<div class="lead">
Beeldend kunstenaar en schrijver Pam Emmerik (1964-2015) is dood. Ze maakte de wereld mooier.
</div>
Verleden dinsdag sprak ik haar nog. Ze belde onder etenstijd, terwijl ik moeizaam bezig was iets te fabriceren voor mijn kroost en ik was daarom wel aardig, maar te weinig toeschietelijk. Want ja, ze had een graphic novel klaar, die het jubileum van het Boijmans Van Beuningen zou inluiden. Het museum dat in mijn beleving Pam geadopteerd had; ze lééfde voor haar museum, zette zich als een leeuwin in tegen vijanden van het Boijmans. In de tijd dat ik vorig jaar met Pam optrok voor het <a href="https://www.vn.nl/Artikel-Literatuur/Pam-Emmerik-Ik-kon-wel-denken.htm" target="_blank">profilerende interview</a> met haar kreeg ik bewondering voor directeur Sjarel Ex, die haar alle ruimte gaf, altijd mild bleef en bovennatuurlijk geduld wist te bewaren. Want Pam was héftig.
Nu ook weer. Die tentoon te stellen jubileumstrip, waarvoor ze zelf financiering had gevonden, ging ook over vluchtelingen en de Taliban. Ex had Pam een mandaat gegeven: ‘Haal de wereld binnen.’ Nou, dat heeft hij geweten. Naar ik begreep uit Pams telefoontje had hij lof geuit voor de mooie tekeningen, maar over de heftige inhoud kon hij minder juichen. Pam was compromisloos als het om onrecht ging: van dieren, vrouwen, kinderen. Ze schrok er niet voor terug om de verkrachting van een klein meisje door een bejaarde moellah te tekenen.
Pam bracht zo’n akkefietje met Ex hyperbolisch; uit het verloop van haar tirade begreep ik dat het wel snor zat tussen die twee. Pam hield van the argument for the sake of the argument. En van ontregelen. Sprak ik uit hoffelijkheid een platitude uit, dan ging ze direct dwarsliggen, zodat je in de aanloop tot een gesprek al bijna moest bekvechten – om niets. Pam was simpelweg too much, en tegelijkertijd was dat geen beletsel voor een vriendschap, want ze was ook dapper, eerlijk, loyaal, geestig.
In haar literaire werk en haar beeldende kunst vond die uitbundigheid een originele bedding. En: ze stond midden in de wereld. De dag na het telefoontje vroeg ze via Messenger aandacht voor ‘mamma’s die in Zuid-Afrika weeskinderen opvangen’, voor ‘Peter Koekebakker die in La Linea in Zuid-Spanje in zijn shelter werkelijk elk verwaarloosd dier opvangt, van fret tot hond tot kameeltje – en ontbeende ezeltjes ook nog&#8230;’
Bovenal was ze een idealist. Pam stapte driest op minderjarige ‘kankerjood’-roepende Marokkanen af: ‘Ik legde ze uit dat mijn man gestorven was aan kanker en dat ikzelf joods ben.’ Ze adviseerde ze het grappiger scheldwoord ‘kankerdrol’ te gebruiken. Altijd ondertekende ze met ‘mazzeltov Pam’. Ze maakte de wereld mooier.

Gerelateerd