Peter Bosz is de nieuwe trainer van Ajax. Hij had al vroeg de touwtjes in handen, blijkt uit dit portret uit 1988 – een tijd waarin geld verdienen met profvoetbal nog niet vanzelfsprekend was. ‘Het opbeurende verhaal van Peter Bosz, een jongen van 24 die op eigen kracht miljonair wordt.’

Vorige week tekende de vierentwintigjarige midden velder Peter Bosz van RKC een vierjarig contract bij de ambitieuze Franse club Toulon, waarmee zijn kostje voorlopig gekocht is. Grote mannen als Suurbier, Van Hanegem, Rep, Jongbloed, Neeskens, Cruijffen Schrijvers kregen ellende met hun contracten of hiel den geen stuiver over aan hun loopbaan. Een slimme jongen uit Apeldoorn hield de zaken in eigen beheer en speelt zich de komende jaren naar de status van miljonair. Het verhaal van een voetballer met nog meer verstand dan eerzucht.

In de hal, thuis in Waalwijk hangen foto’s van zijn idool Johan Cruijff. De woonkamer verraadt een tikje betere smaak dan van de gemiddelde voetballer, van wiens interieur er 144 in een dozijn gaan. Peter Bosz is een bijzonder kind en dat is-ie om dat hij voetbalt als een routinier, praat als een meester in de rechten en carrière maakt als een yuppie. Jong en professioneel is hij wel, hoe wel voorlopig nog even semi-professioneel, maar Waalwijk, Wolluk voor de inwoners, is een dorp, waar over vijftigjaar door bejaarden gniffelend zal worden verhaald over de plaatselijke club, die ooit nog het betaalde voetbal haalde en zelfs nog even eredivisie speelde.

Als het even meezit – en het zit al mee omdat een dag later PSV de Europacup- finale speelt – is Peter Bosz op 24 mei (Nederland-Bulgarije) de eerste RKC’er die international wordt. Het past in de loopbaan van Bosz, die in 1985 zijn eerste contract tekende bij RKC voor 15.000 gulden ’sjaars en sinds vorige week een opwindend, vierjarig contract heeft bij het Franse Toulon. Op voorwaarden die hijzelf afdwong door ooit de handschoen op te nemen tegen het transfersysteem. En tegen het bestuur van Vitesse (dat hem eerder al had gescout), waar de zestienjarige Peter Bosz zich aanmeldde, toen hij van Apeldoorn naar Arnhem verhuisde om daar het CIOS te gaan volgen. ‘Bij Vitesse ging ik in de regionale jeugd spelen. Dat eerste jaar werden we met een kampioen, later kampioen van de districten, zodat we om het kampioen schap van Nederland mochten spelen. Achter Ajax en Feyenoord werden we derde. Dat hele elftal werd een maand la ter overgeheveld, wij werden het tweede elftal, dat toen nog C-elftal heette.’ Zijn tweede wedstrijd voor dat C-elftal was meteen een doorbraak. ‘Onze trainer, Ad Mellaart, was verhinderd, zodat Henk Wullems, de hoofdtrainer, de coaching overnam. Na de wedstrijd zei Wullems dat ik de volgende dag met het eerste mee moest, samen met Ramon Kramer, mijn vriend. Vitesse speelde tegen Excelsior. Wullems had al gewisseld toen er nog eentje geblesseerd raakte. Ramon en ik moesten ons warm lopen. Dat was hartstikke spannend, dat weet ik nog goed, want we waren allebei amateur. Als een amateur een wedstrijd, al is het maar vijf minuten, meedoet in het betaalde voetbal, moet er meteen een vergoeding worden betaald aan de vorige club van die speler, dat was voor mij dus AGOW. Dat zijn tegenwoordig nog hele bedragen, 8000 gulden, dat is veel geld voor een Eerste-divisieclub, ook voor Vitesse. We wisten dus: wie mag invallen, blijft bij de selectie. Ik mocht invallen!’ Hij bleef inderdaad bij de selectie. Een week later, toen Vitesse voor de beker te gen Feyenoord speelde, werd hij in de ba sis gezet en vanaf die dag bleef hij vaste keus, zij het zonder contract. ‘Ik zat op kamers, Vitesse betaalde de huur, dat was het enige dat ik kreeg voor het voet ballen. Ik kreeg ook geen premies, want ik had geen contract, maar daar zeurde je niet over. Je vond het allang prachtig dat je erbij, zat. Ik was net zeventien toen ik tegen Feyenoord speelde, daar droom je als jongen van. Het geld was niet belangrijk.’

