Iedereen kent wel een meisje dat ‘het met iedereen deed’. Deden ze dat echt? En hoe gaat het nu met ze? Een speurtocht naar Chandel, Sabine Stoephoer en Lydia Chlamydia.

Als ik terugdenk aan het dorp waar ik ben opgegroeid, denk ik altijd in iconen. Ik denk aan John, de dorpsgek, die elk halfuur met schelle stem ‘Radio 538! In de ether!’ riep.

Aan Yousef, een van de weinige ‘buitenlanders’ in het dorp, en daarmee ook meteen de enige bij ons die regelmatig een gevangenis vanbinnen zag. Aan Jos, die een ‘poot’ en dus altijd het mikpunt van spot was. Aan Jantje Pis, de clubscheidsrechter van de lokale voetbalvereniging, die door een fysiek ongemak ooit tijdens een wedstrijd per ongeluk een speler had ondergeplast. Aan Erwin de Clown, van wie het geen geheim was dat hij, uitgedost met pruik en rode neus, zijn geslachtsdeel toonde aan kleine kinderen in het park.

En ik denk aan Chantal. Want zo heette ze eigenlijk, al noemde buiten haar directe omgeving bijna niemand haar zo. Wie over haar sprak, en er werd veel over haar gesproken, had het vrijwel altijd over Chandel. Een bijnaam waarvan ik nooit precies geweten heb hoelang die al de ronde deed, of wie hem had bedacht, maar die verder niets aan duidelijkheid te wensen overliet: Chantal was een del, een slet. Want ja, ze hing immers ‘bij elke jongen’ om z’n nek, had op haar dertiende ‘alles’ al gedaan, en was binnen de kortste keren met ‘het halve dorp’ in bed beland. Dat wist iedereen.

Hoogblond was ze, niet uitgesproken mooi, maar wél aantrekkelijk. Ze had grote ogen en volle lippen, droeg diep uitgesneden shirtjes en veel make-up.

Ik zag haar vaak op vrijdagavond in het jongerencentrum. Dan rookte ze Marlboro Lights en dronk ze bessen met ijs. Dat er altijd wel een moment kwam waarop een stel ladderzatte pummels haar luidkeels begon toe te zingen (‘Broek uit! Broek uit!’), leek haar nauwelijks te deren.

Veel jongeren in ons dorp, een van oorsprong streng gereformeerde gemeente onder de rook van Rotterdam, keken neer op Chandel. Jongens noemden haar onderling een ‘vies wijf’. Meisjes wierpen haar vuile blikken toe. Het gerucht dat ‘die slet’ het ooit in het portiek van het postkantoor zou hebben gedaan met Jerry, onbetwist de grootste lefgozer van het dorp, met wie ieder meisje verkering wilde en iedere jongen bevriend wilde zijn, leek daar niet geheel los van te staan. Bewuste Jerry deed het overigens met iedere groupie zich aandiende, maar ja, hij was een jongen, dus dat was anders.

Ook ik moest weinig hebben van Chandel. Althans, zo deed ik het voorkomen. De werkelijkheid was, zoals dat waarschijnlijk stiekem voor veel jongens gold, dat ze me mateloos intrigeerde. Sterker, ik had er mijn citroengele Puch Maxi voor over om ook eens door haar het portiek van het postkantoor te worden ingesleurd. Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Ik mocht lange tijd al blij zijn met zo’n afschuwelijke zuigzoen van Liesbeth, de dochter van de dominee uit een gehucht verderop.

‘Het was één grote hang naar aandacht en bevestiging’

Fenomeen

Sinds ik weg ben uit het dorp, heb ik Chandel nog vele malen teruggezien. Nooit in eigen persoon, maar des te vaker als fenomeen. Neem alleen al de talloze speelfilms waarin het karakter van ‘de slet’ figureert. ‘There are worse things I could do, than to go with a boy or two’, zingt Betty Rizzo in Grease. In Flodder brengt dochter Kees in de chique wijk Zonnedael het hoofd op hol van haar buurman en de halve tennisvereniging. In New Kids Turbo staat caissière Manuela bekend als de ‘hoer’ van Maaskantje. En bij horrorfilms is het binnen het slasher-genre bijna standaard de slet van de school die als eerste aan repen wordt gesneden.

