António Lobo Antunes schreef een caleidoscopische roman waarin het er niet toe doet dat er nauwelijks een intrige is.

António Lobo Antunes (Lissabon, 1942) lezen is een bewuste keuze. Want in een literaire conjunctuur waarin de (Angelsaksische) plot driven vertellingen domineren, stelt zijn proza andere eisen aan de lezer. Hogere eisen. Je moet daartoe bereid zijn. De grote criticus Harold Bloom noemde literatuur ooit een moeilijk genot en die definitie gaat naadloos op voor het oeuvre van António Lobo Antunes.

De stuiterende metaforiek uit zijn eerste boeken heeft nu al vele romans lang het veld geruimd voor de unieke stijl die hij ontwikkeld heeft. Je kunt daarvoor de term stream of consciousness van stal halen, maar het is meer dan dat. Uniek, schreef ik, omdat het mij aan geen enkele andere schrijver doet denken. Misschien wat aan Faulkner, in het spelen met taalregisters, in de gedachteflarden die aanrollen en weer wegebben, maar in mijn herinnering schrijft Faulkner toch...