Hoe kwam Mustafa aan een hernia op het politiebureau?

Mustafa Sealiti, een tengere man die honderduit praat met een sterk Haagse tongval, moet tijdens het gesprek steeds even opstaan en rondlopen. ‘Dat is mijn rug,’ zegt hij. ‘Het gaat pijn doen als ik te lang zit, te lang sta of te lang lig. De eerste maanden nadat het gebeurd was, kon ik alleen maar op de bank liggen. Mijn vrouw moest me niet aanraken.’ Hét, dat is volgens Mustafa, Moes voor vrienden, een fatale ontmoeting geweest die hij drie jaar geleden had met een motoragent in de Schilderswijk. Die agent, aldus Moes, zou hem op 10 oktober 2011 hebben mishandeld op het politiebureau aan de Heemstraat. Hij zou Moes zo hard op de grond hebben gegooid dat die zijn pols brak en vervolgens zou hij hebben ingetrapt op zijn rug, met een acute hernia tot gevolg. Nogmaals, dit is het verhaal volgens Sealiti, de motoragent ontkent deze lezing van de feiten. Feit is wel dat Moes sindsdien volledig is afgekeurd. Zijn baan als installateur van koelsystemen is hij kwijt, hij krijgt een minimale arbeidsongeschiktheidsuitkering van een paar honderd euro per maand, zijn vrouw verdient een salaris als doktersassistent. Het is bij lange na niet voldoende om zijn twee opgroeiende dochters te onderhouden. ‘We hadden een goed leven, we zitten nu in de armoede,’ zegt hij.

De Schilderswijk kwam afgelopen zomer vooral in het nieuws als broeinest van radicale moslims en demonstraties voor en tegen Isis. Wie Schilderswijk zegt, zegt ‘Sharia-driehoek’, ‘de armste wijk van Nederland’ en ‘kweekvijver voor jonge criminelen’. Maar – en dat kwam veel minder in het nieuws – in de wijk bestaat ook al jarenlang onvrede over het harde optreden van de politie. In de Schilderwijk wordt al jaren een zero-tolerance-beleid gevoerd en jeugdbendes worden er bestreden met de ‘mammoet-aanpak’, een ‘gerichte, repressieve aanpak van de criminele kernleden van een netwerk’. Politie is alom aanwezig in de wijk. En naar eigen zeggen met resultaat: het aantal bendes is verminderd, inbraak, diefstal en zakkenrollerij zijn sterk afgenomen. De schaduwzijde is volgens bewoners dat de politie ook hard optreedt tegen onschuldige burgers. Het afgelopen jaar zijn tenminste zeventien klachten ingediend tegen de politie en in elf gevallen van ernstige mishandeling zijn aangiftes gedaan. De zaak van Moes Sealiti staat dan ook niet op zichzelf.

Cultuur van onderling dekken

Op 16 oktober vorig jaar kwam die onvrede naar buiten in een uitzending van TV West. Moes Sealiti vertelde er – toen nog anoniem – zijn verhaal. Burgemeester Jozias van Aartsen van Den Haag liet een dag later weten pal achter de politiemensen in de Schilderswijk te staan, het verhaal van Moes deed hij af als ‘reeds onderzocht, en geen enkel bewijs gevonden’. In het programma kwamen naast Moes drie eveneens anonieme ex-politiemensen aan het woord. De voormalige agenten verhaalden over racisme binnen het korps, onnodig geweld (‘als een verdachte een grote bek had, moest je dat beantwoorden met vuistslagen’) en een cultuur van onderling dekken. Als er door burgers klachten werden ingediend, werden volgens een oud-agent ‘de koppen bij elkaar gestoken’, raakten ‘dossiers zoek’ en als je daar niet aan mee wilde doen, was je ‘een afvallige’.

