<div class="lead">
De legendarische kapitein Flint is terug, in een modern jasje.
</div>
Flint? Hoe zat het ook alweer? Deze meedogenloze piraat liet zijn goudschat begraven op Schateiland en keelde voor de zekerheid een zestal van zijn mannen die belast waren met de noeste arbeid. Dat gegeven komt regelrecht uit Schateiland (1883), de klassieke zeeroversroman van R.L. Stevenson. Dat verhaal is in de loop der tijd meermalen verfilmd, er zijn later spin-offs verschenen, maar de honger naar méér over Flint en vooral de prettig ambigue (anti)held Long John Silver (met houten poot en papegaai op de schouder) werd nooit afdoende gestild. Tot op heden.
Black Sails biedt verlossing. Er zijn nu twee seizoenen van deze piratenserie te zien, op DVD en op Netflix, en voor de hongerigen: ook al wat afleveringen van het derde seizoen, via HBO. In feite is het – in het vermeien in een groezelig verleden met alle smerigheid en geweld – een voortzetting van de (helaas slechts drie seizoenen tellende) wildwestserie Deadwood. Daarin lopen ook historische persoonlijkheden rond als Wild Bill Hickok en Calamity Jane, zoals in Black Sails roemruchte piraten dat doen als Charles Vane, Jack Rackham, kapitein Teach (Blauwbaard), de vrouwelijke zeeschuimer Anne Bonne, naast de eerder genoemde Flint en Silver.
<q class="pull-left">Piraten als de eerste echte patriotten, die de imperialistische Britten en Spanjaarden flink dwarszaten.</q>
In Deadwood regeerde de kunst van het elegant en complex formuleren, zodanig dat ik het niet afkon zonder ondertiteling. Black Sails zet wat dat aangaat in op andere troeven; de taal is hier toegankelijker gehouden. Wat deze serie – waarin Flint en de zijnen vechten voor het voortbestaan van de beruchte piratenvrijhaven New Providence Island, een hand doet reiken naar onze tijd – is de focus op modern aandoend, dus slechts door zakelijke motieven gedreven bestuur en door de constante democratische zeggenschap aan boord. Goed, de kapitein is natuurlijk de baas en menig piraat schrok gezien de parental advisory-beelden in Black Sails niet terug voor een brute, onvrijwillige gangbang. Maar regelmatig wordt er gestemd en de kwartiermeester is in feite de vakbondsleider aan boord. Dat element knipoogt natuurlijk naar de Ronde Tafel-inspraaksessies in de gevoelige bikersserie Sons of Anarchy, maar binnen het verhaal in Black Sails is het meer dan dat: het verscherpt de nadruk op hoe mechanisch Flint met mensenlevens omsprong, ook met die van zijn bemanningsleden. En op een bepaalde manier zet hun soortement van proto-democratie in de achttiende eeuw daar de piraten ook op de kaart als de eerste echte patriotten, die de imperialistische Britten en Spanjaarden flink dwarszaten.
Slim gedaan, zoals ook handig ingespeeld wordt op de klassieker Schateiland: Black Sails is als voorgeschiedenis te beschouwen, waarin niet alleen getoond wordt hoe John Silver zijn been verloor, maar ook hoe een keurige, homoseksuele Britse marineofficier kon verworden tot het monster kapitein Flint. Ook daarin draagt Black Sails hevig de tekenen van deze tijd; vurige lesbische seks, trio’s, geconcubineer dat het een aard heeft, gepraat over relatiesores, vormen forse onderdelen van de verhaallijn. Het is misschien even wennen dat de bloeddorstige houwdegen Charles Vane als kindslaaf in de greep bleek van een reusachtige pedopiraat, maar de behoeftige Schateiland-liefhebber neemt dat graag voor lief.
<figure>
<div class="video"><iframe width="500" height="281" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/N6P1cQMdFXA?feature=oembed" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
</figure>

Gerelateerd