<div class="wpg-element paragraph">
29-09-2007 door Igor Wijnker
Natuurlijk waait het in Hongerige Wolf, de noordelijkste nederzetting van Reiderland, de meest noordoostelijk gelegen gemeente van Nederland. Maar de wind is zacht en deze misschien wel laatste milde dag van het jaar heeft Freek en Jan (‘geen achternamen graag’) verleid een stoepje te leggen voor Jans huis aan de G. Gernaatweg. Jan sleept met de tegels, Freek – op zijn knieën in vale joggingbroek, inclusief bouwvakkersdecolleté – slaat ze erin.
‘In de winter is het hier minder vriendelijk hoor,’ zegt Jan. De Rotterdammer belandde hier een kwarteeuw geleden en voelde zich thuis in de desolate vrijstaat, met uitzicht op oneindige hectaren zwarte klei. ‘De meeste westerlingen gaan na een of twee winters weer weg. Little Siberia noemen ze het hier.’
Het was die januari-avond in 1991 ook Siberisch koud toen hun excentrieke buurman van nummer 21 met een breekijzer de schedel van zijn vrouw Hannie insloeg en haar begroef. De dader, Richard Klinkhamer, werd pas negen jaar na de moord opgepakt en schreef er een boek over. Het gehucht werd wereldberoemd door de misdaad en de nasleep. Met het alsnog verschijnen van Woensdag gehaktdag op 3 oktober is de hoop om ooit nog van dat stempel af te komen definitief verdwenen.
Volgens schrijver Richard Klinkhamer is het boek een ode aan Hannie. Het is vooral ook een rancuneus boek – een afrekening met zijn vroegere buren. Jan en Freek willen best een stukje uit het boek horen. ‘Ze hebben niet alleen klei onder hun zolen, mest tussen de tenen, maar ook stront op de plaats waar men hersens zou verwachten.’ De twee moeten er hartelijk om lachen. ‘Jaja, een mooie kerel die Klinkhamer,’ zegt Jan. Maar het boek gaan ze niet lezen. ‘Alleen als ik het gratis krijg,’ zegt Freek.
Kunstenares Rie Honhof was de overbuurvrouw van Klinkhamer. Ze wil eigenlijk niet over hem spreken. ‘Dat is precies waar hij op uit is. Ik vind het heel onfris dat hij er munt uit probeert te slaan. Ik ga dat boek niet lezen, en dat geldt voor de meeste mensen uit de buurt. Iedereen is klaar met hem.’ Dat blijkt niet helemaal uit de uitleencijfers van bibliotheek Finsterwolde. Tussen woord en moord, de -biografie over Klinkhamer, is sinds de verschijning in 2004 bijna permanent uitgeleend. ‘En er is ook al veel vraag naar Woensdag gehaktdag,’ zegt bibliothecaris Jaap van der Meer.
Wat verderop is in café Van der Paard een prijsuitreiking van hengelsportvereniging De Dobber. Een bonte verzameling autochtonen in vis-outfits zit rond het biljart dat bezaaid is met tientallen prijzen. Plastic zakken met kip, worst of speklappen: niemand gaat straks met lege handen naar huis. In dit café komt het veelvuldig door Klinkhamer bezongen biermerk zowel uit de tap als de fles. ‘Hij was een thuisdrinker,’ zegt eigenaar Wies van der Paard. Op de naam Klinkhamer reageert hij – net als de andere mannen – laconiek. Alleen zijn vrouw Akkie is ongemeen fel. ‘Ze moeten hem aan de hoogste boom van Finsterwolde ophangen.’ En dat is niet omdat hij nooit een gulden in haar café heeft uitgegeven.
</div>

Gerelateerd