<div class="wpg-element paragraph">
<p><b>Na 224 dagen eisen steeds meer Belgen politieke professionaliteit tijdens de regeringsonderhandelingen.</b></p>
<p>Een toch wel merkwaardig cynische scène, vorig weekeinde. Aan de vooravond van het aangekondigde burgerprotest &#8216;SHAME&#8217;, tegen de zich voortslepende regeringsvorming in België, houdt de Vlaams nationalistische partij N-VA haar nieuwjaarsreceptie. Bart De Wever, kopstuk van de partij, opent de receptie met een aankondiging. Om het feest op te vrolijken, heeft hij &#8216;discobar Ben Laden&#8217; opgetrommeld. Op dat moment zit België al 224 dagen zonder regering. Plaatjesdraaier van dienst is Kamerlid Ben Weyts. Ben Laden, zo noemden de Franstalige politieke tegenstrevers de N-VA&#8217;er toen hij met in hun ogen té Vlaamse standpunten uitpakte.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>De openingsdans op het feestje is een liedje van de groep Talk Talk: &#8216;Such a Shame&#8217;. En zie, de N-VA&#8217;ers swingen en draaien rond hun eigen as, terwijl de woorden weergalmen: &#8216;Such a shame to believe in escape / A life on every face (…) Tell me to relax, I just stare / Maybe I don&#8217;t know if I should change / A feeling that we share /It&#8217;s a shame&#8217;.</p>
<p>Op zondag trekken bijna veertigduizend burgers door de straten van Brussel. Ze houden spandoeken boven hun hoofden met opschriften als &#8216;BlaBlaBla&#8217; en &#8216;SHAME&#8217;. De vox populi is een meerstemmig koor dat soms heel dissonant klinkt. Maar nu klinkt er een unisono schreeuw: een van plaatsvervangende schaamte. Deze burgers willen dat er een einde komt aan de politieke koppigheid die tijdens de regeringsonderhandelingen heerst. Zij eisen politieke professionaliteit.</p>
<p>De demonstratie werd georganiseerd door een aantal jongeren, onder wie de jongste zoon van Justitieminister Stefaan De Clerck. &#8216;De Facebook-generatie komt van achter de computer de straat op,&#8217; klonk het. Er liepen niet alleen jongeren door de straten, maar hele families, ouderen, Franstaligen en Nederlandstaligen, Brusselaars en ook de Marokkaanse bakker van om de hoek. &#8216;De politici hebben sinds september niet meer met elkaar samen gezeten. Welk signaal geeft men daarmee aan de burger? Is democratie dan niet een poging tot dialoog?&#8217; vroeg die Marokkaanse bakker zich af. Hij volgde in Antwerpen Nederlandse les om te integreren in Brussel. Maar het gaat niet eens meer over taal, het gaat over de manier waarop mensen met elkaar omgaan.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
<p>&#8211; Mannen scheren zich pas als een nieuwe federale regering de eed aflegt</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>In de Brusselse schouwburg KVS was vrijdag dezelfde roep te horen. Daar organiseerden kunstenaars een avond met een smeekbede om meer solidariteit. &#8216;Steeds vaker vragen politici resultaatverbintenissen aan cultuurwerkers. Wel, misschien moeten we dat ook eens omkeren. Verkiezingen winnen is een deel van de opdracht van een politicus en verdient respect. Maar dat geldt evengoed voor het maken van akkoorden en het maken van een verantwoordelijk beleid voor alle inwoners van ons land,&#8217; zei KVS-directeur Jan Goossens.</p>
<p>De Franstalige schrijver Pierre Mertens vroeg de politici om respect voor de burgers. &#8216;We hebben formateurs, onderhandelaars, ontmijners, verkenners, deblokkeerders, preformateurs, verduidelijkers en verzoeners gehad. Maar waar zijn de kiezers gebleven?&#8217;</p>
<p>Choreograaf Alain Platel citeerde uit De eeuwige terugkeer van het fascisme van Rob Riemen. &#8216;De Europese volkeren geloven niet meer in wat is. Het enige tegengif voor de bacterie die fascisme heet, is het opkrikken van waarden zoals liefde, vriendschap en solidariteit.&#8217;</p>
<p>Sommige mannen lieten na een oproep van de Waalse acteur Benoît Poelvoorde hun baard staan uit protest. Ze scheren zich pas als een nieuwe federale regering de eed aflegt. Gerolf Annemans, baardig fractieleider van Vlaams Belang in de Kamer, haalde ostentatief zijn scheermesje uit de kast en scheerde zijn baard af.</p>
<p>&#8216;We moeten de politiek weer dichter bij de burger brengen,&#8217; zo klonk de boodschap van Belgische politici in de jaren negentig. Ze voelden zich, na de grote verkiezingsoverwinningen van het extreem-rechtse Vlaams Belang, schuldig. Ze gaven toe dat ze zich te lang verschanst hadden, breed onderuitgezakt in het pluche van het parlement. &#8216;Foert-stemmen&#8217; werden ze genoemd, de stemmen die massaal waren uitgebracht op de extreem-rechtse partij &#8211; &#8216;foert&#8217; is Vlaams voor &#8216;verrek, verdomme, de pot op!&#8217;</p>
<p>En zie, wat gebeurt er nu? De burger in België gaat de straat op en éíst een daadkrachtige politiek. &#8216;Shame!&#8217;, roepen ze. Niet &#8216;Foert!&#8217; Ze eisen dat hun land functioneert. Dat er een einde komt aan de stilstand. Niet dat het veel indruk heeft gemaakt op de politici in de onderhandelingen. &#8216;Verkiezingspolls maken meer indruk op politici dan betogingen,&#8217; zegt politicoloog Stefaan Walgrave.</p>
<p>Hoe moet het nu verder met België? &#8216;Nieuwe verkiezingen eisen,&#8217; stellen sommigen. &#8216;Dat biedt geen oplossing,&#8217; schreef de Financial Times. De Belgische politici moeten volgens de Britse krant stoppen met bekvechten. &#8216;Indien dat niet voor België zelf mogelijk is, dan in ieder geval voor de eurozone.&#8217; Ontslagnemend premier Yves Leterme riep maandag de verzamelde Belgische ambassadeurs alvast op om het imago van België in het buitenland &#8216;bij te stellen waar nodig&#8217;.</p>
</p></div>


Gerelateerd