Eerder publiceerden wij een portret van de Libanese zangeres Fairouz, die 26 juni optrad in Amsterdam. Hoe is het als een Arabische legende optreedt? Gaat het publiek uren achter elkaar schreeuwen, kruipen de mensen het podium op, vallen mensen flauw?

De mensen die zondagavond in Carré bij het optreden van de Libanese zangeres Fairouz waren weten het nu.

Het had wel iets van James Bond in Bagdad. Oosterse meisjes in haute coute couture die Engels spraken en westerse mannen in maatpak die zacht Arabisch spraken. Vanuit de hele wereld vlogen liefhebbers naar Amsterdam. Mensen hebben er een fortuin voor over om te kunnen zeggen dat ze Fairouz gezien hebben. Voor me zat een ouder echtpaar uit Israël, voor wie het onmogelijk is om naar Libanon of Syrië te reizen, waar Fairouz één of twee keer per jaar optreedt. Naast me zat een Syrische jongen, eind twintig, begin dertig uit Toulouse.

Veertig minuten later dan aangekondigd verscheen het orkest met violen, staande bas, piano...