Politie Haaglanden ontkende de gepresenteerde feiten. ‘Ik herken me niet in het beeld, binnen ons bureau is permanente aandacht voor geweld,’ zei Michiel de Roos, chef van bureau Heemstraat tegen een verslaggever van TV West. Burgemeester Van Aartsen zei niets aan te kunnen met de anonieme beschuldigingen.

Een van de anonieme agenten spraken we onlangs weer. Hij heeft nog steeds nauwe contacten binnen het korps. Volgens hem is er het afgelopen jaar ‘niets veranderd’. De bureaus aan de Hoefkade, de Heemstraat en de Jan Hendrikstraat, alle drie in de binnenstad, staan volgens de voormalige politieman nog immer bekend als ‘cowboybureaus’ waar jonge agenten het gevoel hebben dat ze zich moeten handhaven in ‘een jungle’. Waar voor de lol wordt gezegd ‘we gaan Murken vangen’, waarbij Murken een samentrekking is van Marokkanen en Turken. ‘Het is standaardhumor, iedereen lacht mee, niemand gaat er tegenin.’

Volgens de ex-agent zijn er politiemensen die er PVV-ideeën op nahouden en zich helemaal kunnen vinden in de slogan ‘minder, minder’

De ex-agent benadrukt dat de meerderheid van het korps bestaat uit goede, hardwerkende agenten, maar dat er ‘net als bij de jongens op straat ook binnen het korps rotte appels zitten’. Volgens de ex-agent zijn er politiemensen die er PVV-ideeën op nahouden en zich helemaal kunnen vinden in de slogan ‘minder, minder’.

Gebroken pols - door de val of door tegen de deur bonken?
Gebroken pols – door de val of door tegen de deur bonken?
Na de uitzending van TV West werd het Actiecomité Herstel van Vertrouwen opgericht. De bezorgde burgers van het Comité wilden dat er de urgentie van de problemen met de politie werd ingezien. Dat er een meer gekleurd korps kwam (Haaglanden is een heel wit korps, burgemeester Van Aartsen erkende dat ‘divers personeelsbeleid een probleem’ was), dat er een echt onafhankelijke klachtencommissie werd ingesteld, dat burgers niet steeds werden afgewimpeld als ze een klacht of een aangifte wilden doen, dat het steeds maar weer vragen naar identiteitsbewijzen stopte en ga zo maar door. Vooral de klachtenprocedure was ze een doorn in het oog: ontoegankelijk en zeer partijdig, de politie keurt zijn eigen vlees. Er is weliswaar een onafhankelijke klachtencommissie, maar het uiteindelijke oordeel wordt geveld door de korpschef.

Mede naar aanleiding van de grieven van het Comité bundelde de waarnemend Nationale Ombudsman Frank van Dooren eenentwintig klachten van burgers die door het comité werden aangedragen en die op zijn verzoek door de onafhankelijke klachtencommissie moesten worden beoordeeld. De klacht van Moes Sealiti was er een van. De Ombudsman concludeerde dat bij de politie geen cultuur bestond ‘om burgers op racistische of discriminerende wijze te bejegenen’. Ook van het structureel gebruik van geweld was volgens hem geen sprake. Wel stelde hij vast dat in ‘individuele gevallen het geweld wel eens te ver gaat’.