Niet voor Bosz maar wel voor Vitesse, dat uiteraard wist dat Bosz voor 15 mei een contract moest worden aangeboden om eventueel transfergeld te kunnen innen. ‘Het was een contract van 8000 gulden, daar kwam dan 3000 gulden premiegarantie bij. Ik ben toen m’n licht eens gaan opsteken. Je transfersom wordt namelijk bepaald door het salaris dat je wordt aangeboden vermenigvuldigd met een factor die van een tot tien loopt, afhankelijk van leeftijd en salaris. Ik had een ver menigvuldigingsfactor van tien, wat dus betekende dat Vitesse 110.000 gulden voor me kon vragen. Dat is veel geld voor een jongetje van zeventien. Ik ben naar Dick Schneider toegestapt om hem te vragen wat hij ervan vond. We zijn het sa men uit gaan zoeken. Ik was uitwonend, mijn ouders kregen dus driedubbele kinderbijslag. Toen bleek al snel dat die 11.000 gulden voor mij helemaal niet interessant was.’ En dat hij nog nauwelijks een gulden had verdiend met zijn voet ballen, terwijl hij wel aan alle kanten vastzat. ‘Alleen al door me een contract aan te bieden, konden ze zoveel voor me vragen. Dat is je reinste slavenhandel. In het bedrijfsleven kom je zoiets niet te gen. Hooguit datje met een opzegtermijn te maken hebt. Terwijl de bestuursleden van tegenwoordig de voetballerij zo graag als een bedrijfstak zien. Ze zeggen toch niet voor niets wel eens dat de KNVB het machtigste orgaan is van Nederland: een miljoen leden, een eigen tuchtrechtsysteem, een eigen arbitrage-systeem. Enfin, ik accepteerde dat contract dus niet.’

Getekend is getekend, zeiken moet je doen voordat je tekent, niet erna. Alleen neem je dit soort ervaringen natuurlijk wel mee.Zodat Peter Bosz zijn tweede seizoen betaald voetbal bij Vitesse speelde voor het liefhebbersbedrag van 250 gulden per maand, nog steeds zijnde de huur van zijn kamer. Opnieuw kwam Vitesse met een aanbieding. ‘Dat contract heb ik ge tekend. Het was een contract van 15.000 gulden, exclusief premiegarantie. De premies waren verschillend voor uit- en thuiswedstrijden. Uit kregen we 90 gul den per punt, bruto uiteraard. Thuis had den we recettedeling, dat wil zeggen: vanaf 3000 betalende toeschouwers gin gen we verdienen. Als er 3000 waren, kregen we 40 gulden bruto. Per 100 toe schouwers boven de 3000 kwam daar 40 gulden bij, oplopend tot een maximum premie van 400 gulden, ongeacht de uit slag. Ik weet het nog goed: dat jaar haal den we in uitwedstrijden zeven punten, dat was dus 630 gulden, naar netto omgerekend 378 gulden. Nou mag jij raden hoe vaak we thuis meer dan 3000 man kregen: niet één keer dus. Dan kun je uitrekenen wat ik dat jaar heb verdiend. Daar heb ik trouwens niet over gezeurd. Getekend is getekend, zeiken moet je doen voordat je tekent, niet erna. Alleen neem je dit soort ervaringen natuurlijk wel mee.’

