Egyptische lokhomo’s
Hoe zot Geert Wilders’ voorstel ook is om de koran te verbieden, hij heeft misschien wel een punt als hij stelt dat Egypte niet bepaald het aangewezen land is om hem te kapittelen, zegt Omar. De vierentwintigjarige student massacommunicatie uit Cairo drinkt tevreden een biertje op een bankje in het Arabische homocafé Habibi Ana in Amsterdam. Hij is voor het eerst van zijn leven in het buitenland. Drie maanden logeert hij bij zijn Nederlandse vriend die hij op internet heeft ontmoet. De vrijheid die homo’s in Nederland genieten, heeft hem in een roes gebracht. ‘Unbelievable,’ zegt hij met een glimlach die niet van wijken weet. Ook niet wanneer hij het gruwelijke verhaal vertelt van zijn eigen ervaringen als homo in Egypte: ‘Homoseksualiteit is verboden in Egypte. Zelfs contact zoeken via internet is niet zonder gevaar. De overheid zet vaak lokhomo’s in op het internet om homo’s te kunnen ontmaskeren.’ Officieel staat er drie jaar gevangenisstraf op homoseksualiteit in Egypte. Omar heeft ‘geluk’ gehad. Hij zat ‘maar’ drie maanden in de gevangenis vanwege zijn geaardheid. ‘Ik heb de arts omgekocht die mij moest onderzoeken.’ Onderzoeken? ‘Als je gearresteerd wordt voor homoseksualiteit, moet een arts je anus onderzoeken om te kijken of je gepenetreerd bent.’ Want ’s lands jurisprudentie dicteert nu eenmaal dat penetreren minder zondig is dan gepenetreerd worden. Dat heeft Omar een paar keer op brute wijze aan den lijve mogen ondervinden: ‘Toen ik van het politiebureau naar de gevangenis werd gereden, ben ik achter in het politiebusje door zes mannen verkracht.’ Nog steeds die glimlach. ‘Toen ik tien was, heeft mijn oudere broer mij een jaar lang verkracht.’ Egyptische jongens hebben in de regel pas seks met vrouwen wanneer zij trouwen. Het is niet helemaal ongebruikelijk dat ze voor die tijd seks hebben met elkaar of met jongere broertjes. Zolang je zelf maar de ‘actieve’ partij bent, hoeft het geweten daar niet noemenswaardig onder te lijden. Omar kwam voor zichzelf uit de kast toen hij vijftien was. Hij kreeg een relatie met een klasgenoot. ‘Nee, die was geen homo. Hij sprak ?er zijn verbazing en afschuw over uit dat ik me door hem liet penetreren. Dat ik die vernedering vrijwillig onderging.’ Zijn lach is trouwens maar een masker: ‘Anders kan ik mijn verhaal niet vertellen. Van binnen huil ik.’
Binnert de Beaufort
Band of Brothers
Hé, Dutchie,’ roept de man met het witte haar terwijl hij me een flesje bier aanbiedt. Ik sta in een Vietnamees restaurant in Chicago waar de Vietnam Veterans Against the War (VVAW) hun veertigjarig bestaan vieren. ‘Weet je nog, vijf jaar geleden heb je ons geïnterviewd bij het Vietnam Memorial.’ Ah, Michael en zijn kameraden. Ze waren in Washington voor een demonstratie van Vietnam-veteranen tegen de oorlog in Irak die drie dagen eerder was begonnen. ‘Ik was toen zo emotioneel,’ herinnert Michael zich. ‘Weer een oorlog, weer de leugens. Alles wat ik in die verdomde oorlog had meegemaakt, kwam naar boven.’
