Ook meiden radicaliseren

Columns van de week

Hannah Prins en Chard van den Berg

In uit
Iemand bij de koffieautomaat al geklaagd over een herfstdepressie of een aanstormende winterblues? Knikten collega’s meelevend, wachtend op het juiste in-de-reden-valmoment om los te branden over hun eigen psychologische worsteling met de elementen? Dwarrelende blaadjes een confrontatie met het meedogenloze ouderdomsproces. Plassen regenwater die gemiste kansen weerspiegelen. Beginnende nachtvorst een metafoor voor een bekoeld seksleven. De lijn tussen een landerige gemoedstoestand en gutsende regen is snel getrokken als de dagen korten.
Helaas voor klagers die graag wegkruipen in het hokje van de najaarsdip hebben Amerikaanse wetenschappers deze lijn doorgeknipt. De herfstdepressie is niet meer. Beter gezegd, ze is er nooit geweest, schreven zij een paar weken geleden in het Journal of Affective Disorders. Seizoen noch het weer heeft invloed van enige betekenis op gevallen van echte depressie, concludeerden zij nadat ze ingevulde vragenlijsten over depressieve symptomen vergeleken met lokale weersomstandigheden.
Dit betekent niet dat seizoensgebonden stemmingswisselingen helemaal niet bestaan, maar ze hebben lang niet zoveel om het lijf als vaak wordt gedacht. In niet-wetenschappelijke taal: je bent of depressief maar dat heeft dan niets te maken met kalende bomen, of je bent gewoon in een slecht humeur omdat je je paraplu weer bent vergeten in de supermarkt, en dat heeft dan weer weinig van doen met depressie.
Over de herfstkniezers hoeven we ons geen zorgen te maken. Het gaat om de mensen die angstvallig wegblijven van de koffieautomaat en in hun eentje steeds dieper wegzakken in een zwart gat. Zij zijn niet zomaar geholpen met een haardvuur en warme chocolademelk, of de lucht nou blauw of grijs is.
Nee

Els Quaegebeur

Herfstkniezers

‘Kijk hem nou. De schat’

IN UIT
Goed, dat nieuwe ouders hun pasgeboren kind graag met de wereld delen door een foto op internet te zetten, dat weten we inmiddels wel. Baby eruit, hechtingen erin. Samen een slapeloze nacht staren naar het kleine wondertje. ’s Morgens de kraamhulp laten zien hoe de champagneglazen dienen te worden gepoleerd. Telefoontje nummer zoveel van oma wegdrukken. Op last van de kraamhulp wéér naar de Etos voor nog meer vette watten (die desalniettemin in het kraamproces een volstrekt onduidelijke functie houden).
Dan, na een dag of twee, moet baby ineens niezen. Net als de jonge vader in een zeldzaam moment van rust klaarstaat met zijn smartphone. Het is zo schattig dat hij zich niet kan voorstellen dat de rest van de wereld zonder kan. Klik. Upload. Allemaal: meet the baby.
Zo ging het vroeger. Nou ja, een paar jaar geleden. Redelijk onschuldig. Maar uit recent onderzoek onder 2.500 nieuwe ouders van vandaag blijkt dat tweederde van hen binnen een uur de eerste babyfoto op Facebook, Instagram of Flickr zet. Binnen een uur; 57,9 minuten om precies te zijn. Dan is de navelstreng nauwelijks doorgeknipt.
Het geeft aan hoe diepgeworteld het verlangen is online te worden gezien. Zo diepgeworteld dat het eigen beoordelingsvermogen over wat op internet thuishoort voortdurend in de slaapstand staat. Dat is best zielig voor een pasgeboren kindje. Het komt net uit de meest private en veilige omgeving mogelijk. En nog voordat het ook maar een beetje is bijgekomen van de bizarre reis zijn haar of zijn verkreukelde koppie, fluweelzachte huid en verkennende handjes al zichtbaar voor iedereen. Ook voor mannen die daar ongezond blij van worden. Binnen 57,9 minuten.
Nee