In Bosz’ geval naar de volgende bespre kingen met Vitesse. ‘Nu weet ik: het eerste contract datje tekent, is je belang rijkste contract. Als je ervoor zorgt datje na je eerste contract transfervrij bent, blijf je dat in principe je hele carrière, als je dat tenminste wilt. Maar er viel met Vitesse niet over te praten. Ik wilde een premie per punt, maar dat was ook on mogelijk. Ze hadden een aanbieding van 20.000 gulden, bruto. En ik wilde het heb ben over de honorering voor oefenwedstrijdjes. Ze roepen je altijd zomaar op om ergens een wedstrijdje te spelen te gen amateurclubs en daar staat nooit wat tegenover. De spelers vonden dat we daar gerust een paar duizend gulden voor mochten hebben. Maar die transfer som was het grootste struikelblok.’ Waarop de onderhandelingen ook staak ten. ‘Tegen mij bluften ze door te zeggen dat ik toch niet terug zou gaan naar de amateurs. Ik was ook pas twintig.’

Nieuwe poging

Opnieuw klopte Bosz bij Dick Schneider aan. Bosz zelf begon het plan te ontwikkelen toch twee jaar bij AGOW te gaan spelen om vervolgens met vrije hand een nieuwe poging te wagen. Een plan dat meer jongens hebben gehad en uitgevoerd, behalve dan het laatste deel van het voornemen. Wie zich weer langere tijd tussen de amateurs voegt, rangeert zichzelf bijna per definitie uit. Het ver schil in spelkwaliteit, trainingsfrequentie, beleving en sfeer is te groot. Schneider gaf Bosz de raad: ‘Als jij terug wilt naar de amateurs, moet je het nú doen. We hebben vijf magere jaren, er wordt toch niks verdiend in het betaalde voet bal. Straks weer wel.’ Bosz nu: ‘Dat was een wijze raad van Schneider.’ Het was de zomer van 1984 en Bosz meldde zich weer aan bij zijn oude club AGOW. Even permitteerde hij zich daar nog een trucje door te laten vallen dat hij ook voor Rheden kon gaan spelen, in ruil voor een envelop met belastingvrije in- houd. Daar trapte AGOW niet in. Bosz was hartelijk welkom, en hij hoefde geen contributie te betalen. Net toen de nieuwe aanwinst met de training zou beginnen, toonde Eindhoven plotseling belangstelling. Bosz stelde zijn eerste wed strijd nog even uit. Maar de Brabanders vonden de door Vitesse begeerde 160.000 gulden wat te veel, hoewel in Arnhem al tijd is ontkend dat men zoveel voor Bosz wilde hebben. Peter Bosz: ‘Dus begon ik bij AGOW, Derde klasse KNVB. Het liep vanaf het begin als een trein, op een gegeven moment hadden we achttien uit negen, we wonnen alles. Kees van Koo- ten kwam kijken namens PEC Zwolle.

Die rapporteerde meteen dat ze me moesten nemen. Co Adriaanse (toenmalige trainer – red.) wilde me een week op proef. Dat was geen punt, ik had tijd zat. Ik had het CIOS gedaan en zat nu in dienst. Ik was sportinstructeur bij de luchtmacht in Deelen, een luizenbaan’.

Halverwege het seizoen, in de winter stop, belde Vitesse weer aan bij Bosz. Men had grote plannen: Bosz moest te rug, Jerry Cooke zou worden gekocht, alsmede ‘Stengel’ van Bommel, dit alles gefinancierd door een bierbrouwerij. Vitesse had maar één eis vooraf: Dick Schneider mocht Bosz niet adviseren tijdens het gesprek. ‘Die was waarschijnlijk te lastig voor Vitesse. Maar goed, Dick adviseerde me toch wel, ik ben met mijn vader naar de juwelierszaak van Karel Aalbers gegaan, de voorzitter. Dat werd een kort gesprek. Er viel wel te praten over een gelimiteerde transfersom, maar niet over helemaal geen transfersom. Hij had een constructie bedacht: als ik verkocht zou worden, zou Vitesse 90.000 gulden vangen en ik de rest. Dus bij een transfer-bedrag van 130.000 was er 40.000 gulden voor mij, bij een transfersom van 150.000 werd dat 60.000 gulden. Dat wilde ik na tuurlijk niet, want dan kunnen ze je manipuleren en die kans wilde ik ze niet ge ven. Dan heb je de kans dat ze zeggen dat ik voor een ton ben verkocht, terwijl het inwerkelijkheid om twee ton gaat. Prima man trouwens, Aalbers, we respecteer den elkaars standpunt.’

