Wraak als levensdoel

Vijftig jaar te laat heb ik De graaf van Montecristo gelezen. Wat zou ik daarvan genoten hebben toen ik vijftien was. Nu ergerde het mij dat het boek met een behangerskwast is geschreven. Ook stoorde mij het onvermogen van de schrijver om zijn personages tot leven te wekken. Vooral de hoofdpersoon zelf, de graaf, is een levenloos, schimmig karakter. Desondanks heb ik het boek ademloos verslonden, ben ik een heel weekend lang ondergedompeld geweest in deze vendetta.

Gelet op de immense afmetingen van de roman (bijna 1200 pagina’s) is het opmerkelijk dat het verhaal zich zo gemakkelijk laat samenvatten. Een jongeman wordt er op de dag van zijn verloving ingeluisd door drie rivalen. Zij vervaardigen een anonieme brief waarin zij hem ervan beschuldigen dat hij in een complot zit om Napole­ons verbanning op Elba ongedaan te maken. Een officier van justitie tuint erin en de jongeman verdwijnt in de gevangenis.

Daaruit weet hij na veertien jaar op spectaculaire...