Facebook-boreling

In Uit
Televisieseries over kantoortuinen (The Office, alle rip-offs van The Office, Toren C) kunnen de gekste dingen verzinnen om de clichés over het leven onder een systeemplafond te voorzien van een cultstatus, ze worden altijd ingehaald door de werkelijkheid. Werknemers die model staan voor deze series hebben namelijk veel minder te doen (tenminste, dat vinden zij zelf) dan de creatievelingen die ze bedenken. Pedagogen roepen het al eeuwen over uitgeputte kinderen met zestien opgelegde hobby’s: verveling is goed. Het leidt tot ingenieuze boomhutten en andere artistieke uitspattingen van heb ik jou daar. En dan heeft een werknemer in een kantoortuin ook nog de beschikking over een bodemloze voorraad paperclips, overdreven grote beeldschermen en massa’s collega’s met moeilijke brillen, vermicelli­snorren en praktische kapsels.
Dat komt goed uit bij een recente de-tijd-doden-met-lolligheid-als-de-baas-uit-lunchen-is-hype: desksafari. Vergeet Mary Poppins-ing (foto’s maken van de office manager op het moment dat zij zo hoog mogelijk springt met een zwarte paraplu in de hand en haar voeten in de eerste balletpositie). Desksafari is veel leuker, want de te bedenken variaties zijn vrijwel eindeloos. Zoek op internet uit het aanbod van miljoenen naar een dierenfoto. Blaas deze op tot de kop van het beeldscherm verdwijnt. Zet een andere grapjas achter het scherm precies boven de nek van het dier. Foto maken. Hashtag #desksafari: lachen!
De uitdaging zit hem in het vinden van de juiste combinatie. Kalkoenen en stok­staartjes doen het goed bij kalende mannen met een bril, teckels bij jonge vrouwen met een langgerekt gezicht. En alle mensenhoofden passen perfect op het lichaam van een chimpansee die met een speelgoedautootje of een bananenschil speelt. Dat laatste is misschien nog het minst verontrustende.

Desksafari

In Uit
Rennen is vierenhalf miljoen jaar geleden bedacht door voorlopers van de mens om de jacht op prehistorische karbonades effectiever te maken. Inmiddels lopen honderden miljoenen mensen hard om die karbonades eraf te krijgen.
Wie op zondagochtend in de Randstad naar een willekeurig stuk groen gaat, ziet ze in hordes voorbij trekken, gekleed in nauwsluitend lycra in alle kleuren van de regenboog. De echte fanatiekelingen dragen een soort bomgordel met flesjes water. Mensen die alleen rennen, hebben doorgaans oordoppen in en ergens onder het lycra een apparaat van Apple verstopt.
Al is dat ‘alleen’ nogal betrekkelijk tegenwoordig. Steeds meer hardlopers kiezen ervoor de stilte in hun hoofd te bestrijden door zich te omringen met denkbeeldige zombies. Fantasie is niet nodig, want er is uiteraard een app voor: Zombies, Run!
Iedereen die Zombies, Run! bestelt, wordt gebombardeerd tot ‘runner 5’: een geluksvogel die een allesvernietigende revolutie van zombies heeft overleefd (de teller staat op 4,5 miljoen nummer 5’s – we hebben het dan over volwassen mensen). Maar er is werk aan de winkel. Uit de overgebleven snippers beschaving moet een nieuwe wereld worden opgebouwd. Aan runner 5 de taak om zogenaamd water, batterijen en andere onmisbare spullen te verzamelen, onderwijl sprintjes trekkend of wegspringend voor aanstormende halfdoden met een slechte haardag. Als je het goed doet, verbrand je calorieën.
Wie echt graag voor lul wil lopen, kan een runner 5-shirt bestellen. Hoeveel mensen dat doen, kunnen we ongetwijfeld binnenkort lezen op nu.nl.
Een van de slogans van Zombies, Run! is: ‘The only way to save yourself is to run for real.’ Dat wisten ze in de prehistorie al.

Zombies, Run!