Of het bij die 1250 gulden is gebleven, zul je van Bosz niet horen, hoewel je geneigd bent te vermoeden dat de speler toch regelmatig ‘un envulupke’ in handen moet zijn gedrukt door deze of gene supporter.Eigenlijk meer dan dat, want Aalbers en Bosz begonnen toch zaken te doen. Vitesse kreeg immers in de gaten dat het Bosz menens was en dat hij die tweejarige verbanning naar de amateurs moeite loos ging doorstaan. Met het gevolg dat Vitesse helemaal geen gulden meer voor zijn bezit zou krijgen. ‘Ik was er inmiddels van overtuigd geraakt dat ik me het beste kon vrijkopen. Ik had in de VI gelezen dat Jan Nederburgh dat ook gedaan had. Vanaf januari was ik dus met Vitesse in gesprek om het bedrag te bepalen. Ze wilden eerst 50.000 gulden, toen 40.000 en langzaam zakte de prijs, naar 35.000 en 30.000, uiteindelijk tot 25.000 gulden. Verder gingen ze niet en ik wilde dat zwart op wit. Dat papier kreeg ik: tot 7 juni kon ik mezelf vrijkopen, als ik met 25.000 gulden kwam. Voor mij was dat toch een probleem en een risico: ik had geen club en geen 25.000 gulden. Ik zat in dienst voor een wedde van ƒ 837,50, soldaat algemeen. Na mijn diensttijd zou ik ook geen uitkering krijgen, omdat ik werk had geweigerd bij Vitesse. Ik had immers een verhoogd contract geweigerd!’

Afspraak

Zomer 1985, na één seizoen AGOW, werd Bosz telefonisch benaderd. ‘Ik weet niet eens meer hoe hij heette, maar hij zei dat hij net Henri Pelleboer naar Emmen had gebracht. Is dat niks voor jou, vroeg-ie. Bij Emmen sprak ik toen met Theo Verlangen. Financieel waren we snel rond, alleen de transfersom was een probleem, ik wilde dus absoluut geen transfersom. Emmen wilde toch een clausule met 40.000 gulden, verder wilden ze niet gaan. Ondertussen had ik al die tijd een afspraak met Leen Looyen, die bij Vitesse had gezeten en nu RKC trainde. Als er een club zou komen met serieuze interes se, moest ik hem onmiddellijk bellen. Dat deed ik dus. Looyen zei: “Niks tekenen, morgen om twee uur in Waalwijk zijn.” Ik had de hoorn net neergelegd, toen Verlangen belde. Dat het toch een gaatje van niks was, dat we er toch uit moesten kunnen komen. Maar de volgende dag zat ik dus bij RKC aan tafel.’ Met die club deed Bosz meteen zaken. ‘Ik kreeg 15.000 gulden bruto, geen hand geld, geen premies. Dat was dus nog min der dan bij Vitesse en ook minder dan ik bij Emmen kon krijgen, maar het ging mij om de transfersom. We kwamen 25.000 gulden overeen, omdat RKC die 25.000 wilde betalen zodat ik me vrij kon kopen. Maar als ik zou presteren, had ik m’n handen vrij, want 25.000 gulden is natuurlijk bijna hetzelfde als niks. Ik zeg je: al had ik maar 11.000 gulden verdiend bij RKC, zoals in mijn eerste jaar bij Vitesse, dan had ik het nóg gedaan. Dit was m’n kans. Ik was ook veranderd als voetballer, geen zeikerdje meer, maar een echte verdedigende middenvelder. Geen trucs, geen franje.’

