Pas nu het voorbij lijkt, besef je dat het een verademing is geweest, die blik naar buiten, de ogen niet alleen gericht op navel, Brandon, vrouwen- en/of allochtonenquota, maar op een groot, ver plein waar een ouderwetse geschiedenis werd geschreven, van negentiende-eeuwse snit.

Maandagochtend, rechtszaak-Wilders-ochtend, het NOS Journaal van 7.00 uur; mij viel het rauw op mijn maag. Back to normalcy. Met lange tanden, die je vroeger reserveerde voor de Brinta, zette ik me daarna aan een artikel over zwarte scholen.

De cynische verklaring is dat de Egyptische revolte voor ons niet meer was dan een entr’acte, een manier om de verveling te verdrijven. Maar evenzogoed kun je je verwonderen over de aandacht en de nieuwsgierigheid van al die mensen in Amsterdam en Almere en Stockholm en Glasgow, die niet direct afhankelijk waren van de gebeurtenissen op het Tahrirplein, en toch bleven lezen en kijken.

Daarin schuilt wel degelijk een ontroerend element; wie denkt dat ‘de westerse...