De geregisseerde authenticiteit van ‘Boer zoekt Vrouw’: een even fraaie als knappe paradox.

Het moest eindelijk maar eens gebeuren. Bijna vijf seizoenen lang begon ik glazig te kijken zodra de conversatie zich in de richting van Boer zoekt Vrouw bewoog. Ik had het betreffende KRO-programma nog nooit gezien. Het was er simpelweg niet van gekomen.

Uit de geschreven pers begreep ik evenwel dat ik heel wat miste. Zodra immers een televisieformat onverwacht breed blijkt te scoren, kruipt intellectueel Nederland achter het toetsenbord om het succes ervan te duiden – liefst in samenhang met tijdgeest en volksaard. Ik herinner me diepgravende analyses over het succes van Big Brother, van Idols. Ook bij Boer zoekt Vrouw was dat binnen de kortste keren het geval.

Daaruit leerde ik bijvoorbeeld dat de furore te maken had met het feit dat de makers ons inzicht boden ‘in de problemen waarmee moderne boeren op dit moment kampen’. Dat dankzij het programma het boerenberoep ‘ineens weer...