Augustus ’85 speelt Peter Bosz dus weer betaald voetbal, voor 1250 gulden per maand, bij RKC dat in het eerste jaar in de profafdeling een meer dan verdienstelijke vijfde plaats haalt, twee puntjes achter kampioen Heracles. Of het bij die 1250 gulden is gebleven, zul je van Bosz niet horen, hoewel je geneigd bent te vermoeden dat de speler toch regelmatig ‘un envulupke’ in handen moet zijn gedrukt door deze of gene supporter. Want supporters met envelopjes, daar zijn ze altijd sterk in geweest, in Waalwijk. Bosz: ‘Dat eerste jaar bij RKC stond ik gelijk in de basis en dat bleef zo, hoewel ik niet geweldig speelde. In de tweede helft van de competitie was ik beter gaan voetballen. Toen moest het contract verlengd worden. Han van Dinther, de voor zitter, was weg, die was naar NAC gegaan en hij wist natuurlijk van die 25.000 gulden. NAC wilde me hebben, ik ging praten en we waren meteen rond. Van RKC had ik ook een aanbieding gehad, van 18.000 gulden. Bij NAC ging het om veel meer geld, ze hadden hun zaken ook veel beter voor elkaar, moet ik zeggen. Tegen NAC zei ik dus: “Als jullie dit betalen, teken ik.” Waarop ik besloot RKC in te lichten. Paniek! Toen kreeg ik het contract dat ik bij NAC zou hebben gehad, bijna een full-prof-contract, tenminste financieel. Ik kon namelijk ook voor halve dagen gaan werken, dat doe ik nog. Ik verkoop benzine aan bedrijven, ik ben vertegenwoordiger dus, voor vijfentwintig uur in de week, voor vijfentwintig uur ben ik tenminste in dienst. Ik werk van negen tot twaalf. Daar komt bij dat ik een auto van de zaak rij en dat ik vrij benzine heb, hahaha.’

De eerste kaper

Hij tekende voor twee jaar bij in Waalwijk. In het contract werd opgenomen dat hij na een jaar weg kon voor 100.000 gulden, na het tweede seizoen ging het weer over het aloude bedrag van 25.000 gulden. Een van de laatste dagen van oktober ’87, koud drie maanden nadat het laatste contractjaar was ingegaan, ver scheen de eerste kaper aan de telefoon. ‘Het was een vriend van Sjeng Gerards, de Nederlandse trainer van OFI Kreta, de nummer drie van Griekenland, zijn naam ben ik kwijt. Of ik belangstelling had voor OFI Kreta. Ja, belangstelling heb ik altijd. Er bellen zoveel van die mensen, interesse heb ik natuurlijk al tijd. Er werd gezegd: volgende week speelt OFI Kreta uit tegen Atalanta voor de Europacup. Ze zouden zonder problemen in de volgende ronde komen, thuis hadden ze makkelijk gewonnen. Ze wil den me vóór 15 december kopen, dan kon ik in maart Europacup spelen. Zaterdag 7 november zou ik uitsluitsel krijgen. Gerards zou zelf naar Nederland komen. Op vrijdag moesten we in Wageningen spelen, die wedstrijd kwam hij zien, de volgende dag zou hij dan hier in Waalwijk de zaak rond maken, met een bestuurslid erbij. Ik vertelde ze dat ik 100.000 gulden moest kosten. Toen heb ik meteen RKC ingelicht. Harder zei: “Blij datje het ons vertelt, haal er voor jezelf maar uit watje kunt.” Enfin, hij zat op dat moment bij RKC te praten met Leo van Veen, de trainer, en Piet Kipping, het bestuurslid. Dat hoorde ik later van Van Veen. Har der legde dus de hoorn neer en zei: “Dat is me ook wat, OFI Kreta wil Peter Bosz.” Waarop Kipping meteen riep: “Dat kan niet, want hij kan tussentijds niet weg, alleen ná het seizoen.” Dat stond in het contract, zei Kipping. Nou, de penningmeester gebeld, die op een feestje zat, maar die onmiddellijk met het contract moest komen. Er werd zelfs nog meteen een advocaat bij gehaald en toen wisten ze het: Bosz kon tussentijds niet weg. Dat was op woensdagavond. De volgende ochtend belde Harder. “Je overdonderde me gisteren,” zei hij, “maar je kunt tussentijds niet weg. Maar geen paniek, we staan er goed voor, je hebt je altijd uitstekend gedragen, dus neem maar van mij aan dat als je echt een verschrikkelijk goed contract hebt, dat het op ons niet zal afketsen.” Ik dus opgelucht. Wat schetst mijn verbazing als ik op vrijdagochtend een aangetekend schrijven krijg van RKC. Inhoud: ik kon na één seizoen weg voor 100.000, dus niet lopende het seizoen.’Hij laat het schrijven zien. ‘Bovendien is uitdrukkelijk sprake van een transfersom en niet van een afkoopsom, hetgeen bij een vertrek tijdens een lopend seizoen juist de aangewezen term zou zijn geweest.’ Getekend: J. Harder. Bosz was ietwat van slag. ‘Ik was compleet over de zeik. Zo iets op een wedstrijddag en een bericht dat haaks stond op wat Harder me had verteld. Enfin, na die wedstrijd tegen Wageningen kon ik hem aanschieten, want hij was er ook een keer bij. “Je moet je niet ongerust maken,” zei hij, “onze af spraak staat en blijft staan.” Zaterdags om drie uur zou ik het dus horen en inderdaad ging om drie uur de telefoon: het ging niet door. Ze waren toch door Ata lanta uitgeschakeld in de Europacup, ze wilden wachten tot het einde van het seizoen, dan kwamen ze er wel op terug.’