Ook in de literatuur komt nogal eens een slet voorbij. In De koperen tuin van Vestdijk bijvoorbeeld, waarin de onfortuinlijke Trix een slechte naam verwerft door zich aan de ene na de andere man vast te klampen.

In Volendam, de Musical, tot voor kort op de planken, heet de dorpsslet Annie. (Dat er in 1929 al een toneelstuk met de titel De Dorpslet langs de Nederlandse theaters trok, waarin Volendam ook het decor vormde, zal toeval zijn.)

En dan is er nog de comedyhoek, waarin een beetje slet het altijd goed doet: Kelly Bundy in Married With Children, Vicky Pollard in Little Britain, en de drie Brabantse kassameisjes -om beurten ‘gesandwiched’ door vakkenvullers Jan-Pierre en Ricardo – in Daar Vliegende Panters.

Rosletta

Maar hoe, vraag ik me inmiddels af, zou het eigenlijk met Chandel zélf gaan? Wat zou er van haar geworden zijn? Hoe zou ze terugkijken op haar jeugd? En wat was er eigenlijk waar van al die verhalen die over haar gingen?

Als ik contact opneem met een paar oude bekenden uit het dorp, blijkt dat er in elk geval nog even lustig over haar gespeculeerd wordt als vroeger. ‘Ze zal inmiddels wel vijf kinderen hebben,’ zegt de één. ‘Ik heb gehoord dat ze lesbisch is geworden,’ weet een ander te vertellen.

In het telefoonboek van het dorp is Chandel niet meer te vinden. Maar Google verklapt dat ze een tijdje als taxichauffeur heeft gewerkt en tegenwoordig in dienst is bij een leverancier van bouwmaterialen. Via haar Schoolbank-pagina stuur ik haar een e-mail, en wacht af.

Wanneer ik de daaropvolgende dagen mijn herinneringen aan Chandel her en der ter sprake breng, zie ik veel ogen oplichten – bij mannen, maar ook bij diverse vrouwen. ‘Jááá… zo iemand hadden wij ook!’ klinkt het herhaaldelijk, waarna in één adem door anekdotes volgen over Nicoslet, die zich tegen de schutting van haar achtertuin door drie jongens tegelijkertijd liet vingeren, over Lydia Chlamydia, die na haar zoveelste onenightstand naakt van een balkon slaapwandelde, met als gevolg dat ze weken lang met twee gebroken heupen in een rolstoel zat, en over nog tal van meisjes die met Jan en alleman de wildste dingen zouden hebben uitgespookt op schoolkampen, hockeyfeesten, in kelderboxen of op het toilet van de buurtkroeg.

Ik besluit een groepsmail te sturen aan vrienden, kennissen en collega’s met de vraag of er in hun jeugd wellicht ook een meisje was dat algemeen bekend stond als de slet van het dorp of de middelbare school.

Van de vrouwen die op mijn mail reageren, zijn er een paar stevig verontwaardigd. Weet ik dan niet hoe seksistisch het woord ‘slet’ is? Of hoe denigrerend het is om publiekelijk voor slet te worden uitgescholden?

Andere vrouwen benadrukken al in de eerste zin, soms verpakt in een grapje, maar toch, dat zíj in elk geval niet die naam hadden. Nee, écht, ze hadden hun hele puberteit vaste verkering gehad met een en dezelfde jongen, of waren louter geïnteresseerd geweest in poëzie, lange wandelingen, droogbloemen en Joni Mitchell.

Er zijn ook vrouwen die vertellen dat ze vroeger zelf als slet bekendstonden, maar puur en alleen omdat ze zich anders gedroegen, of er anders uitzagen dan de rest. ‘Ik werd op de middelbare school Rosletta genoemd,’ vertelt mijn collega Rosetta. ‘Ik wás helemaal geen slet, maar dat ik rookte en veel met oudere jongens omging, was kennelijk al aanleiding genoeg om te denken van wel. Mijn vriendin Mariëtte overkwam ongeveer hetzelfde. Die gedroeg zich ook heel keurig, maar had wel grote borsten en droeg hoge hakken. Dus die heette al snel Marieslette.’

