De laatste tijd zijn de tactieken veranderd. Het is nu minder zichtbaar, meer onder de oppervlakte. Ze wachten hem niet meer op vliegvelden op, nemen zijn telefoons en laptops niet meer in beslag, ondervragen hem niet meer uren achter elkaar.
Hij komt ze ook niet meer ‘toevallig’ ergens tegen, het busje om de hoek van zijn appartement is verdwenen, en ’s nachts gluren er geen mannen met nachtkijkers meer door het slaapkamerraam van zijn partner. Maar weg is het niet.
Dat weet Jacob Appelbaum zeker. Ze zullen hem altijd in de gaten blijven houden, zijn telefoonverkeer afluisteren, zijn internetverbinding monitoren. En wat óók nooit meer verdwijnt, is de angst. ‘De laatste keer dat ik naar bed ging zonder me af te vragen of ik ’s ochtends wakker zou worden met een pistool in mijn mond kan ik me niet meer herinneren,’ zegt hij. ‘Het is net een...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.