Het almaar winnende RKC bleef de aandacht trekken, van welk feit uiteraard ook uitblinker Peter Bosz profiteerde. Minder dan een maand nadat OFI Kreta afbelde, kon Bosz zijn debuut maken in de Belgische Eerste klasse. De kandidaat-koper bracht het contract maar meteen mee. ‘Op 1 december heb ik in Breda met Charleroi gepraat. Ger Lagen dijk was erbij, de makelaar Louis de Vries uit Brussel, die Frans en Nederlands praat en de vice-voorzitter van Charleroi met zijn vrouw. Dat was wel geinig, zo’n echte Belgische madam in een bontjas met zo’n klein schoothondje bij zich. Ze kwamen met een aanbieding waarover ik voor de volgende dag 12.00 uur moest beslissen. Lagendijk moest die avond door naar Roda JC, dat speel den tegen Stuttgart of zo. Hij ging gelijk Roda op de hoogte stellen, want Nol Hendriks wilde me ook hebben. Die avond is Hendriks afgehaakt. Tegen Lagendijk zei hij: “Als het om dat soort bedragen gaat…” Ja, in België betaal je 42% belasting, hier 72%, dat is nogal een verschil. In Nederland heb je het ook altijd over brutobedragen, in het buitenland gaat het altijd over nettogeld.’

Als ik uitgevoetbald ben, verhuizen we weer naar Apeldoorn. Om dat Anette daar geboren is? Nee, ik! Ha, ha, ha, wéér ik!’Het blijkt te achterhalen wat Charleroi te bieden had: Bosz’ basisbedrag zou 100.000 gulden per jaar zijn, inclusief premiegarantie. Die 100.000 bestond ongeveer voor 60% uit salaris en voor 40% uit premies. Charleroi rekende 1500 gulden per punt en ging vooralsnog voorzichtig uit van 26 punten. Daarbij kreeg Peter Bosz een handgeld van 25.000 gulden per jaar, een auto vrij en een huis vrij, van 2000 gulden huur per maand. Het was een contract van tweeëneenhalf jaar. Bosz: ‘Maar ik zou m’n transfersom kwijt zijn, dat wel. Ik stond natuurlijk even goed met m’n oren te klapperen. Maar er waren twee redenen om het niet meteen te doen. Hoewel Lagendijk enthousiast was. “Deze kans krijg je niet elk jaar,”zei hij. Maar ik had van Ger begrepen dat PSV ook interesse had. Kijk, geld is belangrijk, heel erg belangrijk, maar je hebt ook sportieve argumenten. PSV is het hoogste. Dan heb je Ajax nog en daar achter Feyenoord. Ik heb er best wel wat voor over om bij een van die clubs te spelen. Het tweede argument om niet met een te tekenen was dus die transfersom. Dat heb ik ze ook uitgelegd. Met zestien jaar ben ik begonnen, ik heb geïnvesteerd, jaren erin gestopt, moeite, geld. Met één transfer zou ik dat allemaal kwijt zijn.’