Vanavond is het feest voor de mannen met grijs haar, manke benen en hoofden vol herinneringen aan oorlog. Vanavond worden er andere ‘war stories’ verteld. Over de tijd dat de Veterans de voorhoede vormden van de beweging tegen de Vietnam-oorlog. Billy Curmano heeft de kooi die hij meesleepte in demonstraties nog altijd in de opslag staan. De performance artist sloot er ‘vrijwilligers’ in op, om de beruchte tijgerkooien waarin verdachte Vietcong-aanhangers werden gemarteld na te bootsen. ‘Weet je nog die keer dat we een zogenaamde gevangene in de kooi vergaten?’ Billy ligt dubbel van het lachen. Subtiel waren de veteranen niet. Hun protest was rauw, gepassioneerd en theatraal. Carl Rogers herinnert zich de dag dat hij met andere veteranen, onder wie John Kerry, zijn militaire medailles op de trappen van het Congres smeet. ‘We zeiden daarmee: fuck you.’ Met een ‘give me a F’ zweept hij de mannen op. ‘Dit moeten ze in Washington horen,’ roept Rogers.
Een handjevol jonge mannen luistert aandachtig. Ze zijn lid van de beweging ‘Irak-veteranen tegen de oorlog’. De oude mannen zijn hun rolmodellen. ‘Het zijn onze vaders,’ zegt Aaron Hughes. ‘Ze leren ons hoe we actie moeten voeren.’ En ze zijn steun en toeverlaat. John Lansdale kwam in 2004 terug uit Irak met PTSS, posttraumatisch stress-syndroom. Op een ochtend werd hij wakker met zijn handen om de keel van zijn vriendin. Hij zocht psychische hulp. Toen een krant een interview met hem plaatste, kreeg hij een telefoontje van Vietnam-veteraan Randy. ‘Hij zei: let me help you, little brother.’ De oude Vietnam-veteraan werd de mentor van de jonge Irak-veteraan. ‘Ik kon hem midden in de nacht bellen.’ Vorig jaar werd Randy ziek. Lansdale stond aan zijn sterfbed. ‘Ik beloofde hem om zijn werk voor oorlogsveteranen voort te zetten. Wij zijn een Band of Brothers.’
Freke Vuijst
Prijsknallers
‘Jongens van de gestampte pot’ (onderwereld) klagen dat de relatief makkelijke verkrijgbaarheid van hun ‘blaffer’ (handvuurwapen) zich scheef verhoudt tot de moeite die het kost om munitie te bemachtigen. Een pistool is voor een paar honderd euro illegaal te koop, maar dat geldt niet voor het ‘lood’ (kogels) dat men van zins is de tegenspeler in het criminele circuit ‘door de bast te pompen’ (neerschieten). In ruil voor een ‘goudgele rakker’ (biertje) wil warme bakker ‘Guillaume de V.’ (pseudoniem) best uitleggen hoe hij er een grijpstuiver in het criminele circuit kan bijverdienen. In zijn vrije tijd is hij actief in van een van de twaalf schietverenigingen te Amsterdam. Nuttige achtergrondinformatie verschaft de website van de Koninklijke Nederlandse Schutters Associatie (KNSA): ‘Sportschieten is een sport voor perfectionisten die niets willen missen. Een sport die in Nederland door bijna veertigduizend KNSA-sporters wordt beoefend.’
Aan het lidmaatschap gaat een ballotage-periode van drie maanden vooraf. Daarna duurt het een jaar eer de schietclub het zogeheten WM 3-formulier mag afgeven, te tonen bij de aanschaf van het vuurwapen. Dat wapen dient vóór de in gebruikname ter screening en registratie aan de politie te worden voorgelegd. Het is verboden om het pistool, zoals gebruikelijk in spannende films, thuis in de bovenste la van het bureau te bewaren. Het schietijzer wordt samen met de munitie in een ‘wapenkluis’ opgeborgen. Minimaal zeventien keer per jaar moeten de leden komen schieten. De kogels – per sessie worden er tussen de vijftig en honderd afgevuurd – zijn ter plekke of in een wapenwinkel te koop vanaf zo’n honderd euro per vijfhonderd stuks. ‘Tel uit je winst!’ grijnst de bakker (die er trouwens nog wel eentje lust). Begrijpen we het dan écht niet? Je gaat naar de schietbaan en knalt er een uurtje lustig op los. Voor het kopen van munitie is een legitimatiebewijs vereist, maar over het aantal kogels doet niemand moeilijk. Evenmin neemt iemand de moeite om na afloop van de schietpret de lege patroonhulzen te tellen. Op de zwarte markt bestaat onder bezitters van een ‘blaffer’ levendige belangstelling voor het ongebruikte restant.
