Jamal bekijkt wat er zoal geschreven wordt over #MeToo, en concludeert dat een serieus begonnen discussie overloopt in excessen.

Wat kan het soms toch lekker zijn, even de deur uit zonder smartphone, gewoon een wandelingetje maken door de echte wereld, u weet wel, de wereld van zuurstof, steen en momenten van vale zonneschijn tussen twee najaarsbuien door. Een wereld zonder hashtags – een verademing. Want my goodness, het was me het weekje wel weer, met #MeToo en #IHave en #Weetikveelwatverderallemaalnog. De massaliteit van dergelijke discussies leidt altijd binnen een mum van tijd tot absurdistische excessen, waardoor de serieuze aanleiding ondergesneeuwd dreigt te raken.

Ook nu was het weer zo ver. Op Joop.nl schreef publicist Pascal Vanenburg in een vlaag van autocastratische aandrang een soort mea culpa namens alle mannen, of nee, toch geen mea culpa, want hij had nooit iemand aangerand, maar toch ook weer wel een mea culpa, want ‘in een discotheek net even te lang...