Woordenwisseling
Het Comité was kritisch over de conclusies van de Ombudsman. Hij zou te veel zijn oren hebben laten hangen naar de politie, directeuren van welzijnsorganisaties en scholen en niet voldoende hebben gesproken met slachtoffers. De Ombudsman merkte op zijn beurt in het rapport fijntjes op dat wijkbewoners niet op gemaakte afspraken kwamen opdagen.
De afgelopen tijd kwam het Comité nogal ongelukkig in het nieuws. Oud-voorzitter Yasmina Haifi kwam in opspraak door een twitterbericht waarin ze beweerde dat de terroristische organisatie IS een zionistisch complot was. Hierna werd zij op non-actief gesteld als HR projectleider bij de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding. Bestuurslid Mohammed Ghay kwam een paar weken later ook in opspraak omdat hij de Amerikaanse comédienne Joan Rivers op Facebook een pijnlijk einde toewenste vanwege haar anti-Palestijnse standpunten. Ook Ghay trok zich terug als bestuurslid. Inmiddels zijn de overgebleven leden druk bezig met de vorming van een nieuw bestuur. Moes Sealiti speelt daarbij een belangrijke rol.
Zijn zaak begon met een kleine aanrijding op 10 oktober 2011, aan het einde van de middag. Die dag had hij gewerkt in Rotterdam en in zijn blauwe Daihatsu reed hij via het Bronovoziekenhuis, waar zijn vrouw destijds werkte. Samen gingen ze vervolgens dwars door Den Haag om hun kinderen op te halen in een crèche midden in de Schilderswijk. Ze stopten voor een rood licht op de hoek van de Vaillantlaan en het Hobbemaplein, toen ze vanachter werden aangereden. Moes en de bestuurder van een grijze bestelbus die de aanrijding veroorzaakte, kregen daarop woorden met elkaar. Volgens Moes in beperkte mate, waarvoor hij ook een getuige heeft aangedragen. Maar volgens de politie liep het helemaal uit de hand.

Moes vertelde dat hij door de motoragent met veel geweld tegen de grond werd gewerkt waardoor zijn pols brak

Wat daar ook van zij, het eindigde ermee dat een motoragent Moes sommeerde achter hem aan te rijden. Even verderop passeerden ze het politiebureau aan de Heemstraat. Moes dacht dat hij daar naartoe moest om de verzekeringspapieren in te vullen, iets wat op straat niet was gebeurd. Maar de agent kwam bij een volgend stoplicht naast hem staan en sommeerde hem rechtsaf te slaan. Moes protesteerde, hij moest de andere kant op om alsnog zijn vrouw en kinderen te kunnen ophalen. Hij reageerde dan ook geïrriteerd. Daarop sommeerde de agent hem hem naar het bureau te volgen.

Voor de ingang kwam het opnieuw tot een woordenwisseling. Dat werd ook bevestigd door een getuige die later bij de onafhankelijke klachtencommissie van de politie een verklaring af zou leggen en die Vrij Nederland onlangs heeft gesproken. De man wilde uit angst voor mogelijke gevolgen niet met zijn naam in de media. ‘Ik was op weg naar huis van mijn werk, wandelde langs het politiebureau en zag dat een motoragent een woordenwisseling had met een Marokkaans uitziende man. Die agent zei: “Stuk tuig, luisteren.”’

Foto Lenny Oosterwijk
Foto Lenny Oosterwijk

Moes voelde zich bedreigd en vluchtte het politiebureau in. Vanaf het moment dat hij zich bij de receptie meldde, zijn de gebeurtenissen deels te volgen via beelden van beveiligingscamera’s. Die beelden zijn uit het politieapparaat naar Moes gelekt. Vorig jaar heeft hij ze als bewijs ingebracht bij de klachtencommissie en Vrij Nederland heeft ze mogen bekijken.

Verontwaardiging

Op de bewakingsbeelden is te zien hoe Moes naar de balie loopt. Hij vertelt zijn verhaal aan de receptioniste, die hem gebaart te gaan zitten. Daarop legt hij even in een soort gebaar van moedeloosheid zijn hoofd op de balie.

In het proces-verbaal dat op 24 oktober 2011, dus twee weken na de gebeurtenissen, werd opgesteld, stelde de motoragent dat hij Sealiti in het bureau ‘heftig met zijn armen zag zwaaien’. Daarvan is op de beelden niets te zien. Ook zou Sealiti met stemverheffing hebben gesproken tegen de receptioniste. De beelden hebben geen geluid, maar uit de non-verbale communicatie blijkt verontwaardiging, zeker geen agressie.