Tweede fase

Peter Bosz heeft niet zo’n voetballers- vrouw die van al zijn bewegingen op de hoogte is. ‘Met Anette praat ik weinig over al die contacten. Wel veel met Peter Gerards (keeper van RKC, voor de spelersvakbond bovendien contractbegeleider – HvdS), Peter vertel ik alles. Hij heeft ook mijn tweede contract bij RKC begeleid. Kijk, ik onderscheid twee fa sen. Bij Vitesse hoorde ik bij geruchte ook wel eens dat een club belangstelling voor me had. Ik ging dan gelijk vijftig procent minder spelen. Nu had ik de tweede fase. Ik loop dan voortdurend te gen mezelf te relativeren, zo van: voor hetzelfde geld had ik nu op Kreta gespeeld of bij Charleroi, als ik die dinsdag getekend had. Zo betrekkelijk is het. We halen er wel meteen de atlas bij als er een buitenlands contact is. Waar Kreta precies ligt, waar Charleroi eigenlijk ligt. In het geval Kreta hebben we ook meteen reisgidsen gehaald, dat is wel geinig. Vooraf hebben we goeie afspraken ge maakt: voetbal is nummer één. Ik heb nooit gevraagd of ze ergens mee naartoe ging, zal ik ook nooit doen. Ze móét mee. Kreta, Charleroi, Frankrijk, maakt niet uit. Ik bepaal het. Ze wou met mij in Arnhem samenwonen, vanaf die tijd ligt het vast. Het is heel belangrijk dat je die afspraken hebt. Als ik uitgevoetbald ben, verhuizen we weer naar Apeldoorn. Om dat Anette daar geboren is? Nee, ik! Ha, ha, ha, wéér ik!’

Eind april waren er nog drie serieuze gegadigden over: FC Utrecht, Toulon en RKC. Maar de Nederlandse clubs waren kansloos in de Franse slag. RKC had zelfs nog de beste aanbieding: een twee jarig contract voor in totaal 260.000 gul den en de tranfersom van 25.000 gulden die gehandhaafd bleef. Bosz vindt het vervelend dat ik dit bedrag ken en vraagt of vermeld kan worden dat hij deze informatie niet heeft geleverd. Piet Kipping, bestuurslid van RKC ook niet. ‘Het was in elk geval een unieke aanbieding van onze kant, maar tegen zo’n aanbod uit Frankrijk ben je kansloos. Peter heeft het zelf verdiend. Het eerste seizoen bij ons moest hij geld meebrengen, want hij woonde in Arnhem en van ons kreeg hij maar 372 gulden reiskosten per maand.’ Bosz: ‘Dat klopt, ik moest ook een auto kopen natuurlijk, een diesel, want benzine zou veel te duur worden. Ik was 12.000 gulden kwijt voor een Golf, waar ik twee jaar later nog 6500 voor terugkreeg. Ik reed elke week meer dan duizend kilometer, dan kun je uitrekenen wat ik dat eerste seizoen verdiend heb.’

Twee jaar later al kreeg Toulon interesse voor Bosz, welke interesse niet bepaald verminderde toen de RKC’er eind maart ineens bij Gullit, Koeman en Van ’t Schip aan tafel zat bij het Nederlands elftal, dat op Wembley tegen Engeland speelde. Een curieuze week. ‘Donderdags was ik hinkend op de training gekomen, de volgende dag moesten we tegen Hel mond Sport, maar ik kon nauwelijks lopen. “Je moet spelen,” zei Piet Kipping, “want je moet je beschikbaar houden voor het Nederlands elftal.” Ik dacht dat- ie me in de maling nam. “Nee, echt, serieus, ze hebben net uit Zeist gebeld, je staat met Koot op de reservelijst.”’

