Marlene Dumas wil het onbenoembare benoemen. ‘Ik zit natuurlijk ook steeds te denken: wat is een schilderij?’

Ze wil niet neergezet worden als vrouw. Ze wil niet neergezet worden als Zuid-Afrikaan.

Ze wil niet neergezet worden als best verkopende kunstenares ter wereld. Ze wil niet neergezet worden als zo’n vage kunstenaar, zo’n soort van ‘rariteitsding’. Ook niet als een intuïtief wezen, niet als een spontaan mens. En al helemaal niet als iemand die steeds ‘niet’ zegt. Ze lacht de hele dag. En ze is tegen de dood. Ja, ze is fel tégen de dood.

Marlene Dumas is een verdomd aardig mens voor iemand die zoveel ‘niet’ zegt. Ze is – en ze is het hier vast niet mee eens – schattig. Ze is een bos pratende krullen die je driemaal in de rondte achterstevoren haar betoog in sleurt. Ze is een stormvloed rake formuleringen en tintelende gedachten. Ze is een denker die spreekt met dubbele ontkenning (‘Ik ben nie voor die dood nie’) en ze gebruikt heerlijke...