Een paar seconden later stormde de motoragent het gebouw binnen in volledige uitrusting, zijn helm nog op. Hij sleurde Moes mee in de richting van de camera en ze verdwenen uit beeld. Wat gebeurde er daarna? Moes vertelde dat hij door de motoragent met veel geweld tegen de grond werd gewerkt waardoor zijn pols brak. Omdat de agent hem daarna volgens Moes tegen zijn rug schopte terwijl op de grond lag, liep hij een hernia op die zo ernstig is dat hij volledig is afgekeurd en elke drie maanden ruggenprikken krijgt om de pijn te verzachten. De motoragent ontkende bij de klachtencommissie dat Moes op de grond terecht is gekomen en dat ‘niets heeft plaatsgevonden waardoor de verwondingen kunnen zijn veroorzaakt’. Wel gaf hij toe dat hij Sealiti ‘bij zijn revers heeft gepakt op een manier die niet altijd gebruikelijk is’.

Advocaat Ad Westendorp: ‘De verklaring van een betrouwbare, neutrale getuige werd nauwelijks serieus genomen’

De beelden die Moes kreeg toegespeeld, verschillen op een belangrijk onderdeel van die van de politie zelf zoals die werden vertoond bij de klachtencommissie. Bij Moes keek de receptioniste plotseling om. Bij de ‘officiële’ politiebeelden is dat moment er opmerkelijk genoeg uitgeknipt. Waarom? ‘Dat hebben we herhaaldelijk gevraagd, maar daarop is nooit een bevredigend antwoord gekomen,’ zegt Moes’ advocaat Ad Westendorp. ‘De klachtencommissie heeft er ook niet op doorgevraagd.’ Toen de receptioniste met de ontbrekende beelden werd geconfronteerd door Moes en zijn advocaat, bleef ze bij haar standpunt dat ze niets opmerkelijks had gezien. ‘Anders had ik wel langer gekeken,’ was haar verweer.

De getuige die Moes en de agent op het trottoir voor het bureau met elkaar had zien bekvechten, bleef samen met twee vrienden belangstellend kijken naar het vervolg. Op de camerabeelden is te zien hoe het drietal voor de glazen pui staat te kijken. Zij zágen dus wat de camera niet meer kon registreren. En wat zagen ze? In haar advies aan de hoofdcommissaris stelt de commissie dat de getuige ‘niet heeft gezien dat de beklaagde (=de motoragent) heeft veroorzaakt dat de klager op de grond kwam’. Maar de man zei volgens het verslag van diezelfde commissie dat de agent Moes meevoerde en ‘op de grond gooide’.

Het advies is dus in tegenspraak met het verslag. En dat verslag is weer een sterk verzwakte weergave van wat de getuige werkelijk zei bij de klachtencommissie. Op geluidsopnames die Moes heimelijk maakte tijdens de zitting, hoor je de getuige letterlijk zeggen: ‘De agent kwam door de draaideur, pakte de heer Sealiti zo beet, pakte hem, en bam, vallen! Dus de motoragent smeet de heer Sealiti als het ware tegen de grond.’ Na enkele vragen van de commissie bevestigde de getuige nog eens kort en krachtig: ‘Het was pats boem, vallen en toen ging ik weg en toen dacht ik, het is wel goed zo.’

Stierf van de pijn

Op de beelden van de beveiligingscamera in de receptie van bureau Heemstraat verdwijnen Moes en de motoragent om 18.21.57, de tijd loopt mee op beeld. Ze komen weer tevoorschijn bij een tweede camera op een binnenplaats om 18.22.19. Dat betekent dat ze 22 seconden niet op beeld zijn vastgelegd, precies op het moment dat Moes beweerde mishandeld te zijn. De klachtencommissie overweegt in haar advies aan de hoofdcommissaris dat er ‘niet is getrapt of geschopt’, en dat zij mede tot dit oordeel komt vanwege de korte tijdspanne tussen de beelden van de twee camera’s. Maar de commissie staat er niet bij stil dat een normaal mens het trappenhuis tussen receptie en binnenplaats in vier of vijf seconden aflegt. Daarnaast is het heel wel mogelijk om in 22 seconden rake klappen uit te delen.

