburgse gastronomie: zoervleisj. Een vermaledijde Turk, die stomtoevallig ook nog PvdA-statenlid was, had het gewaagd om dit veelgeroemde streekgerecht op halal-wijze te bereiden, om een of ander soft multiculti-statement te maken. En dan was je bij PVV&#8217;er en buurtsuper-uitbater Cor Bosman, sinds enige dagen het trotse boegbeeld van de Groep Cor, mooi aan het verkeerde adres. Je kunt natuurlijk eenvoudig beweren dat het hier gaat om platvloerse pesterijtjes van laagschedelige types die moslims koste wat kost een hamlap door de strot willen duwen. Maar dan ga je voorbij aan het bredere verschijnsel, namelijk dat de eenentwintigste-eeuwse politicus steeds wanhopiger zijn best doet om zo gewoon en volks mogelijk te lijken. En aangezien je nou eenmaal bent wat je eet, staat het zo ongeveer gelijk aan politieke zelfmoord om te verkondigen dat je graag coquilles (elitair) of lamstajines (multiculinair) eet.
Het is waarschijnlijk allemaal zo&#8217;n tien jaar geleden begonnen, toen VVD-lijsttrekker Hans Dijkstal van hogerhand werd opgedragen zich voortaan uit te drukken in &#8216;jip-en-janneketaal&#8217;, om in godsnaam die griezelige kloof met de burger maar te dichten. Dat moeilijke dingen. Nu eenmaal. Niet makkelijker worden. Van korte zinnetjes. Was opeens niet meer belangrijk. Niet veel later ontdeed Wouter Bos zich, toen hij PvdA-leider werd, ostentatief van zijn stropdas, bleek Jan Peter Balkenende trouw kijker van Lingo te zijn, en voor we het goed en wel in de gaten hadden, zwaaide parlementariërs met een bijl naar hun aannemer en plasten door hun buurmans brievenbus, omdat gewone mensen hun conflicten nu eenmaal op die manier beslechten. De volksvertegenwoordiger was definitief verworden tot Doe Effe Normaal-man, de superheld die uitblinkt in doodgewoonheid.
Zelfs de hardnekkigste bevechters van dit verschijnsel ontsnappen er niet aan. Kan er een andere reden zijn dan politiek opportunisme voor het feit dat Alexander Pechtold, toch een van de grootste aardappelsprekers in Den Haag, in elk interview vertelt dat hij groot fan is van de Zangeres Zonder Naam, en regelmatig een traantje wegpinkt bij &#8216;Ach vaderlief, toe drink niet meer&#8217;? Nu ja, het kán, maar het zal hem niet slecht zijn uitgekomen dat, toen hij twee jaar geleden het eerste exemplaar van de biografie van de Zangeres in ontvangst nam, niemand minder dan Koos Alberts hem goedkeurend toevoegde: &#8216;Een man van het volk, hè.&#8217; Want dan heb je goud in handen.
Dit weekend zal tijdens het PvdA-congres de nieuwe partijvoorzitter Hans &#8216;De Trui&#8217; Spekman op het schild gehesen worden. Een gewiekste zet, in het tijdperk van de normaalheid. Want waar de gedoogcoalitie vooralsnog niet zoveel te duchten heeft van die veelbesproken linkse samenwerking, zouden Spekmans culinaire voorkeuren rechts nog wel eens wat zeteltjes kunnen gaan kosten. Zijn idee van een ware delicatesse, zo liet hij onlangs weten: bruine bonen met spek en stroop. Onze voorspelling: Spekman zal de concurrentie, met hun zuurvlees en hun stamppot, nog een flink poepje laten ruiken.

Robert van de Griend

Gerelateerd