Ook de ramp in Japan, die toch echt begon als een natuurramp, doet zich aan ons voor in een klassieke vertelvorm: drie tragische aktes. Eerst de aardbeving, toen de tsunami en daarna de explosies in de kerncentrales. Dat van die vertelvorm en die aktes, dat maak ik ervan om iets dat ver van huis en haard gebeurt dichterbij te halen. Het is een vorm van toe-eigening: je plakt het natuurgeweld en de gevolgen daarvan een menselijk smoel op, en ineens lijkt het of de oude Grieken met hun tragedies al een vorm hadden gevonden om het gevaar van een nucleaire meltdown te beschrijven.

Bovenstaande alinea is veel te lang voor een tweet, en ik begrijp de irritatie van Arnon Grunberg: “‘BN’ers blijven twitteren over Japan” kopte De Telegraaf op zijn site. Brigitte Nijman, die musicalster schijnt te zijn – ik weet weinig van musicals – schreef: “Mijn god 40 stadjes van de kaart geveegd #totale verbijstering!”‘

Ook ik ken Brigitte Nijman niet, en evenmin ben ik een ‘follower’ van haar, want...