<div class="lead">Nederland bevriest weer eens de hulp aan Suriname. Maar wat als de afstammelingen van slaven geld gaan eisen?</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Het bevriezen van Nederlandse hulp aan Suriname bewijst dat de bilaterale gevoelstemperatuur tot beneden het nulpunt is gedaald. Niet dat Winston Lackin, de Surinaamse minister van Buitenlandse Zaken, daar wakker van ligt. De sanctie onderbouwt zijn stelling dat het vroegere moederland betuttelend met de vinger blijft zwaaien.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>‘We staan niet te springen om dat geld,’ verklaarde de bewindsman tegenover dagblad <i>Starnieuws</i>. ‘Het geld stelde niks voor. Zodra er iets ge¬beurt, dreigt Nederland steeds met het stopzetten van ontwikkelingshulp.’ </p>
<p>De bijna twintig miljoen euro waar de voormalige kolonie nog recht op heeft, is het restant van de 1,6 miljard euro die Suriname bij de onafhankelijkheid in 1975 kreeg toebedeeld. Nederland kan niet onder dat contract uit, maar draait vanwege de amnestiewet nu voor de vierde keer de geldkraan dicht. Eerder gebeurde dat tussen 1982 en 1988 (na de Decembermoorden), in 1990 (na de zogeheten Telefooncoup) en in 1997 (toen Suriname zich onttrok aan controle op de bestedingen).</p>
<p>Bouterse verkondigde bij herhaling dat hij ‘moe’ wordt van de Nederlandse kruideniersmentaliteit. Of het afgesproken geld inderdaad wordt overgemaakt, hangt af van wat Suriname tot ‘interne aangelegenheden’ rekent. Op die manier wordt het land in de armen van nieuwe bondgenoten als Venezuela en China gedreven. Die doen minder moeilijk. ‘Het laten opdrogen van de ontwikkelingshulp is mogelijk het grootste geschenk dat Nederland ons ooit kon geven,’ riep de president anderhalf jaar geleden.</p>
<p>Nederland staat voor zeker vijftig miljard bij Suriname in het krijt, becijferde econoom (en oud-minister van Economische Zaken in Suriname) Armand Zunder in zijn lijvige studie <i>Herstel-betalingen</i> (2010). Drie eeuwen handel in suiker, koffie, cacao en katoen van Surinaamse plantages zouden Nederlandse kooplieden en bankiers honderdzesentwintig miljard euro hebben opgeleverd. Vermeerderd met inflatiecorrectie en drie procent rente betekent dit dat het wingewest zo’n duizend miljard euro aan de slavenarbeid verdiende. Dat een fractie van dit duizelingwekkende bedrag naar de nazaten van de Surinaamse gedupeerden gaat, lijkt hem redelijk. Zeker nu de Verenigde Naties de slavernij tot ‘misdaad tegen de menselijkheid’ hebben uitgeroepen, maakt volgens Zunder een Surinaamse klacht tegen Nederland zeker kans van slagen bij het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. </p>
<p>De econoom heeft een sterk punt, erkende PvdA-senator en enige zwarte vrouwelijke burgemeester (standplaats Naarden) Joyce Sylvester twee jaar geleden. In een radiodiscussie vroeg zij Zunder of hij op basis van haar stamboom een berekening kon maken van wat haar als achterkleinkind van een slavin zou toekomen. Het bevestigende antwoord maakte haar enthousiast: in dat geval zou het de moeite lonen voor individuele nakomelingen een proefproces tegen de staat der Nederlanden te beginnen. (De burgemeester laat weten dat ze het ‘te druk’ heeft om haar stelling toe te lichten.)</p>
</p></div>


Gerelateerd