In Uit
Strandjutten is van ouds­her een activiteit met zelfverrijking als primair doel. Het hoefde niet veel te zijn, een kapotte wekker die kon worden omgebouwd tot speelgoedrobot was al leuk. Zwerfhout was zeer gewild. Eerst voor de kachel, later om Piet Hein Eek na te apen. Dat het strand er door deze hobby wat meer uit kwam te zien als een ansichtkaart, was mooi meegenomen.
Nu is het omgekeerde aan de hand. Jutters zoeken afval. Als ze daarbij een stofzuigerslang vinden die ze zelf net nodig hebben, is dat van ondergeschikt belang. En plastic is het nieuwe hout. Dat komt door de plasticsoep. In het hoofd van velen is dat een eiland waarop we met de halve wereldbevolking de polonaise kunnen doen. Dat is niet zo. Het is eerder een soort bouillon met kleine en grotere deeltjes plastic waar nauwelijks vat op valt te krijgen. De stormvogel laat zien hoe slecht de oceanen eraan toe zijn. Dat dier heeft vaak een hoeveelheid plastic in zijn lijf vergelijkbaar met de inhoud van een broodtrommel, volgens Stichting De Noordzee.
Er is steeds meer animo voor plasticjutten in teamverband, via vrijwilligersclubs actief langs de kustlijn of via een organisatie als Doe eens Wad. Maar er zijn ook mensen die liever alleen of met zijn tweeën onuitroeibare scheermesverpakkingen achterna zitten. Niet alleen langs de Noordzee maar ook in de Bijlmer of op de Utrechtse Heu­vel­rug. Plastic kent geen grenzen, schrijft een Amsterdams afvaljuttersduo op een juttersforum. Ze hebben het er heel druk mee. ‘En als we moe zijn – gezond moe dus – gaan we met onze buit onder een boom zitten lunchen.’ Gelukkig, daar is de Hollandse gezelligheid, verpakt in een recyclebare broodtrommel .

Plasticjutters

In Uit
Nou, daar is-ie dan, royal George. Op internet werd de afgelopen weken niet alleen hevig gediscussieerd over het geslacht (Meisje? Jongetje? De spanning!), de bevallingsmethode (In bad? Op een baarkruk? Koningssnee, merkte iemand jolig op) en wel of geen borstvoeding.
Hier en daar ging het ook over de vraag of Kate de placenta wellicht zou verorberen, zoals steeds meer net bevallen westerse vrouwen doen. Jaren was de hond de pineut, ter bevordering van een jaloezievrije relatie tussen huisdier en kind, maar die kan opgelucht ademhalen. Een moederkoek schijnt zo tjokvol vitaminen, ijzer en hormonen te zitten dat het zonde zou zijn hem door de Pedigree te stampen.
Het eten van placenta zou verjongend werken, vermoeidheid bestrijden en een buffer opwerpen tegen een postnatale depressie. Geen van deze gezondheidsclaims is aangetoond door nerds in witte jassen verbonden aan een respectabel medisch instituut, maar daar trekken aanhangers van pseudowetenschappelijke bevindingen zich zelden iets van aan. Trouwens, alle andere zoogdieren doen het ook, dus we kunnen in deze tijd van lokaal geproduceerd voedsel en superfood niet achterblijven.
Menselijke placenta-eters gaan weliswaar al een tijd mee, maar ze vergaren steeds nieuwe medestanders als er weer eens een zwangere celebrity luidkeels roept dat ze overweegt haar placenta in de blender tot smoothie te pureren of er chips van te maken. Cindy Crawford deed het, evenals January Jones (Betty uit Mad Men), de laatste vrouw van Hugh Hefner en een maand geleden reality-ster Kim Kardashian. Tja, en wie weet Kate dus.
Veel vrouwen laten het bloedrijke orgaan drogen om er pillen van te maken, maar het is ook zeer geschikt voor een mean Bloody Mary, aldus The New York Times. Wie nog liever Pedigree probeert: daar zitten ook veel vitaminen en mineralen in.

