De lamme en de blinde. Zo noemden we onszelf grinnikend als we samen uitgingen. Naar de schouwburg, waar we in de loge van Cox Habbema mochten zitten en waar zij op haar elektrische scootertje heel hard door de gangen reed zodat ik haar uit het oog verloor. Want zodra ze een bekende zag, reed ze er dartel en snaterend op af. Die dartelheid heeft ze heel lang behouden, ondanks haar vernielde benen.
Op een van onze vakanties was ze plotseling in het donker verdwenen. Het was ’s nachts op de boulevard van Cagnes en Ed en ik riepen angstig: Renate, waar ben je nou! Ze was op dat snelle karretje tot vlak bij de zee geracet.
Heerlijke vakanties beleefden we met ons drieën. Zij, Ed Leeflang en ik. In Zuid-Frankrijk, in Limburg, in Dordrecht of all places. Het ging er maar om een huis te vinden waar ze zich kon bewegen en van waaruit we tochtjes konden maken naar een markt, een haven, een veld met bloemen of helemaal niks, want het ging eigenlijk altijd alleen maar om het praten...