Kees (Tatjana Simic) in Flodder

Niet meer naar reünies

En dan ontvang ik een e-mail van mijn vriendin Sabine. ‘Ik werd tijdens mijn studentenperiode Sabine Stoephoer genoemd,’ schrijft ze. ‘En eerlijk gezegd… was ik ook een ontzettende slettebak in die tijd.’

Kort erna zit ik bij Sabine, een achtendertigjarige architecte uit Amsterdam, aan de keukentafel. ‘Ik heb als student enorm de beest uitgehangen,’ vertelt ze. ‘Ik dronk onwijs veel, en ging van de ene naar de andere jongen. Ik sleepte ze allemaal naar m’n hol. Het is zelfs een keer voorgekomen dat ik op één avond met twee verschillende jongens seks had. Dan ging ik gewoon bij iemand op schoot zitten en zei ik: jij gaat met me mee.’

Zo kwam ze al snel aan haar weinig subtiele bijnaam. ‘Het was niet dat ze me recht in mijn gezicht zo noemden, daar kwam ik via via achter. Ik heb wel een keer gehad dat ik ergens met iemand zat te zoenen, en er twee jongens voorbij liepen die ik hoorde zeggen: “Zit ze nou alweer met een ander?”‘

Terugkijkend op die periode leidt het voor Sabine geen twijfel waarom ze zich zo destijds zo losbandig gedroeg. ‘Het was één grote hang naar aandacht en bevestiging. Er was toen in mijn leven gewoon een soort gat dat gevuld moest worden.’

Ze vertelt over haar vader, die altijd druk was, en haar moeder, die niet overliep van warmte. ‘Op een dag, ik was een jaar of twintig, zei ze tegen me: “Jij was als kind eigenlijk alleen maar mooi. Verder was er niks leuk aan jou.” Toen dacht ik: ja, dat is dus precies hoe ik me al die jaren heb gevoeld.’ En dan had ze op de middelbare school ook nog drie jaar lang verkering met een jongen die haar ‘als stront’ behandelde. ‘Al met al had ik niet echt een leuk beeld van mezelf. Dus toen ik ging studeren, was alle aandacht goed. Iedereen die ook maar een beetje lief voor me was, daar zat ik meteen mee te zoenen, of daar ging ik mee naar bed, in de hoop dat ze mijn vriendje wilden worden.’

Dat ze daardoor een ‘reputatie’ opbouwde, kon haar over het algemeen weinig schelen. ‘Wat ik wel heel erg vond, is dat op een gegeven moment iemand het gerucht verspreidde dat ik chlamydia had. Dat is later ook nog een keer omgeroepen op een feest – terwijl er helemaal niks van waar was.’

Tegenwoordig, nu ze al tien jaar met een leuke man is getrouwd, drie kinderen en een interessante baan heeft en de nodige therapeutische sessies heeft ondergaan, is het ‘gat’ gevuld. Sabine Stoephoer is bijgezet in het museum van haar studentenjaren. Toch heeft haar reputatie haar nog lang achtervolgd. ‘Een paar jaar geleden had ik een reünie van mijn studentendispuut. Toen begon iedereen weer over die verhalen van vroeger. Of het nou echt waar was dat ik het op één avond met twee jongens had gedaan. Heel pijnlijk vond ik dat. Er zijn daarna nog paar reünies geweest, maar daar ben ik niet meer naartoe gegaan.’

Vicky Pollard (Matt Lucas) uit Little Britain

Machtsdingetje

Een paar dagen na het gesprek met Sabine zit ik op een terras in Leiden met Maaike, een vriendin van een oud-collega. Ook zij heeft op mijn e-mail gereageerd, en ook zij stond vroeger naar eigen zeggen ‘terecht’ bekend als ‘die slet’. ‘Ik was zestien, zeventien, en woonde in een dorp in ‘t Gooi, toen ik volledig ben doorgeslagen,’ vertelt de dertigjarige juriste. ‘Ik werd elk weekend straalbezopen, gebruikte veel drugs, en ook op seksgebied gingen alle remmen los. Ik dook met iedere jongen tussen de lakens, deed gekke dingen en sprak over mijn bedpartners alsof het stukken vlees waren.’

