<div class="wpg-element paragraph">
16-02-2008 Door Sander Pleij
BIOGRAFIE &#8211; Wee degene die de biografie van een Hollander leest! Dat wordt weer weken zwoegen en ploeteren op stamboom, woonplaatsen, huisdieren en weekendtrips van de gedocumenteerde. Leesplezier is niet echt meer aan de orde met op het nachtkastje een kilo schuldgevoel in de vorm van een baksteen van bijna duizend bladzijden. Wat te doen? Sla om te beginnen de eerste hoofdstukken met jeugd en familie over – als pa of ma echt belangrijk waren, dan toont dat zich echt nog wel verderop.
Maar dan nog: ze zijn te la-ang! Interessant voor verdere studie, natuurlijk. Maar bal voor de lezer die niet wil promoveren liever enkele grote en kleine gebeurtenissen samen die de persoon zo bijzonder maken. Een boek met een idee, een boek over betekenis, in plaats van een pak documentatie. Zoals Sebastian Haffner bijvoorbeeld met zijn Kanttekeningen bij Hitler. Of zoals Peter Ackroyd probeert in het nu verschenen Poe, A Life Cut Short (Chatto &#038; Windus/distributie Nilsson &#038; Lamm). 
Probeert, want eerlijk gezegd is het ook in deze 170 bladzijden alsof je een encyclopedie zit te lezen. De voornaamste verdienste is dat je snel ‘The Raven’ wil gaan lezen, het gedicht dat vanaf de dag van publicatie tot nu een van de meest gewaardeerde uit de Amerikaanse literatuur bleef. ‘Ik geloof dat God me wel een sprankje genialiteit heeft meegegeven,’ zei Poe, ‘maar hij heeft het gedrenkt in ellende.’
BELIEVER &#8211; Dit mag dan al de vijftigste aflevering zijn, toch blijft het een raar blad. Het ene essay is taai en onnavolgbaar, in het andere vertelt een lesbienne van middelbare leeftijd boeiend over een zoekgeraakt schrift en het probleem dat stewardessen altijd aan iedereen aandacht besteden behalve aan lesbiennes van middelbare leeftijd. Het interview met Charles Burns, tekenaar van de covers, wordt pas interessant aan het einde, als het om invloeden en zijn fameuze Black Hole gaat &#8211; of iemand moet het opvallend vinden dat een fameus tekenaar in zijn jeugd al met tekenen bezig was.
Verder weer een maf stuk in de gastronomische oorlogskroniek (ditmaal over koekjes in een Iraakse gevangenis) en de altijd leuke column van Nick Hornby &#8211; maar die is ook in een goed humeur nu Arsenal op één staat in de competitie.
PARIS REVIEW &#8211; Het hoeft niet eindeloos saai en precies te zijn, een groot interview. Zo leren we Kenzaburo Oe kennen als een heel beminnelijke man, die de dag het liefst doorbrengt al schrijvend en lezend in dezelfde kamer met zijn zoon Hikari, een geniale autistische componist. Om de Japanse stijlen uit te breiden, leest Oe twee uur per dag in andere talen en vraagt zich steeds af: hoe zou een Franse of Duitse schrijver dit oplossen?
De 72-jarige heeft het probleem dat hij niet naar cafés kan omdat hij telkens gaat vechten met mensen die aan ‘keizerverheerlijking’ doen. Tegen de slapeloosheid bezat hij zich maar vlak voor het slapen gaan, met vier whisky’s en een paar blikken bier. Toen hij de Nobelprijs kreeg, liep hij terug naar zijn stoel en vertelde zijn familie dat hij zojuist de Nobelprijs had gewonnen. ‘Is dat waar?’ vroeg zijn vrouw. Oe bevestigde dit en allen bleven stil. Twee kinderen vertrokken geruisloos naar hun kamer, Hikari ging verder met muziek luisteren. Oe ging verder met lezen, maar kon het niet helpen dat hij zich afvroeg of de meeste families op die manier reageren.
</div>

Gerelateerd