Een paar jaar geleden stond er op de grasstrook van een drukke straat in mijn buurt een enorme gouden schildpad die op zijn nek een klein mensje vervoerde met teugels in de hand. De sculptuur van Jan Fabre (onderdeel van een beeldententoonstelling door heel Amsterdam-Zuid) was een ware aanwinst voor de omgeving. Ik was niet de enige die er zo over dacht, want toen de tentoonstelling op z’n eind liep, kwam er een buurtinitiatief om het beeld met behulp van donaties van omwonenden een permanente opstelling te bieden.
De aantrekkelijkheid van de schildpad zat niet alleen in de esthetiek van de gladde vorm en het blinkende goud, maar ook in de absurditeit van de voorstelling. Je kunt er een ironische variatie op het klassieke ruiterstandbeeld in zien. Eeuwenlang dienden ruiterstandbeelden om de macht van nobele heersers over hun vurige paarden (en de rest van de wereld) te laten...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.