Ik kon er toch wel begrip voor opbrengen? Zij probeerde al een jaar zwanger te raken en toen ze eindelijk zwanger was bleek ik het ook te zijn. Daarom was ze niet op ziekenbezoek gekomen, ze hoopte dat ik een miskraam zou krijgen. Dat begreep ik toch wel vanuit haar standpunt gezien?

Verbijsterd was ik, sprakeloos, lamgeslagen, verdrietig en uiteindelijk werd ik boos. Boos!
Als stralend middelpunt trok zij alle aandacht naar zich toe en dat ik tegelijk met haar zwanger was, stond niet in haar boekje. Met die instelling wenste ze mij dus een miskraam toe.

Haar ontlopen of gewoon met haar breken bleek onmogelijk. Waar ik ook kwam, altijd zat zij op haar troon omringd door een schare van bewonderaars . Hoe kon ik het haar betaald zetten? Genieten was het toen mijn, door haar ongewenste, kind eerder werd geboren, eerder ging lopen en eerder ging praten. Ik beschouw mezelf niet als een haatdragend mens, maar zij bracht de duistere kant in mij naar boven.

Op een avond feliciteerde ze...