Voor Maaike het wist had ze ‘de naam’ in haar dorp, al wilde ze daar zelf niet van weten. ‘Als iemand mij op mijn reputatie aansprak, deed ik gewoon alsof het allemaal wel meeviel. Dat kwam ook doordat mijn beste vriendinnen precies zo waren als ik. Het is net zoals bij een alcoholverslaving: je zoekt bondgenoten. Die zocht ik dus ook voor mijn slettendom.’

Lust, zegt Maaike, speelde bij al die seks nauwelijks een rol. ‘Ik heb er ook weinig van genoten. Het was meer een machtsdingetje. Ik was lang en blond, en had een lijf met alles erop en eraan. Toen ik doorkreeg dat ik alleen maar een beetje aardig tegen jongens hoefde te doen om ze om mijn vinger te winden, dacht ik: wat zijn jullie voor dierlijke sukkels? Dat principe ben ik gaan uitbuiten. Elke keer als iemand met me naar bed wilde, dan wist ik: zie je wel, hij zit ook al zo sneu in elkaar. Seks was voor mij dus een manier om aan te tonen dat ik volledige controle had over al die jongens.’

En ja, zegt ze, waarschijnlijk was dat een vorm van wraak op haar vader. De man die een flink deel van haar jeugd verziekt had, met zijn dronkenschap, zijn agressiviteit en zijn kleinerende opmerkingen. Nadat haar ouders op haar vijfde waren gescheiden, had ze nog wel elke twee weken een weekend bij hem doorgebracht. Maar op haar vijftiende wilde ze dat niet meer. ‘Ik moest bijna kotsen van nervositeit als ik weer naar hem toe moest. Zo bang was ik voor hem.’

Door haar seksuele escapades en de macht die ze daarmee verwierf, ging ze zich sterker en zelfverzekerder voelen dan ooit tevoren. Maar niet genoeg om te voorkomen dat ze op een zeker moment in een depressie raakte. Een huisarts schreef haar een dubbele dosis antidepressiva voor. En toen was het hek pas echt van de dam. ‘Van die pillen werd ik helemaal vlak, maar mijn persoonlijkheid was er juist eentje van hoge pieken en diepe dalen. Die ging ik dus zelf maar opzoeken. Dat betekende: nog meer drank en drugs, en nog meer seks.’

Haar reputatie werd er al met al niet beter op, en sommigen maakten daar handig gebruik van. Het vriendje van haar beste vriendin, bijvoorbeeld. Toen hij haar op een avond had proberen te versieren, wat zij resoluut had afgekapt, verspreidde hij snel het gerucht dat Maaike avances bij hém had gemaakt. ‘Iedereen geloofde dat meteen, want tja, zo zat ik tenslotte in elkaar. Was ik in één klap mijn hele vriendenkring kwijt.’

Nu ze haar leven sinds een paar jaar weer op de rails heeft, en ze het hoofdstuk met haar vader emotioneel heeft kunnen afsluiten, is ook haar kijk op mannen drastisch veranderd. Sinds kort heeft ze een nieuwe vriend. ‘Ik ben onwijs verliefd,’ zegt ze. ‘Met déze man hoop ik oud te worden.’

Ze zou zichzelf hebben ontmaagd met een bevroren curryworst. Onzin

Slutbashing

Opvallend is dat zowel Sabine als Maaike vertellen dat hun ‘sletterige’ gedrag indirect een reactie was op een problematische jeugd. Maar waar zijn dan de verhalen over blijmoedige, seksueel vrijgevochten meiden, die gewoon, omdat ze daar zin in hadden, lekker losbandig in het leven stonden? Bestaan zulke meisjes niet, of heb ik ze nog niet gevonden?