Moes is arbeidsongeschikt. 'We zitten nu in de armoede.' Foto Lenny Oosterwijk
Moes is arbeidsongeschikt. ‘We zitten nu in de armoede.’ Foto Lenny Oosterwijk

Op de volgende camera, die bij de voorgeleidenbalie hangt, is Moes weer te zien. Een hulpofficier stelde in een verklaring dat Moes op geen enkel moment aangaf dat hij pijn had. Dat is opvallend, omdat op de beelden duidelijk is te zien dat Moes na verloop van tijd naar zijn linkerhand grijpt, die slap hangt, en er ook duidelijk naar wijst terwijl hij met de agenten praat. ‘De adrenaline zakte bij mij,’ zegt hij terugkijkend. ‘Ik stierf van de pijn.’

Moes vroeg naar eigen zeggen herhaaldelijk om een arts of een ambulance, maar die werd geweigerd, wat in een verklaring door een hulpofficier van justitie werd bevestigd. Reden: Sealiti zou immers ‘snel weer het bureau kunnen verlaten’. Moes werd opgesloten in een zogenaamde ‘passantenkamer’. Politiewoordvoerder Wim Hoonhout verklaarde dat Moes daar zijn pols zou hebben gebroken omdat hij keer op keer op de deur sloeg. Maar klopt dat wel? ‘In de stukken staat daar werkelijk helemaal niets over,’ zegt advocaat Westendorp. ‘Er zijn verder door de politie géén camerabeelden getoond van Moes’ verblijf in de passantencel waarop een en ander te zien moet zijn geweest. Daarbij komt dat een polsbreuk volgens de medische literatuur vaak wordt veroorzaakt door een val en zeker niet door bonken tegen de muur.’

Na anderhalf uur mocht Moes vertrekken. Naar zijn zeggen begeleidde de motoragent hem naar de uitgang, een roldeur aan de binnenplaats die eerder ook te zien was op de camerabeelden. Daar zou de agent Moes wederom een trap hebben gegeven. Of dit echt is gebeurd blijft onduidelijk, ook hiervan zijn geen beelden aan de klachtencommissie overgedragen, hoewel er wel de camera hing die eerder vastlegde hoe de motoragent en Moes de binnenplaats overliepen.

Ad Westendorp: ‘Moes ging als een gezonde man het politiebureau in en hij kwam als een wrak naar buiten’

Inmiddels zijn drie jaar verstreken. Moes heeft op alle mogelijke manieren geprobeerd zijn gelijk te halen. Een eerste klacht bij bureau De Heemstraat werd door de bureauchef afgewezen. Een aangifte leidde vervolgens niet tot vervolging van de agent, waarna Moes in oktober 2012 bij het gerechtshof via een zogenaamde artikel 12 procedure alsnog vervolging wilde. Bij het Hof vroegen Moes en zijn advocaat om inzage van de beelden van de beveiligingscamera’s, die de politie tot dan toe niet had willen vrijgeven. Ook bij het hof leek dat te mislukken, want de man bij politie Haaglanden die ze kon aanleveren bleek verhinderd door ziekte. Daarom werd een tweede zitting belegd. In het arrest van het hof staat dat de raadsheren de – uiteindelijk door de politie geleverde beelden – in de raadkamer (dus zonder buitenstaanders) bekeken. Toen Moes en de advocaat er in de zitting naar vroegen, zei een van de raadsheren: ‘Het is hier geen bioscoopzaal.’ En daarmee was de kous af. Het Hof wees uiteindelijk in mei 2013 het verzoek tot vervolging af omdat er ‘onvoldoende wettig en overtuigend bewijs’ zou zijn voor opzettelijke mishandeling.