Peter Bosz is altijd al het slimste jongetje van de klas geweest. Daarbuiten is hij gek op voetbal en zien we hem waarschijnlijk over een jaar of tien terug als trainer. Zaterdag 30 april reisde Bosz voor het eerst naar Toulon, samen met vrouw Anette, Peter Gerards en Bob Maaskant namens de SABV. Woensdag 4 mei keer de Bosz terug in Toulon om het contract definitief te tekenen. Bosz: ‘Het ging dus om een driejarig contract met een optie voor nog een jaar. Natuurlijk had dat contract die zondag (1 mei) al getekend kunnen worden. Maar één dag eerder besliste de Franse voetbalbond, dat voor de competitie volgend seizoen dezelfde regeling geldt als die de UEFA voor de Eu- ropacuptoernooien heeft afgekondigd. Per ploeg mag je in Frankrijk dus vanaf juli maar vier spelers opstellen die niet voor de Franse nationale ploeg mogen uitkomen. Woensdag begreep ik pas waarom Courbis wilde wachten. Hij zit achter een Franse spits aan, Fargeon van Bordeaux, en de kans zit erin dat hij die niet krijgt. In dat geval moet hij een buitenlandse spits kopen. Maar Toulon heeft nog twee Afrikanen, in dat geval word ik de vierde of vijfde buitenlander. Daarom heeft Courbis met Monaco ge praat, de voorzitter daar is een vriend van hem. Monaco heeft maar twee buitenlanders, Hoddle en Hateley, de Engelsen. Courbis kwam woensdag met de vraag wat ik wilde: een contract zoals we hadden afgesproken, of een contract waarin kwam te staan dat ik mogelijk het eerste jaar bij Monaco zou spelen. Monaco wil wel, daar heeft Courbis me voorgesteld als international en bij Monaco kunnen ze wel een verdedigende middenvelder gebruiken. Dat was een rare situatie natuurlijk. Nee, ik heb niet om advies naar Nederland gebeld. Uiteinde lijk is het goed geregeld: een contract voor vier jaar met een optie voor nóg een jaar. Na die vier jaar ben ik transfervrij, na drie jaar moet ik 500.000 gulden kosten. Nee, over een transferbedrag na twee jaar hebben we niet gepraat, dat vond ik niet netjes. Maar Courbis vond me buitengewoon schappelijk, hij gaf er gelijk nog wat bovenop, zó redelijk vond hij me. Terwijl ik niet beter wist of ik had al een fantastisch contract afgesloten!’

Over vier jaar is Peter Bosz achtentwintig, transfervrij en eigenaar van een bankrekening waar een miljoen op kan staan, mits de voetballer zich de komen de jaren niet te buiten gaat aan speculatie en handel, of zich onbetrouwbare adviseurs aanschaft. Daar ziet het overigens niet naar uit. Peter Bosz is altijd al het slimste jongetje van de klas geweest. Daarbuiten is hij gek op voetbal en zien we hem waarschijnlijk over een jaar of tien terug als trainer. Als negentienjarige had hij al het diploma Oefenmeester 1, het op een na hoogste certificaat in het vak, waarmee hij bij ESA, Hoofdklasser uit Arnhem, de dienst uitmaakte. Hij organiseerde als snotneus ook al zomer kampen, uit welke tijd Jan Reker zich hem nog herinnert. ‘Nog nooit zo’n leer gierig manneke gezien als Bosz. Ik heb hem toen verteld dat hij altijd bij me mocht aankloppen als hij iets had. Zeer ambitieus en verstandig, dat was hij toen al.’ Zo verstandig, dat het gek moet lopen als Peter Bosz straks inderdaad niet als miljonair terugkomt. Daar is hij zelf ook van overtuigd. ‘Als ik er minder aan over houd, heb ik het gewoon slecht gedaan.’

Peter Bosz, de voetballer met meer verstand dan eerzucht