14-05-2008

Even lijkt het erop alsof ze erin zal stikken, het woord in haar keel net niet genoeg moed heeft om langs haar mond en kleine droge lippen naar buiten te komen.

Ik zeg niets, en wacht tot het zal komen, en dan als ze het nog een keer probeert, denk ik dat het komt. Nee, ze slikt het woord weer terug naar binnen en kijkt mij wanhopig aan en zegt dan met een klein stem; ‘Really… No, really, if you think it is too much, I understand.’

Het meisje dat van verlegenheid in haar eigen woorden stikt heet Riham, ik schat haar begin twintig en ze is vertaalster. We zitten buiten op de plastic stoelen van het koffiehuis vlakbij mijn atelier. Ze heeft gisteren enkele teksten voor mij uit het Arabisch vertaald, en ik heb haar zojuist gevraagd hoeveel ze hiervoor wil ontvangen wil.

Nu weet ik niet of het mijn vraag is, die ongepast is, of dat Riham die ik via via heb ontmoet en ook nog niet zo goed ken, gewoon een extreem verlegen meisje is.

Maar net als gierigheid, heeft ook...