Vervolgens ging Moes naar de Ombudsman, die doorverwees naar de klachtencommissie waar de zaak 8 april 2014 opnieuw in behandeling werd genomen. Normaal staat voor de procedure maximaal achttien weken waarna de korpschef tot een oordeel moet komen. In de zaak-Sealiti werd die termijn ruim overschreden. Pas in week 28, dus bijna drie maanden te laat, kwam korpschef Paul van Musscher met zijn eindoordeel. En dat oordeel is op zijn zachtst gezegd opvallend te noemen. Paul van Musscher spaart de kool en de geit. Als het gaat om de vermeende mishandeling van Sealiti door de motoragent, onthoudt hij zich van commentaar, net als over de klacht die betrekking heeft op de bejegening van Sealiti door de agent. De politievoorlichter van Haaglanden laat weten dat ‘zich onthouden van een oordeel’ betekent dat ‘vanwege tegenstrijdige verklaringen niet kan worden vastgesteld wie van beide partijen in het gelijk kan worden gesteld’. Maar daar maakt Van Musscher zich er wel makkelijk van af, vindt advocaat Ad Westendorp. ‘De verklaring van een betrouwbare, neutrale getuige werd nauwelijks serieus genomen. En waar zijn de ontbrekende camerabeelden die Moes’ versie van de feiten verder kunnen ondersteunen? De beelden zijn gemanipuleerd. En er moet wel zijn gelekt, anders had Moes de beelden niet gehad. Dat lijkt mij op zich meer dan voldoende aanleiding voor een nader onderzoek.’

Daarom zal Westendorp de Nationale Ombudsman vragen nu alsnog tot zo’n onderzoek over te gaan. Maar hij hoopt ook dat burgemeester Jozias van Aartsen zal besluiten de Nationale Politie te vragen een onafhankelijk onderzoek in te stellen naar de gang van zaken. Die zei eerder na klachten uit de Schilderswijk geen aanleiding te zien tot het instellen van zo’n onderzoek. ‘Het lijkt me hoog tijd dat de burgemeester zich wat actiever gaat opstellen, wil hij zijn geloofwaardigheid in de Schilderswijk behouden,’ zegt Westendorp. ‘In de zaak van Moes is domweg te veel misgegaan en achtergehouden. Eén ding weet ik zeker: Moes ging als een gezonde man het politiebureau in en hij kwam als een wrak naar buiten, dus er moet iets zijn gebeurd en daar houd ik de politie voor verantwoordelijk.’

De voorlichter van politie Haaglanden laat weten niet in te willen gaan op ‘inhoudelijke vragen’.

Vijf gevallen van vermeende mishandeling door de politie

1. De twintigjarige Hakan Ozdilek ging na de WK-wedstrijd Algerije-Duitsland in de nacht van 1 juli naar huis vanuit een café in de Schilderswijk. Toen hij wegreed, zag hij een groepje jongens voorbij lopen. Het volgende moment werd hij met geweld van zijn scooter geslagen door een politieagent. Hij zat uren vast op het bureau, kreeg naar eigen zeggen ondanks herhaalde verzoeken geen water en geen medische hulp. Hij werd om vier uur in de ochtend op straat gezet en moest naar eigen zeggen maar zien hoe hij thuis kwam. De volgende dag werden in het ziekenhuis een gebroken ellenboog, een gebroken knie en een gescheurde meniscus geconstateerd. Hij heeft weken in het gips gezeten. De politie heeft zich nooit verontschuldigd, Hakan of zijn ouders kregen ook nooit bezoek van slachtofferhulp. Wel kreeg hij een boete thuisgestuurd van 147 euro voor het veroorzaken van hinder op de openbare weg. Ozdilek deed aangifte wegens mishandeling, maar heeft daar nog niets op gehoord.