Voor de sportschutter die niet snel last heeft van een slecht geweten liggen hier kansen voor een makkelijk zakcentje. Beweert althans stamgast Guillaume de V., maar zou het wáár zijn? KNSA-directeur Sander Duisterhof zegt dat hij zich niet kan voorstellen dat sportschutters munitie aan criminelen verkopen. Theoretisch kan het, maar in de praktijk is er geen sprake van. ‘Onze leden zijn voorbeeldige burgers,’ weet Duisterhof. ‘Als ze dat niet zijn, krijg ik een melding en dan worden ze eruit gemieterd. Zelfs bij rijden onder invloed!’
Rudie Kagie
Hanglatino’s en donoren
‘De Fransen leerden mij over terroir – nu maak ik mijn eigen wijn,’ meldt een bord langs Silverado Road in de Napa Valley. Futuristische wijnkastelen zijn het Amerikaanse antwoord op de klassieke chateaux in de Medoc. Oerconcurrent Frankrijk is overal. Een ander land, of Amerikaanser: een ander product, is er om te worden verslagen. Onder het bord no loitering – no merodear voor de plaatselijke supermarkt in St. Helena wachten dagloners om te worden opgepikt voor een dag werk in de wijngaarden. Als mannelijke latino-versies van de klassieke prostituee loeren ze naar iedere pick-uptruck die voorbijrijdt. De hanglatino’s zijn als Tom Joad uit Steinbecks Grapes of Wrath in een tijd van gefortuneerde, blanke wijntoeristen die comfortabel voorbijschuiven in Porsche of Ferrari.
‘s Avonds hoor ik ergens vlakbij een Mexicaanse mariachi-band: dat moet een huwelijk zijn. Onder gigantische bomen en te midden van goedkope, tussen wijnranken geparkeerde Toyota’s is het maar één stap naar het andere Amerika. Mannen in spijkerbroek en cowboyhoed drinken Corona’s met een half oog op hun onveranderlijk forse echtgenotes. Om me heen onderdanig geknik, ‘hola, hola’-gefluister, lege blikjes en vieze luiers. Een vader in corduroy-shirt met geborduurde eenhoorn op de borst kijkt naar zijn kind dat in het stof speelt met een leeg sigarettenpakje. Een loensende man met strak zwart gegeld haar biedt lauwe pils aan uit zijn rode plastic beker. Dit is het onzichtbare California.
De volgende avond brengt weer muziek – dit keer keurige dwarsfluitjazz. Tweehonderd politiek donoren, geschaard aan lange tafels. Honderd procent blank, gekleed in Dockers en lichtgeel overhemd zonder das. Lokaal congreslid Democraat Mike Thompson – enigszins kneuterig zelfverklaard ‘leider van de wine caucus’ – houdt zijn milieuvriendelijke ‘zero waste pasta dinner’-fundraiser op het erf van de keurige Sutter Home Winery.
Vanachter een tafel, in een felrood ‘Mike Thompson for Congress’-keukenschort, schept hij bij iedere donor het bordje vol. Donoren zijn voor congresleden ‘a part of life’. Beleefde congressionele stafleden maken mij attent op gescheiden afvalbakken. Ingezamelde, afgedankte laptops worden geschonken aan soldaten die terugkomen uit Irak. Twee avonden, two California’s, two America’s.
Michiel Vos

Rudie Kagie

Freke Vuijst

Gerelateerd