Placentasmoothie

In Uit
De staycation (vakantie in en om het huis) is duidelijk op zijn retour. Het land is leeggelopen nu alle scholen dicht zijn. Geen files, geen rijen voor de kassa en een overdaad aan parkeerplekken. Opvallend als je bedenkt dat het werkloosheidscijfer in juni is opgelopen tot 8,5 procent van de beroepsbevolking en het consumentenvertrouwen met twee punten is gedaald, naar het fris klinkende aantal van min 38.
Vindingrijke gezinshoofden hebben de crisis in hun vakantieplannen weten te ondervangen met ‘multi generation traveling’, staat op sites van trendwatchers in vrijetijdsbesteding. Op reis met de hele familie dus, waarbij grootouders de rekening oppakken van het minikasteel in de Dordogne. Die babyboomers weten toch van gekkigheid niet wat ze aan moeten met hun fraaie pensioenregelingen, zal de gedachtegang zijn van de tweede generatie.
De totstandkoming gaat ongeveer zo: ‘Pap, mam, hebben jullie dat zwembad gezien? Met Romeinse trap! En dan weet ik het goedgemaakt. Ik haal elke ochtend stokbrood. Van mijn geld. Kunnen jullie intussen applaudisseren voor de bommetjes van Spij­ker.’ Iedereen blij: opa en oma voelen zich gewild, papa en mama hebben gratis oppas en de kinderen, ja, die willen gewoon bommetjes maken, hoe de vakantie ook heet.
Ook in is de expertcation. Gezellig samen iets leren. Koken, de tango of pottenbakken, aldus trendbureau Cherry Picker. Dit valt natuurlijk goed te combineren met multigeneratiereizen. Voor je het weet, heb je als familie een heel servies bij elkaar gekleid. En dat kan nog wel eens goed van pas komen als zich in het hufterproof vakantiehuis onverhoopt een generatiekloof aandient.

Generatievakantie

In Uit
De verkoop van paddo’s is verboden sinds in 2007 een Frans meisje, dat zich aan die geestverruimers tegoed had gedaan, van het dak van het Amsterdamse museum Nemo was gesprongen. Desondanks mogen smartshops nog wel grow kits aanbieden, waarmee de echte liefhebber thuis op zolder zijn hallucinerende padde­stoeltjes kan kweken.
Dat lijkt heel makkelijk, maar je moet er wel geduld voor hebben. En drugs werken nu eenmaal net als mooie schoenen: als je je zinnen erop hebt gezet, moet er instant bevrediging volgen.
Daarom hebben vragers en aanbieders halsreikend uitgekeken naar een nieuwe groentesoort die de bomen in het park aan het praten krijgt: de triptruffel, ook wel bekend onder de Harry Potter-naam Philosopher’s Stone.
De werkzame stof van de triptruffel, psilocybine, is dezelfde als die van de paddo. Maar doordat de truffel ondergronds groeit, ontwikkelt deze zich anders. Het gevolg daarvan is een iets minder heftige tripervaring met een smaak die door sommigen wordt omschreven als ‘eerst nootachtig, toen watermeloen’ en door anderen als ‘om te kotsen’.
Bijkomend voordeel is hoe dan ook dat ‘truffel’ een stuk stijlvoller klinkt dan ‘paddo’, dat toch vooral associaties oproept met verdwaasde toeristen. Met een zakje triptruffel kun je rustig op een chic feestje aankomen.
Waarschuwing: wie graag zes uur de slappe lach wil hebben, kan ze beter niet over de tortellini schaven. Voedsel neemt het effect weg. Combineren met alcohol of drugs is ook een slecht idee: te veel effect. Vruchtensap. Daar doen triptruffels het goed bij. Of water. En dat hoeft dan niet per se San Pellegrino te heten.

De triptruffel

In Uit
Er is een aantal vrij dramatische verschuivingen aan de gang in de Nederlandse taal. En dat ook nog in de categorieën ‘koosnamen’ en ‘berichtafsluitingen’. Dan weet je het wel: niet aan te ontkomen en in no time verspreid. Denk: mazelen in de Biblebelt.
Om te beginnen het woord ‘hartelijks’. Het Groene Boekje wil er niets van weten, maar dat weerhoudt massa’s mensen er niet van hiermee tegenwoordig hun e-mails af te sluiten. Vooral in de hoofdstedelijke kunst- en mediawereld is het in zwang. De hartelijke groet voldoet kennelijk niet meer om de tweeledige boodschap van ‘ons kent ons’ en formaliteit over te brengen aan de ontvanger. Hartelijks moet benadrukken dat de afzender lekker soepel omgaat met zakelijk vocabulaire maar evengoed precies weet hoe het hoort.
Een variant op ‘hartelijks’ is de ‘warme groet’. Behalve dat dit taalkundig nergens op slaat, klinkt het viezig. Alsof iemand uit waardering voor de correspondentie een emmer lauwe Brinta over je uitstort.
Dan de koosnaam. Eerst het goede nieuws. ‘Liefie’ staat op uitsterven. Het zal nog een tijdje meegaan op ironische toon, bijvoorbeeld bij mensen die er lol aan beleven Jordanese kapsters na te praten, maar daarmee is het wel gedaan. Het nieuwe liefie heet ‘liefde’, als aanspreektitel dus. Voor het eerst gehoord in de speeltuin (‘Liefde, doe maar niet zand naar dat jongetje gooien’). Vervolgens in de Bijenkorf (‘Liefde, doe jij de cupjes? Kijk ik even bij de dekbedovertrekken’). En daarna in het winkelmekka op Schiphol. Dan weet je: het is overal.
Liefie en, daarvoor, liefje waren misschien toch te klein. Liefde. Ja, dat geeft toch nét dat extra beetje hartelijksheid.