2. De neven Mohammed Boutasmit en Mohammed Benhammouch, beiden MBO-studenten, spraken op 15 november 2013 aan het einde van de middag af om naar McDonald’s te gaan. Toen Boutasmit naar een garage ging waar Benhammouch aan een scooter aan het sleutelen was, werd hij overmeesterd door een tot de tanden gewapend arrestatieteam dat bezig was met een operatie om een oplichtersbende op te rollen. Benhammouch kwam naar buiten lopen met een schroevendraaier in zijn hand. Ook hij werd overmeesterd, waarbij een van de leden van het arrestatieteam hem ‘kankerkmarokkaan’ toebeet, iets dat door de politie is ontkend. De arrestatie ging volgens de twee studenten met veel geweld, de politie erkent dat het tweetal ‘fysiek onder controle is gebracht’ maar ontkent dat er is geslagen of geschopt. Ze werden geboeid en geblinddoekt afgevoerd en urenlang vastgehouden op twee verschillende politiebureaus, waarna ze ’s avonds laat werden vrijgelaten. Beiden raakten er naar eigen zeggen zeer door getraumatiseerd. Ze begonnen een klachtenprocedure. De politie gaf toe dat de twee onschuldig waren. Inmiddels heeft hoofdcommissaris Paul van Musscher in de zaak-Benhammouch een oordeel geveld: zijn klachten zijn ongegrond verklaard.

3. De veertienjarige Oubayda Jab Allah groeide uit tot een nationale bekendheid tegen wil en dank toen hij op 6 september van dit jaar toekeek bij een oploopje voor Supermarkt Tanger aan de Hoefkade, een winkelstraat in de Schilderswijk. Hij werd door twee agenten op de grond gewerkt, waarna een van hen de jongen met een ‘nekklem’ in bedwang hield. De politie deed het in een persbericht voorkomen dat Oubayda hun werk belemmerde, maar daarvan was niets te zien op niet veel later op internet geplaatste bewakingsbeelden. Ook zou een man met een ‘vleesbijl’ naar buiten zijn gekomen, waarvan op de beelden ook niets bleek. Oubayda’s toegesnelde vader kreeg rake klappen. De strafzaak tegen Oubayda is inmiddels geseponeerd. Hij probeerde aangifte te doen, maar dat werd hem niet toegestaan, in tegenstelling tot wat hoofdcommissaris Paul van Musscher beweerde bij het televisieprogramma Pauw. Een dag na de uitzending probeerde de politie tot drie keer toe een separate aangifte van Oubayda op te nemen bij hem thuis, iets wat door de familie werd geweigerd. Inmiddels had een advocate de zaak op zich genomen en die deed namens de familie aangifte. De politie deed na het incident zonder duidelijke aanleiding een melding bij Jeugdzorg met betrekking tot het gezin Jab Allah, maar Jeugdzorg heeft afgezien van nader onderzoek.

4. In de Schilderswijk is een nieuwe trend opgekomen: confrontaties met de politie vastleggen met de camera van je mobiele telefoon. Dat deed ook een vriend van Omar (20 jaar, niet zijn echte naam) toen ze begin juni bij een bakkerswinkel waren, waar een groepje agenten op de stoep stond. Naar Omars zeggen fotografeerden ze hem ongevraagd en riepen ze denigrerende opmerkingen. Na een wc-bezoek werd hij in een smal gangetje opgewacht door de agenten. Toen Omar ze in het smalle gangetje wilde passeren, zei een van hen, schijnbaar zonder enige aanleiding: ‘Daar zijn we niet van gediend.’ De agent pakte Omar vervolgens bij zijn keel, zette hem tegen de muur, waarna hij werd afgevoerd. Hij moest een nacht in de cel doorbrengen op verdenking van ‘aanranding’ van de agent, een zaak die wegens gebrek aan bewijs onlangs is geseponeerd. Omar ziet af van een klacht of een aangifte, hij wil verder met zijn school en met zijn leven. ‘Ik krijg toch nooit gelijk,’ zegt hij.

Agent grijpt man bij de keel in Schilderswijk from Vrij Nederland on Vimeo.

