Stromae en het verdriet van Europa

Een licht getinte jongen, strak gekleed in overhemd, zit achter zijn bureau. Wazig kijkt hij voor zich uit. Verderop ronkt een kopieerapparaat, om hem heen staan tientallen ordners. De jongen schrikt op als een vrouw een stapel papier op zijn bureau kwakt en duidelijk maakt dat hij daarmee aan de slag moet. Maar de jongen blijft afwezig uit zijn ogen staren, ook als hij zijn kantoor verlaat en, omgeven door feestende twintigers, plots begint te praten, zingen, rappen – iets daartussenin. In het Frans vertelt hij over werkloosheid, over echtscheidingen, over de financiële crisis, om daarna steeds opnieuw te zeggen: ‘Alors on danse’, oftewel: ‘dus we dansen maar’.

Tekst en video lijken die van een deprimerend nummer, maar het gaat hier om een van de pakkendste en opzwependste hits van de afgelopen jaren. Want ‘Alors on danse’ (2009) heeft een onbezorgde, zomerse melodie en wordt nog steeds elk weekend gedraaid voor duizenden jongeren over de hele...