Uit verschillende wetenschappelijke studies die de afgelopen jaren wereldwijd zijn verricht, blijkt dat de leeftijd waarop meisjes voor het eerst seks hebben, en de mate waarin ze vervolgens seksueel actief worden, direct samen te hangen met hoe warm hun opvoeding was en hoe hecht het gezin waarin ze zijn opgegroeid. Hanneke de Graaf van de Rutgers Nisso Groep kwam in 2010, na grootschalig onderzoek onder Nederlandse jongeren, tot soortgelijke bevindingen. ‘Omgevingsinvloeden spelen een grote rol bij het seksuele gedrag van meisjes,’ licht De Graaf desgevraagd toe. ‘Zo blijkt dat meisjes die op jonge leeftijd al veel seks hebben vaak iets negatiefs hebben meegemaakt. Dat kan van alles zijn.’

Maar hoe zit het dan met al die losbandige jongens? Hebben die dan ook allemaal iets negatiefs meegemaakt? ‘Nee,’ zegt De Graaf ‘Het seksuele gedrag van jongens wordt vooral beïnvloed door hun hormonen.’

Dat waren nou niet echt dingen waar we ons vroeger in het dorp al te uitvoerig mee bezighielden; of het sletterige gedrag van Chandel wellicht andere oorzaken had dan, zeg, het sletterige gedrag van Jerry. Pubers als we waren, wilden we liever geloven dat Jerry gewoon een macho was en Chandel een soort nymfomane. Evident was wel dat de gevolgen van al dat geslettebak voor beiden nogal verschilden: Jerry steeg, zowel bij de meisjes als de jongens, met elke nieuwe verovering in aanzien, terwijl Chandel meer en meer beschimpingen en pesterijen te verduren kreeg.

Slutbashing, noemt de Amerikaanse schrijfster Leora Tanenbaum dat. Tanenbaum is auteur van het boek Slut! Growing Up Female with a Bad Reputation uit 1999, waarvoor ze vijftig meisjes en vrouwen tussen de veertien en zesenzestig jaar interviewde, die tijdens hun middelbareschoolperiode als slet bekendstonden – soms omdat ze er daadwerkelijk een losbandige levensstijl op nahielden, maar in het gros van de gevallen omdat ze sexy, arm, zwart of op een andere manier ‘anders’ waren. Eén voor één kregen de geïnterviewden de naarste reacties voor hun kiezen. Ze werden voor paal gezet in de klas, uitgescholden in de pauzes en ‘s nachts telefonisch lastiggevallen. Er werden bijnamen voor hen verzonnen als fat slut en five-cent whore, die soms ook nog eens met een spuitbus op de schoolmuren werd gekalkt. Een deel van hen werd zelfs slachtoffer van verkrachting, omdat ze nu eenmaal de naam hadden ‘makkelijk’ te zijn en er dus eigenlijk ‘om hadden gevraagd’.

Bij allemaal had het bashen als direct effect dat ze zich anders gingen gedragen of voelen. Sommigen gingen zich onder een dikke coltrui verschuilen, anderen gingen spijbelen, roken of drinken. Ze werden onzeker, gespannen, depressief of zelfs suïcidaal. Natuurlijk, schrijft Tannenbaum, de puberteit is voor bijna iedereen een ongemakkelijke, bijna wrede levensfase, dus hoort slutbashing daar niet gewoon een beetje bij? Haar eigen mening: ‘Slutbashing is het bewijs voor een dubbele seksuele standaard, die decennia geleden al geëlimineerd had moeten worden, in de tijd dat abortus nog illegaal was, […] en dokters mannen waren en zusters vrouwen.’

De kassameisjes uit Daar Vliegende Panters

Vuilspuiterij

In haar boek Fast Girls. Teenage Tribes and the Myth of the Slut uit 2002 onderzoekt publiciste Emily White vooral de kracht van de roddel bij slutbashing. Tal van de ruim honderd voormalige ‘sletten’ die ze voor haar boek sprak, vertelden haar hoe ze in no time via het roddelcircuit hun reputatie hadden verworven. Stonden ze op dag één alleen nog maar op een feestje op het toilet met iemand te zoenen, ging op dag twee al het verhaal dat ze in datzelfde toilet met verschillende jongens seks zouden hebben gehad, en werden ze op dag drie opeens door de halve school voor Blow Job Queen uitgemaakt.