Liefde

In Uit
Het lijkt erop dat de hoogtijdagen voorbij zijn voor Jo Frost, de Britse ‘Supernanny’ en auteur van best-selling opvoedboeken, tot wie vaders en moeders wereldwijd zich wanhopig wenden als ze zich geen raad meer weten met hun weerbarstige kinderen. No more ‘naughty chair’, puur en alleen omdat Jo het zegt.
Een groeiend aantal ouders zoekt elkaar vrijwillig op voor colleges in huis-tuin-en-keukenpedagogiek. In een groepje. Al geruime tijd deden mensen dat in de betrekkelijke anonimiteit van drukbezochte internetfora als ‘Mamma weet alles’ en de ‘Family Factory’. Maar nu ook steeds vaker in besloten huiskamerbijeenkomsten waarbij deskundigen niet welkom zijn, constateert pedagoog Steven Pont, die er onlangs een column over schreef in Het Parool onder de titel ‘Broodroof’.
De nieuwe opvoedclubs komen tot stand op het schoolplein, bij de kapstokjes in de crèche of in de speeltuin. Ook gebeurt het dat nietsvermoedende vaders en moeders worden aangestoken door de ‘inspiratieteams’ van de Family Factory. De avondjes worden georganiseerd onder de noemer: ‘Hoe doe jij dat nou?’ met steeds een wisselend thema. Zoals leesclubs de nieuwste A.F.Th. ontleden, buigt de opvoedclub zich over bijtende peuters en de vraag of broccoli met zachte dwang door kinderstrotjes moet worden geduwd of dat het oké is het te verstoppen onder een berg fabrieksappelmoes.
Handige bijkomstigheid voor het ouderpaar dat die avond aan de beurt is om hun huiskamer en drankkast ter beschikking te stellen: als de kinderen weer eens elke vijf minuten jengelend uit bed komen, zitten er tien mama’s en papa’s klaar met tips.

Opvoedclub

In Uit
Kent u die oude mop nog van het konijn dat bij de bakker komt vragen om worteltjestaart? De eerste drie keer moet de bakker ‘nee’ verkopen. Maar de vierde keer is het raak. De bakker doet een pratend konijn graag een plezier en heeft er speciaal eentje gebakken. Om vervolgens keihard gedist te worden door het konijn dat ineens roept dat het worteltjestaart niet te knagen vindt.
Tegenwoordig zou het konijn niet ver komen met zijn sadistische poets, al zou het wel moeten vragen om carrotcake want zo heet dat hier nu, net als in Amerika.
Het is lastig ontkomen aan worteltjestaart. Niet alleen ligt het bij de bakker, je wordt er vooral mee doodgegooid bij Starbucks, Coffee Company en andere tentjes die moeilijke koffies met sojamelk maken. Meestal voorverpakt in plastic folie, met wit glazuur – sorry: creamcheese frosting – dat aan de randen geel is uitgeslagen.
De gedachte achter carrotcake is dat mensen het gevoel krijgen dat ze zichzelf trakteren op een verantwoord tussendoortje. Schat, laat die sperzieboontjes vanavond maar zitten voor mij, ik heb bij de thee al groente gegeten.
Flauwekul natuurlijk. Het is niet voor niets dat de groenteboer geen worteltjestaart verkoopt. Er zit verhoudingsgewijs namelijk nauwelijks wortel in. Wel, in een taart voor tien personen, bijna een pond boter en tweehonderd gram suiker. Plus vierhonderdvijftig gram creamcheese en tweehonderd gram boter voor de frosting. En ach, acht medium sized wortels. Dit volgens Martha Stewart en zij kan het weten.
In een Mars zitten 267 calorieën. In een stuk carrotcake 326, waarvan vijfenveertig procent vet. Of zoals het konijn het waarschijnlijk zou zeggen: vies hè!

