<div class="wpg-element paragraph">
<p>Het Boekenweekgeschenk: Kees van Kooten wilde Literatuur maken van het verhaal van zijn vader, maar slaagde daar niet helemaal in.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Het Boekenweekgeschenk bestaat dit jaar uit een leesboek (<i>De verrekijker</i>) en een agenda (<i>Literagenda 2013-2014</i>). Het is een wonder van constructievernuft, want boven de dichtbedrukte blaadjes, verluchtigd met facsimile illustraties, is een doorlopende tijdbalk openomen waarin de auteur Kees van Kooten in zijn echte Kees van Kooten-handschrift op de juiste data literaire evenementen heeft opgeschreven en zich af en toe een grapje heeft veroorloofd. Bijvoorbeeld dat Sinterklaas niet zou lezen. Of de zinsnede ‘Door het lezen van Sportboeken kiloos afvallen’ met betrekking tot de periode van 13 tot 18 mei. Aandoenlijk daaraan is niet de humor, die te flauw is om aan mij besteed te zijn, maar het vooroorlogs aandoende handschrift en de spelling in bovenstaand citaat, die ook uit andere tijden stamt.</p>
<p>Dat zit zo: Van Kooten heeft ‘een strekkende meter’ agenda’s van zijn vader geërfd, alsmede diens ‘oorlogsalbum’. Allemaal in zijn vaders mooie handschrift gesteld. De idee van Kees van Kooten is, denk ik, om zo te laten zien dat boeken boeken genereren, het oorlogsalbum is tenslotte de aanleiding tot de novelle <i>De verrekijker</i>, waarin KvK het raadsel van een al dan niet door zijn vader in oorlogstijd ontvreemde verrekijker probeert te achterhalen – ook met de verbeelding als inzet. Bovendien is die <i>Literagenda</i> (literatuur plus agenda, vat u ’m?) een geste aan de lezer van <i>De verrekijker</i> om zelf ook te schrijven – in het boek van Kees. Aardig, maar ook wat megalomaan, want de lezer moet maar bereid zijn om dit matige Boeken­weekgeschenk een jaar lang in zijn directe nabijheid te verduren.</p>
<p>Het doet mij geen genoegen om bovenstaande zin te schrijven, want <i>De verrekijker</i> is, nogmaals, aandoenlijk. Je ziet de worsteling van de schrijver om meer te maken van het verhaal-van-zijn-vader, een lange, rechttoe-rechtaan herinnering die staat als een huis. Maar ja, het moest Literatuur zijn, dus daar komen de ornamenten, terzijdes, flauwiteiten en overbodigheden. Hij probeert dat op te vangen door een compositie waarin allerlei elementen vaak spiegelbeeldig op elkaar betrokken zijn (vader zou gestolen hebben, dus Kees herinnert zich ook dat hij in dienst een mes stal). Maar helaas, als geheel is De verrekijker te lang voor wat het is.</p>
</p></div>
<figure id="post-41933 media-41933" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2013/03/d89161b2-d222-41ab-874c-a76dfe7311cf_Kooten%2C-Kees-van-2013_preview1.jpg" alt="Illustratie: Siegfried Woldhek" /><figcaption>Illustratie: Siegfried Woldhek</figcaption></figure>
<div class="wpg-element paragraph">
<p><b>Allemaal mooie dingen</b></p>
<p>Ook is Van Kootens novelle aandoenlijk doordat hij allemaal mooie dingen vindt en denkt waar geen lezer het mee oneens zal zijn. Heel lang gaat het over het handschrift en de eveneens teloorgegane kunst van het zelf brieven schrijven. Daarvoor ging het lang over het boek, het <i>fysieke</i> boek, niet een <i>e-book</i>. En dat je vroeger aan een boekenkast iemands persoonlijkheid kon aflezen en hoe dat nu toch moet in deze ijzingwekkende moderne tijden met die <i>tablet</i> en zo. Ja, het is me wat, we worden allemaal ouder en niet jonger.</p>
<p>Mág die man dat soms niet, zo spreekt de eeuwig dankbare <i>Koot en Bie</i>-fan in mij mijn strengere ik tegen. Kees van Kooten heeft toch nooit gepretendeerd meer te zijn dan een lichte letterheer die grossiert in semi-autobiografische <i>petite histoire</i>? Het is toch niet zíjn schuld dat de stichting Collectieve Propaganda van het Neder­landse Boek beter omgedoopt kan worden in stichting Collectieve Propaganda van Bekende Nederlanders?</p>
<p>Van CPNB naar CPBN, ja Van Kootens woordspelingen zijn besmettelijk. In <i>De verrekijker</i> doet ie ’t weer: verrekijker wordt ‘verderkijker’, en ook is hij heel trots op zijn vondst ‘meebekleven’.</p>
<p>Laat ik daarom positief eindigen, hetgeen gepast is bij zo’n schrijvende positivo als Van Kooten: De verrekijker is beter verteerbaar als je de maker van dit zelfgefabriceerde geschenk als een personage ziet: geinig mannetje dat een schrijver uithangt.</p>
<p><i>Kees van Kooten, ‘De verrekijker. Inclusief de Literagenda 2012-2014’, Stichting Collec­tie­ve Propaganda van het Nederlandse Boek, 96 p. </i></p>
</p></div>
<figure id="post-41933 media-41933" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2013/03/cd3a40b4-bc6d-439c-ac54-bfd1320e27f7_BW13_De-verrekijker_HR_preview1.jpg" alt="" border=" /></figure>
<div class="wpg-element title-and-author">
<h3>De verrekijker</h3>
<p>Kees van Kooten</p>
</p></div>
<div class="webshop-bestel-button-article"><a href="https://www.vn.nl.kpnis.nl/Boeken/Webshop-Detail-Page.htm?ean=9789059651920" class="" title="Bestel Boek">Bestel Boek</a></div>


Gerelateerd