White constateert in haar boek ook dat diverse meisjes exact dezelfde roddels ten deel vielen – die overigens nooit op enige waarheid berustten. Klassieker in het genre: ‘Ze heeft het hele footballteam afgewerkt’ – waarbij het footballteam evengoed het zwemteam of een motorbende kon zijn.

Over Chandel ging destijds ook een hardnekkige, en achteraf niet erg chique, roddel: ze zou zichzelf hebben ontmaagd met een bevroren curryworst. Klinkklare onzin natuurlijk, en misschien wisten we dat toen ook wel, maar vonden we het verhaal simpelweg te smeuïg om openlijk aan het waarheidsgehalte ervan te twijfelen. Erger nog was dat ik het verhaal later nog vele malen heb teruggehoord, maar dan met andere meisjes in de hoofdrol, uit andere dorpen en steden. En zoek ik nu op ‘bevroren curryworst’ op Google, dan zie ik dat het zo’n beetje overal in Nederland wel eens de ronde heeft gedaan, over ‘sletten’ van Adorp tot Zijtaart.

Niet dat die vuilspuiterij altijd het werk zal zijn geweest van door testosteron aangedreven jongens, trouwens. Ook meisjes kunnen zich schuldig maken aan slutbashing, zegt mijn vriendin Sabine. ‘Er kwamen vroeger wel eens meisjes naar me toe, die me glashard vroegen: “Schaam jij niet? Vind je wel dat je dit allemaal kunt maken?” En dat waren dan zelf altijd de grootste sletten.’

Leora Tanenbaum en Emily White stellen beiden in hun boeken vast dat het bij veel van hun geïnterviewden méísjes waren die met het bashen waren begonnen. Ook zouden meisjes hun afkeer doorgaans ‘gemener’ en ‘persoonlijker’ hebben laten blijken dan jongens. Soms uit angst dat ze hun vriendje aan de slet in kwestie zouden kwijtraken, vaak ook ter bescherming van hun eigen reputatie – immers, zolang iemand anders de slet was, bleven zij in de luwte.

Slet of womanizer

Zo langzamerhand vraag ik me af of er de afgelopen decennia dan helemaal geen vooruitgang is geboekt voor de Chandellen van deze wereld. We hebben een seksuele revolutie achter de rug, een tweede feministische golf, de hedonistische jaren negentig, Madonna, The Spice Girls, Sex and the City, Spuiten en Slikken, dat alles bij elkaar zou er toch toe moeten hebben geleid dat het stigma van de slet en de dubbele moraal in Nederland op zijn minst aan kracht hebben ingeboet?

Maar als ik alleen al de webfora van Leerlingen.com, Sugababes of CosmoGIRL! bekijk, dan is duidelijk dat onder de huidige generatie meisjes de angst om voor slet te worden uitgemaakt nog altijd bijzonder groot is. De vraag ‘Ben ik een slet?’ blijkt daar ook nu nog aan de orde van de dag, evenals ontboezemingen van meisjes die door de halve school worden uitgekotst omdat ze met verschillende jongens naar bed zouden zijn geweest.

Grootschalig onderzoek van Rutgers Nisso, het Nederlands Jeugdinstituut en MOVISIE uit 2009 wijst uit dat grofweg de helft van de Nederlandse jongeren en hun ouders vindt dat een meisje een slet is wanneer ze niet moeilijk doet over seks met verschillende jongens – waarbij niet kan worden uitgesloten dat die uitkomst is vertekend door sociaal wenselijke antwoorden en in werkelijkheid hoger ligt. Uit hetzelfde onderzoekt blijkt ook dat de dubbele moraal voor jongens en meisjes met betrekking tot het hebben van meer sekspartners nog steeds sterk geldt. De opvatting ‘Jongens zijn stoer, maar een meisje is een hoer’ wordt onder de ondervraagden breed gedeeld.

In de discussies op internet over het veelbesproken programma Oh Oh Cherso en de opvolger Oh Oh Tirol, zie je dat ook duidelijk terug. Wanneer Barbie en Little Princess zich elke avond door een ander op de dansvloer laten daggeren, dan zijn het ‘vuile sletten’. Maar als Sterretje en Matsoe Matsoe het ene na het andere ‘chickie’ proberen te ‘naaien’, dan zijn het ‘wereldgozers’.