Carrotcake

In Uit
Als mensen vroeger vernamen dat een bekende was overleden, fietsten ze naar de betere kantoorboekhandel. Daar zochten ze een kaart uit voor de nabestaanden, met een zwart-wit plaatje van een gedoofde kaars of een zeilbootje dat schipperloos op de horizon afstevende. Begeleid door woorden als ‘Met oprechte deelneming’ en ‘Van harte gecondoleerd’. Daarbij speelde het geen rol of de overledene een beeldschone jonge vrouw was, op een kruispunt geschept door een dronken malloot, of een bejaarde meneer die rustig insliep na zijn duizendste potje bridge. Uit hoeveel hits op Google iemands erfenis bestond, was eveneens van ondergeschikt belang.
Vorige week overleed acteur Marc van Uchelen. Een heleboel mensen hadden daar ‘geen woorden’ voor. Nou ja, een bericht op Facebook of Twitter lukte nog net. Zowel BN’ers van uiteenlopende bekendheid als gewone stervelingen buitelden dagen over elkaar heen om met de sociaal-mediale wereld te delen waar ze Van Uchelen voor het laatst zagen, spraken en met hem hadden gelachen. ‘Hallo? Let iedereen wel op? Mijn laatste contact was echt heel bijzonder!’ Er waren ook veel mensen die Van Uchelen op zijn eigen Facebookpagina een persoonlijk bericht stuurden: ‘R.I.P. fijne man. Wat een rotnieuws. Héél veel liefs en sterkte voor je gezin. XX’
We raken inmiddels gewend aan rouwporno. Bij Jeroen Willems, Antonie Kamerling, Gerrit Komrij en Sylvia Kristel was het niet anders. Hoe onthutsender de omstandigheden van het overlijden, des te hoogdravender de statusupdates en tweets. Inclusief de onvermijdelijke bijvoeglijke naamwoorden en uitroeptekens. Overdonderd door de intens bizarre gebeurtenis! Volslagen in shock! KOLERE!!!
Noem het compassie with benefits. Een beroemdheid is dood. Leve mij.

Rouwporno

In Uit
Het schrikbeeld van Jan-Peter Balkenende die in 2008 heel oncool onderuit ging op het skateboard van een Brabantse puber is kennelijk onvoldoende blijven hangen. Want vergeet de rode sportauto. Twee dagen geen regen en daar zal je ze hebben: mannen van middelbare leeftijd en hun longboard. Het is de stationwagen inclusief kinderslot en hondenrek van de board­wereld. Een longboard is zo’n dertig centimeter langer dan een gewoon skateboard en de bandjes zijn breder en zachter zodat boardpapa minder kans loopt op een heupfractuur. Een van de jongens van Jackass introduceerde zelfs een lijn van deze decks onder de naam Fat Old Guy Skate Boards, speciaal voor skaters ‘who just awoke from a coma and still think it’s 1984’.
Boardpapa’s kunnen zich aardig staande houden als de oudere lichting van Generatie X die samen met het skateboard is geboren in de jaren zestig. Wat niet betekent dat ze ermee wegkomen, op hun gympen van het verkeerde merk, in hun te lange korte broeken.
Een veertigplusser op een skateboard, lang of kort, straalt uit: wtf moet ik met de rest van mijn leven? Waar mannen vroeger in hun midlifecrisis dure spullen aanschaften die een status suggereerden die ze nooit zouden bereiken, hebben de boardpapa’s het imago aangenomen van de laconiek-stoere achttienjarige die ze zelf nooit zijn geweest. ‘Kijk mij rollen. Ik ben vrij, jong en leef op het randje. Hypotheekrenteaftrek en kinderopvangtoeslag? Boeien!’
Dat werkt natuurlijk niet. Een man met inhammen die tussen negen en vijf in een bandplooibroek achter een bureau zit, heeft geen street cred. En die zal hij ook nooit krijgen, al boardt hij zonder te vallen het hele land door.

