In nazi-biografieën zien we dat het beulswerk ook mensenwerk was. Waarom lezen we dat zo graag?
Toen Jonathan Littell in 2006 zijn roman De Welwillenden (Les Bienveillantes) publiceerde, ontstond wereldwijd een discussie over de vraag of het moreel wel in de haak was dat wij als lezers ons zo dienden te identificeren met de ik-figuur, een voormalige SS-Obersturmbannführer die zijn herinneringen optekent.