In het post-waarheid tijdperk kunnen we ons geheugen maar beter leren kennen.  

Het is een bitterzoet klusje: de spullen uitzoeken die je ouders door de jaren heen voor je hebben bewaard. Ik verbaasde me niet alleen over de enorme hoeveelheid aan nutteloze objecten (velletjes met paardenstickers, half volgeschreven collegeblokken, een geruite blokfluithoes) die ik in mijn leven heb verzameld, maar ook over hoe ontzettend bekend alles me voor kwam. Het is merkwaardig hoe herinneringen werken: driekwart van wat ik tijdens mijn studie heb gedaan ben ik al vergeten, maar ik weet van elke kalende Magic Twisty precies of-ie van mij of van mijn broer was. Ik weet niet meer waarmee ik gister heb ontbeten, maar laat me een willekeurige Donald Duck uit de jaargang 1999 tot 2010 zien en ik vertel je hoe Hiawatha het opperhoofd van de Pafwangs van z’n vredespijp berooft en of Willie Wortel zijn op hol geslagen uitvinding weet te temmen.

We krijgen de laatste jaren steeds meer