Boardpapa

In Uit
Het openen van de eerste bankrekening is een belangrijke gebeurtenis voor een kind. Eindelijk begin je een persoon van formaat te worden, losgeweekt van die twee bemoeizuchtige types. Een eigen pasje, een mapje met indrukwekkend papierwerk, prachtige welkomstcadeaus zoals een muntsorteerder of een koptelefoon. En in de glimlachende mevrouw die het allemaal uitlegt, heb je het volste vertrouwen. Het kind en de bank: samen vol goede moed op weg naar een gouden toekomst.
Bij velen is dit gevoel met de jaren weggesijpeld. Dat blijkt wel uit de toegenomen vraag naar kluizen voor thuis. De grote spelers in de branche zagen hun omzet het afgelopen jaar met vijftien procent stijgen. En dan hebben we het niet over zo’n lullig kastje waar de penningmeester van de hockeyclub mee rondsjouwt tijdens het clublustrum. De kluizen waar particulieren tegenwoordig hun zinnen op zetten, doen niet onder voor die van een gemiddeld bankfiliaal. Ze zijn voorzien van James Bond-accessoires, voorbereid met vloerverankering en groot genoeg om tienduizenden euro’s in te bewaren.
Omdat de nieuwe thuiskluis nogal aanwezig is in omvang moet hij er fatsoenlijk uitzien. Daar is de ‘designkluis’ voor bedacht. Net zo lelijk maar dan afgewerkt met leren details in de kleuren ‘pearl white’ of ‘camel’. Een gegraveerd gemengd boeket op het deurtje kan ook.
Allemaal uit angst voor Cyprus aan de Noordzee. Of omdat mensen denken dat IT-afdelingen van het Nederlands bankwezen worden bevolkt door naïeve koekebakkers. Gerustgesteld gaan ze in de weer met hun gecertificeerde sleutelsloten. Terug naar het spaarvarken dat ze ooit cadeau kregen bij hun Penny-rekening, maar dan heel erg vierkant en 175 kilo zwaar.

De kluis

In Uit
Wie googelt op ‘drie zoenen’ stuit op een berg verhalen van mensen die genoeg hebben van deze Hollandse begroeting tussen bekenden. Ze vinden het vies of overdreven, meestal allebei. Etiquettefora staan vol wanhopige berichten, veelal gedateerd rond de feestdagen: ‘Moet ik echt iedereen op de kantoorkerstborrel drie keer zoenen? Ik wil niet!! Ik ben toch niet voor niets geen Brabander?’
Het is de vraag of deze mensen vrolijk worden van een recente ontwikkeling op het begroetingsvlak: de omhelzing. Beter gezegd: de hug. Het Engelse woord is gerechtvaardigd want het gebruik is onze woonkamers binnengedrongen via Amerikaanse televisieseries, van Friends tot Modern Family.
Een hug is ook niet helemaal hetzelfde als een omhelzing. Omhelzen is stevig vasthouden. Dat bewaren we voor ondersteuning bij ernstig liefdesverdriet. Huggen is losser, oppervlakkiger; aanraken zonder elkaars persoonlijke ruimte te betreden. En kennelijk prefereren veel Nederlanders dit tegenwoordig boven die drie (natte) smakken.
Mannen doen het, vrouwen ook, evenals pubers en veertigminners. In televisieprogramma’s als The Voice of Holland zie je het ook terug; daarin wordt meer gehugd dan gezongen. Mannen slaan elkaar op de schouders tijdens het huggen, vrouwen maken een acrobatische armverstrengeling waarbij ze elkaar de wang toekeren en breed glimlachen. Mannen en vrouwen onderling huggen vriendschappelijk iets minder. En als ze het doen zorgen ze ervoor dat het geen seks uitstraalt.
In de VS is ondertussen een kentering aan de gang, wijzen Amerikaanse etiquettefora uit. Jonge Amerikanen willen geen opgelegde klefheid meer met vage kennissen. Zij willen terug naar good old handen schudden. Nu de televisieseries nog. Dan hebben de Nederlandse drietrapszoenhaters iets om naar uit te kijken.