…we een symptoom van onze volksaard te pakken hadden. Nee, geen racisme, egocentrisme.

Zo, hè hè, luchtte dat effe op. Een week lang met zijn allen een platinablonde volkszanger bashen, dat is nou precies wat we nodig hadden.

Die flapdrol! Eerst foute grappen maken, daar zelf het hardst om lachen en vervolgens ook nog willen bepalen dat het mikpunt het helemaal niet erg vindt. En het dan nóg erger maken door te verkondigen dat ‘we ons in Nederland al door alles en iedereen hebben laten overlopen’, en dat ‘ze’ niet ‘onze tradities’ moeten gaan ‘aantasten’. U weet wel, die rijke, sedert de Gouden Eeuw langzaam op eikenhout gerijpte traditie van het Chinezen voor paal zetten. Goed, het was allemaal nog niet zo verwoestend voor onze internationale reputatie als het leed dat diezelfde zanger aanrichtte met zijn LA The Voices, maar het kwam aardig in de buurt.

En toch, was die hele rel niet ook een bliksemafleider, om maar even niet naar onszelf te hoeven kijken?...