Tekenend is ook dat anno 2011 het arsenaal aan negatieve benamingen voor seksueel actieve mannen zowel in omvang als aard nog altijd schril afsteekt bij dat voor seksueel actieve vrouwen. Een vrouw is een slet, een snol, een hoer, een ho, een bitch, een del, sloerie, een nymfo, een matras of een afgelikte boterham. Een man is een rokkenjager, een womanizer, een versierder, een playboy of een player. En dat terwijl er toch een voor de hand liggend alternatief beschikbaar is. De oorspronkelijke betekenis van het woord ‘slet’ is vod of lap. Tot halverwege de zestiende eeuw (het was Vadertje Cats die de huidige betekenis van het woord introduceerde) werd met een ‘vuyle slet’ dan ook een smerig vod bedoeld. Dan kom je, via de etymologie, bij een sletterige man toch al snel uit op: smeerlap.

Samantha (Kim Catrall) uit Sex and the City

Verwarrende tijd

Zijn er dan duidelijke obstakels aan te wijzen, die de emancipatie van de jongste generatie meisjes in dit verband in de weg staan? In de media is de afgelopen jaren vaak gesuggereerd dat het allemaal komt door de ‘MTV-cultuur, waarbinnen seksuele stereotypering inderdaad geen uitzondering is. Sommige politici leggen graag de schuld bij ‘Marokkaans straattuig’, die meisjes die ook maar een beetje van de norm afwijken al snel voor hoer of slet zouden uitmaken. Maar wetenschappelijk bewijs voor dit alles bestaat er niet.

‘Wat je wel kunt vaststellen,’ zegt Rutgers-Nisso-onderzoekster Hanneke de Graaf, ‘is dat dit een verwarrende tijd is voor meisjes. Op tv zien ze voortdurend vrouwen die zich heel sexy gedragen, maar als ze zelfs zoiets doen, worden ze meteen voor slet uitgemaakt.’ Het zogeheten madonna-hoercomplex is vandaag de dag misschien wel sterker dan ooit, denkt De Graaf: ‘Meisjes moeten wel sexy lijken, maar ze mogen het niet zijn.’

Lastig is het ook voor meisjes dat slutbashing tegenwoordig door internet veel verder kan gaan dan wat geroddel in de dorpskroeg of een scheldpartij op school. Cyberpesten is een begrip. De drempel om een vermeende slet anoniem af te branden is laag. En als je echt pech hebt, verschijnt er een ‘bezemfilmpje’ over je op YouTube, waarin je foto en je naam worden begeleid door teksten als: ‘Deze hoer pijpt voor vijftig cent.’

Nee, zo bezien had Chandel het nog makkelijk in haar tijd.

Het madonna-hoercomplex is vandaag de dag misschien sterker dan ooit

En dan ontvang ik een e-mail van Chantal – want zo heet ze eigenlijk.

Nee, schrijft ze, van al die verhalen die over haar de ronde deden, klopte weinig. Ze had gewoon niks met meisjes, dus ging ze het liefst met jongens om. Ja, ze hield best van zoenen, maar verder ging het bijna nooit. En nee, in haar opvoeding is ze nooit iets tekortgekomen.

De problemen die ze door haar reputatie ondervond, waren er niet minder om. Ze verknoeide haar school. Ze moest in therapie. En op een dag werd ze verkracht. Door een jongen die ‘dacht dat ik wel te pakken was’.

Maar, schrijft ze, medelijden hoeft ze niet. ‘Ik ben alleen maar sterker geworden door die tijd. Ik kan nu veel incasseren. En ik heb geleerd dat als je iets wilt bereiken, dat ook kúnt bereiken. En dat je je niet moet laten beïnvloeden door anderen.’

Ze behaalde uiteindelijk alsnog een diploma, vond een goede baan en trouwde een lieve man. ‘En dat heb ik allemaal bereikt door mezelf te blijven.’

Om privacyredenen zijn sommige namen in dit stuk veranderd.

Gerelateerd