5. Op 4 oktober 2013 viel vroeg in de ochtend een arrestatieteam binnen bij de familie Talhaoui. Ze waren op zoek naar zoon Mourad, die verdacht werd van het gooien van een baksteen naar een politieauto, een zaak die inmiddels is geseponeerd. Vader Marzouk, die doofstom is, werd met veel geweld, in pyjama en op blote voeten uit huis gesleurd. Van zijn verwondingen zijn foto’s. Pas toen zijn vrouw op het politiebureau zijn gehoorapparaat kwam brengen, werd duidelijk dat hij doofstom is. Een arts die kwam kijken, achtte het niet nodig dat hij werd geholpen. Hij werd niet ondersteund toen hij voor een verhoor uit zijn cel werd gehaald. Pas laat in de avond werd Marzouk op straat gezet, bloedend, nog steeds in pyjama en op blote voeten. Een passerende automobilist leende hem een mobiele telefoon, waarmee een ambulance werd gebeld die hem naar huis bracht. Zoon Mourad kreeg na dit incident een gebiedsverbod opgelegd, dat inmiddels wegens onvoldoende gronden is ingetrokken. De vernielde deur werd wekenlang niet gerepareerd. Pas nadat de politie de rekening voldeed, gebeurde dat alsnog. Broer Hicham kreeg een boete vanwege het hinderen van de politie bij het opsporen van zijn broer bij het baksteenincident. Die boete staat voor zover bekend nog open en is opgelopen tot 425 euro. Zowel vader Marzouk als zoon Hicham deden aangifte van mishandeling. Daarop hebben ze nog niets gehoord.

Slachtoffer politiegeweld opnieuw tegen de grond gewerkt

(update 22-12-2014) In Den Haag is gisteren Mustafa Sealiti bij een arrestatie tegen de grond gewerkt. Sealiti speelde een hoofdrol in een artikel over politiegeweld dat half november in Vrij Nederland verscheen. Hij werd drie jaar geleden naar eigen zeggen op het politiebureau aan de Heemstraat in de Schil-derswijk zo zeer mishandeld dat hij voor zijn leven arbeidsongeschikt is verklaard. De NTR zendt deze maand een tweedelige documentaire uit over zijn zaak.

Reden voor Sealiti’s aanhouding afgelopen zondag was volgens de politie dat hij in een onverzekerde auto reed, iets wat hij ontkent. Wel had Sealiti nog voor meer dan duizend euro verkeersboetes uitstaan. Volgens een woordvoerder reageerde Sealiti na zijn aanhouding agressief en ging hij daarmee door na een waarschuwing. Sealiti: ‘Ik was niet agressief en ik heb geen waarschuwing gehad dat ik me agressief heb gedragen. Een van de agenten vroeg waar ik heen ging op zondag. Ik antwoordde toen dat ik naar school ging om mijn dochter naar bijles te brengen voor de cito-toets. De agent zei toen: dat is zeker een islamitische school. Ik zei toen: pardon, mijnheer, waarom denk je zo zwartwit. De agent begon niet veel later aan me te trekken, ik zei meerdere malen, mij los te laten. Maar het escaleerde en ze werkten me tegen de grond. Hiervan zijn ook getuigen. Een van de agenten die me aan hielden heeft later op het bureau zijn excuses aangeboden. Het had niet op deze manier gehoeven, zei hij. Die excuses heb ik geaccepteerd, ik heb hem gevraagd om zijn verbalisantnummer, maar dat kreeg ik aanvankelijk niet. Later wel, nadat via gemeente-raadsleden de top van de politie en het gemeentebestuur was geïnformeerd over mijn aanhouding.’

Op een filmpje dat een omstander maakte is te zien hoe hij op de grond ligt terwijl twee agenten boven op hem zitten. Sealiti zat een uur vast op het bureau daarna ging hij direct naar de EHBO. ‘Daar is vastgesteld dat ik gekneusde ribben heb en een gekneusde rechterpols.’

Schilderswijk 22-12-2014 from Vrij Nederland on Vimeo.